Euthanasie voor kinderen en vertrouwen in de rechtsstaat

Foto Eric Riobé

In mijn levensverhaal heeft “de wet” steeds een voorname rol gespeeld. Ik kom uit een familie met veel juristen. Zelf heb ik me 9 jaar met de studie en de toepassing van het recht onledig gehouden. Komt daarbij een katholieke opvoeding waar het respect voor de regels van de christelijke moraal met de paplepel werd aangereikt. Niet zo vreemd dat ik de reflex heb om de wet hoog te achten.

Gisteren was ik de preek aan het voorbereiden voor het WE. Twee van de drie schriftlezingen gingen over de naleving van de Wet. De Wet van God, wel te verstaan. Ik merkte duidelijk een malaise mbt het thema van het respect van de wet. Een malaise die niet dateert van gisteren.

Reeds tientallen jaren trekt de wetgever in het Westen zich terug uit de morele sfeer. Personen- en familierecht, om maar één voorbeeld te noemen, wordt  steeds meer waardenvrij. De traditionele christelijke waarden die een belangrijke inspiratiebron waren van deze rechtstak, zijn er in belangrijke mate uit weggehaald. In een samenleving waar die christelijke moraal minder als expliciet referentiekader wordt ervaren, is dit niet vreemd.

De zaak wordt problematischer voor wat de wetgeving over het begin en het einde van het menselijk leven aangaat.  Dit wordt door de voorstanders van liberalisering doorgaans geplaatst onder de noemer van de zelfbeschikking. Ook hier is van alles voor te zeggen. Probleem is echter dat het hier niet enkel gaat over het eigen leven. Maar ook over dat van de – vaak uiterst kwetsbare en afhankelijke – medemens. Het ondermijnen van het absolute verbod van “Gij zult niet doden” dreigt het wederzijdse basisvertrouwen, dat aan de grondslag ligt van elke samenleving en cultuur, onderuit te halen. Dit vertrouwen is niet enkel belangrijk voor overtuigde christenen, moslims of joden.

Komt daarbij dat de wijze waarop kersverse wetswijzing inzake liberalisering van euthanasie voor kinderen tot stand is gekomen, niet beantwoordt aan de voorwaarden voor behoorlijke wetgeving. Het lijkt meer op een ideologische strijd waar spoed en revanchisme belangrijker zijn dan bezadigdheid, overleg en consensus.

Niemand is hiermee gebaat. 


Voor mezelf merk ik dat mijn vertrouwen in de rechtsstaat verder afbrokkelt.

Reacties

Anoniem zei…
Beste, mijn vertrouwen in de rechtsstaat is al lang onder het nulpunt gezakt. Echter in deze zaak betreft het een uitzichtloos lijden. Er is een 'garantie' dat beide ouders toestemming moeten geven, ouders zullen dit niet zomaar doen! Maar verder lijkt het me GRENZELOOS HYPOCRIET als je eea plaatst in de opstelling die doorgaans de Katholieke Kerk zichzelf aan meet. Ik ben homo, DANK U WEL KATHOLIEKE KERK om ons al eeuwen in de VERDOEMhoek te gooien als afwel. Dankuwel aan alle bisschopen en aartsbisschoppen voor alle vernederingen en moorden die vroeger en OOK NU NOG STEEDS in UW naam gebeuren, dit is niet in naam van onze Heer Jezus, geloof me. De mensen hebben geen hypocrisie nodig mijnheer, nee, niet meer. In elk geval ik ben blij met deze wet. Tot spijt van wie het benijd. En geloof me, ik ben diepgelovig. Ooit zie Kardinaal Daneels :"ik hoop als ik sterf dat er een hemel en een god bestaat, want anders heb ik heel mijn leven gewerkt voor iets wat er niet is'. Awel mijnheer, IK WEET DAT JEZUS ER IS EN OVER MIJ WAAKT. Ik WEET dat, ik moet niet hopen. En ik WEET ook dat deze wet goed is voor de mesnheid. Tijden veranderen, één ding is zéker, vroeger, nee, was het niet beter. Geef de mensen van deze tijd, die goedheid willen de kans en loop hen niet in de weg!
Anoniem zei…
Nikolaas, het leven moet gesacraliseerd worden al was het maar, voor iedereen, dat het omgekeerde ongerijmd is. Maar een volstrekt absoluut (tautologie om mij duidelijk te maken)verbod ? Heeft Jezus zich ook niet gekeerd tegen de absurditeit van te absolute regels (ik denk bvb aan de "absolute" zondagrust). Als jurist zul je zeker ook denken aan de wettige zelfverdediging. Een kankerpatiënt (vele jaren geleden) die verschrikkelijk leed wilde zelfmoord plegen en werd om die reden aan zijn bed gebonden tot de dood hem kwam bevrijden; vermoedelijk heeft hij, ondanks sedatie, langer geleden dan Christus. Kan men dat eigenlijk van een mens vragen? (wat niet belet dat ik het grootste wantrouw heb in de toepassing v/d nieuwe wet)
niki zei…
heb gehoord dat die euthanasie al jaren gebeurd op volgende manier : de laatste dagen van een ongeneeslijk ziek kind worden beëindigd door het te laten in coma gaan, Dit doen de dokters tot nu toe op het tijdstip dat zij zelf bepalen, en zonder toestemming !!! maar natuurlijk een week of twee coma brengt toch veel meer geld op van de ziekenkas, dan meteen de knoop door te hakken en te zeggen : er is niets meer aan te doen !!! en dan mensen de vrijheid geven om te beslissen of ze nog doorgaan of niet. Als ouder zou ik ook de kortste weg kiezen. En bovendien het is geen verplichting, de vrije keuze wordt gerespecteerd.
Anoniem zei…
Alstublieft een idee: als kindje pijn heeft, het doet verschrikkelijk pijn voor ouders of verzorgers van dat kindje.

