Voorgaan


Hier vindt u de homilie die ik de voorbije nacht heb uitgesproken in de paaswake, aan het einde van de viering van het paastriduüm in de Oude Abdij in Drongen.

De voorbije dagen is hier veel gebeurd in de Oude Abdij. De kinderen hadden een eigen programma met Pieter. Ze hebben veel geravot. Maar ze hebben ook in de neogotische kapel geluisterd naar het passieverhaal. En daarnet hebben we de mooie tekeningen kunnen bewonderen die ze gemaakt hebben. De jongeren, met Pascal, hebben een ander parcours afgelegd. In de vriendschap met mekaar. Maar ook in luisteren en kijken naar de anderen. We zijn benieuwd om straks het resultaat te zien. En de volwassenen? Ja, wat hebben die eigenlijk gedaan? Die hebben 3 volle dagen vakantie gekregen. Vakantie: vacare, vacare Deo: vrij worden, ietsje pietsje meer vrij worden, om open te komen voor God. Om van Hem te leren. Eigenlijk zoals het volk Israël.

In de lezingen van daarnet hebben we iets gehoord van de leerweg van het Joodse volk. Neen. Geen 3 dagen. Maar wel 2000 jaar voorbereiding is er nodig geweest. 2000 jaar van vallen en opstaan, van onderscheiden en al of niet gehoor geven aan Gods uitnodiging. Vele tientallen generaties om te groeien in geloof en vertrouwen dat God van zijn volk houdt en er daadwerkelijk zorg voor draagt. Vaak op onverwachte wijze.

Paulus legde ons, zo mogelijk nog gebalder, uit dat deze lange heilsgeschiedenis van Israël in de persoon van Jezus ook onze heilsgeschiedenis is geworden. Dat alle gedoopten geroepen zijn om deel te hebben aan het nieuwe leven van Christus.

Als eindpunt van deze doorreis hebben we geluisterd naar wat vaak wordt beschouwd als de laatste verzen van het Marcusevangelie: de ontdekking van het lege graf en de aankondiging van de verrijzenis van Jezus. Dit verhaal is misschien wel het oudste stukje uit de 4 evangelies samen. Inderdaad, Marcus is niet alleen het oudste evangelieboek. Maar bovendien weten we dat, binnen de evangelies, de verrijzenisverhalen de oudste fragmenten zijn.

De drie andere evangelisten, en in het bijzonder Johannes, zijn veel uitvoeriger over de verrijzenis en de verschijningen van Jezus. Bij Marcus vinden we de boodschap uitgedrukt in zijn naakte kern. De kern die ook vandaag, weer 2000 jaar verder, blijvend aan de basis ligt van onze Kerk en van ons christen zijn.

Ik zou drie puntjes willen oplichten uit deze grondtekst voor ons geloof.

1. “Wees niet bevreesd”. Zegt de engel aan de vrouwen. Wees niet bang. Deze vrouwen hebben net iets verschrikkelijks meegemaakt. Ze zijn gekwetst tot in het diepste van hun hart door de tragische dood van Jezus. En nu staat daar, in het graf zelf, een man in het wit; duidelijk een boodschapper van God. Hij roept hen op om toch vertrouwen te hebben. Om zich niet te laten meeslepen door pijn en verdriet of kwaadheid. Maar om te blijven vertrouwen op God. Hoe groot je kwetsuur ook is, hoe zwart de nacht ook lijkt, niet toelaten dat de angst je opsluit. Hopen tegen beter weten in. Blijven geloven dat de dageraad weldra zal aanbreken. Meer nog, dat die reeds aangebroken is.

Christenen zijn mensen van de hoop.

2. Waarin bestaat dan concreet de boodschap van de engel. Wat heeft hij te bieden aan die vrouwen? Wat is dan wel de reden van de hoop ? We moeten vaststellen dat de slotverzen van Marcus verbijsterend karig zijn. Het verrijzenisgeloof van de eerste christenen was werkelijk een púúr geloof. Er is enkel maar de vaststelling dat het graf leeg is en dan die engel die zegt dat Jezus, de Nazarener die gekruisigd is, verrezen is.

De vrouwen krijgen Jezus niet te zien; ze kunnen Hem niet aanraken. Ze mogen niet samen met Hem tafelen. Juristen zouden zeggen: er is zelf geen begin van bewijs. De vrouwen worden uitgenodigd om zich te verlaten op hun geloof en op hun geloof alleen.

Christenen zijn mensen van het geloof.

3. Ten slotte zegt de engel: “Hij is niet hier”. En “Gaat aan zijn leerlingen en aan Petrus zeggen: “Hij gaat u voor naar Galilea; daar zult ge Hem zien.”

Het is goed en wenselijk om terug te blikken. Om onderscheidend om te gaan met onze ervaring. De taal die God vandaag gebruikt om tot ons te spreken is immers onze dagdagelijkse ervaring. Maar, zo waarschuwt ons de engel, het is niet goed om in het graf te blíjven. Dáár gaan we de Heer niet vinden. Het kan een bekoring zijn om te blijven hangen in verdriet, spijt of kwaadheid. Hoeveel goede redenen daar ook lijken voor te zijn. Neen, onze terugblik dient eerder een springplank te zijn naar actieve aanwezigheid in de wereld waar Jezus op ons wacht.

De vrouwen, de leerlingen en Petrus worden dringend verwacht in Galilea, ttz, de plaats van het apostolische leven van Jezus. Ook wij. Wij worden verwacht in onze wereld die hunkert naar de Blijde Boodschap van Gods liefde. Naar mensen die geloven, hopen en echt beminnen. Niet in het graf, wel midden in onze wereld zullen we de levende Heer ontmoeten en anderen aan Hem kunnen voorstellen. Het is Jezus zelf die ons dit beloofd heeft. “Ik zal u voorgaan naar Galilea.”

Christenen zijn mensen van de liefde, van de dienende liefde, van de liefde die zich niet laat inperken, van de liefde die doorbreekt naar buiten uit. Christenen zijn mensen van de verrijzenis. Van liefde die op doet staan: uit de dood, naar steeds meer leven.

Zalig Pasen.

Reacties

Christof zei…
Zalig Pasen, Nikolaas!
Nikolaas zei…
Graag ook voor jou een hartelijke paaswens!

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)