In Rooms Katholieke Kerk, wordt met regelmaat herinnert dat wij allemaal zijn " zondaars " met de heer Paus inclusief.
mijn redeneren: zegt een super hoogopgeleide, hoogbegaafde persoon, in leven met successen gezegend,
" ik ben een zondaar" , dan met zijn uitspraak : " ik ben een zondaar " daar heb ik geen moeite mee.

Zie alstublieft hoe ANDERS ! deze woorden klinken : " ik ben een zondaar.....? ?
voor persoon die voor welke redenen dan ook, ziek in leven staan, kinderen hebben die ziek zijn of kinderen die veel aandacht nodig hebben. Deze/die mensen zijn " HELDEN "! om veel te kunnen verdragen, uit liefde, of om lief hebben om ander troosten, voortdurend.

Vraag alstublieft: is dat een goed idee als RKK alle mensen zou continu gaan opbouwen in " hun waarde, in hun grote innerlijke licht, in hun gigantische vermogen om een ander LIEF HEBBEN?
Mensen die ander mensen lief hebben zijn geen zondaars!

Anoniem zei…
Ik wil de vorige spreker Anonymous14 februari 2014 22:12 graag aanvullen. Ik begrijp dat mensen redeneren in de 'oude' geest. De tijden veranderen, gelukkig. Ipv aan te vallen en te oordelen en te veroordelen, begeleidt en leidt mensen, open hun geest voor de Christus in elk van ons. En by the way, mijns inziens is de RKK al heel lang haar rechten verloren. Iedereen heeft recht op vrije meningsuiting de RKK ook, maar daar stopt haar recht ook. Moreel gezag heeft de RKK niet meer, en had ze nooit mogen hebben. Het belangrijkste credo van de RKK was steeds gebaseerd op heersen en overheersen, mensen knechten en kleineren. Hou er mee op aub en volg het voorbeeld van uw Jezuïet leider Franciscus, raar dat een leek u dat moet zeggen.
Ivo Cerckel zei…
Het is allemaal begonnen een eeuw geleden met Kardinaal Mercier (en zijn volgeling Mgr Noël) die het Thomisme met Immanuel Kant verzoenbaar achtten.

In 1962 was er dan in Luik de vrijspraak door het Volk van de moordenaars van een softenonmonster, niewaar Jacques H. Herbots?

Sindsdien onderwijst een EU advocaat-generaal, professor emeritus van de rechtsfaculteit van de KU Leuven, zelfs dat Kant de titel wijsgeer waardig is.
Het Burgerlijk Wetboek komt van de Franse Code civil van 1804, toevallig of niet het overlijdensjaar van Kant.

Walter Van Gerven, "The European Union – A Polity of Peoples and States", Stanford University Press, 2005, p. 238
§ A Vibrant Public Opinion on European Integration
UITREKSEL
Like civil society, to which it gives its "voice", public opinion as a concept has a long history. It goes back to Kant’s crucial [sic] 1784 pamphlet "What is Enlightenment?" where he defines the Enlightenment as the emancipation of human beings who leave behind their self-inflicted incapacity to make use of their intelligence without some else’s assistance. For Kant and the other Enlightenment thinkers, the worst imaginable form of despotism is a political model in which civil society cannot express a public voice and cannot impose itself as a participant in the formation of political will.

Dames en Heren, de KU Leuven pleit voor de Verlichting van de ... Reformatie.
(Wat was weer de reden tot oprichting van de Societas jesu?)

Gelukkig is er nog aan de UC Louvain een professor emeritus, Mgr Michel Schooyans, die nog iets van het Thomisme weet.

euthanasie softenon dierenwelzijn
Posted by Ivo Cerckel on February 14th, 2014
http://bphouse.com/honest_money/2014/02/14/euthanasie-softenon-dierenwelzijn/

"Rechtsstaat", we kunnen het zelfs niet spellen …
embharland1970@gmail.com zei…
Studie of niet, het gaat hier om lief te hebben. Het 2e gebod gelijk aan het eerste. Kind of volwassenen,, je laat ze niet sterven in erbarmelijke omstandigheden. Schuif het laten sterven niet in de schoenen van de medici.Zonder hun zorg was er al geen leven meer. Gebruik geen dure woorden maar volg de wet van God en dat is LIEFDE en niet van achter een bureau maar naast het bed(je).
Anoniem zei…
toelichting a.u.b. mijn reactie van 14 februari 22:12,
is NIET OP ONDERWERP van Pastor Nikolaas Sintobin S.J. " Euthanasie voor kinderen en vertrouwen" .
kort daarvoor,
ik keek "verzamel gebeuren" op andere video,
van aftreden van vorige Heer Paus en jaar van Inspirerende werken van de Heer Paus Franciscus,
en toen: in een fragment
hoorde ik de Heer Paus Franciscus in Engelse vertaling, woorden zeggen " ...wij zijn allemaal zondaars".
Misschien bedoelde de Heer Paus Franciscus op dat moment vele onvolmaaktheden die zijn in " Rooms Katholieke Kerk in verleden.
" en in ons dagelijkse leven als " bestuurders ", ons volwassenen- mensen , waar wij als mensen te kort schieten, misschien.

Ik bedoelde in Kerk tijdens MIS,
horen van Priester dat wij mensen " allen als " zondaars " benoemen is niet juist, m.i."
Voorstel idee : woord " zondaar " laten vervallen alstublieft ?
Priester zou ons beter advies geven, alle tijden aanmoedigen om :Jezus Christus, God alle tijden roepen voor assistentie, in alle keuzes die wij voor staan. Onze Innerlijke God en via onze innerlijke God.? keuzes trachten naar beste vermogen nemen?

Anoniem zei…
Men kan een kind laten geloven wat men wil. Vanmorgen nog vertelde iemand mij hoe blij en trots een kind was als het opgedragen mocht worden op Bali vroeger als mensenoffer en hoe het feestelijk getooid in de allermooiste kleertjes opging naar de blijmoedige offerdood. Want de ouders vonden het goed, mooi en waar en het kind nam dat zonder meer over. Grote mensen projecteren eerst hun visie in de kindergeest dat terminaal lijden mensonterend, mensonwaardig, vernederend in plaats van louterend en met God verenigend is, en dat het bekort moet worden en vervolgens zeggen zij: het kind heeft dezelfde behoeften als wij op dit punt. Er wordt volkomen voorbij gegaan aan het feit dat kinderen (en ook dieren), van nature nederiger en onthechter dan wij groten, heel anders omgaan met het lijden. Een notie als 'mensonwaardig' is in feite een symptoom van de hoogmoed. Hoogmoed is niet des kinds. Jezus zegt dat wij moeten worden als de kinderen, niet dat wij de kinderen moeten maken zoals wij groten zijn. Wij kunnen beter leren van de kinderen hoe wij met het lijden moeten omgaan dan hun ons verzet en onze afkeer ervan op te dringen en hun daarmee leren zich af te sluiten voor Gods leiding bij en doorheen alles, inclusief het terminaal lijden. Daarom sluit ik mij van harte aan bij de moraal van de kerk.
Anoniem zei…
Dank voor je mooie reactie! Zelf heb ik geen ervaring hoe kinderen lijden dragen. Daarover kan ik dus niets zeggen. Maar voor het overige ben ik het volledig eens met je visie. Ook met deze van Nikolaas natuurlijk. Waarschijnlijk omdat ik zoals jullie gelovig ben en dus kan vertrouwen op Gods leiding en zorg in alle omstandigheden. 'Waarschijnlijk' zeg ik, want reeds zeer lang worstel ik met de vraag: op wat kunnen ongelovigen steunen bij terminaal lijden? Vermits zij niet geloven gaan zij zich niet toevertrouwen aan God, bidden voor kracht, leiding, troost en zullen zij niet hopen op een vereniging met God in het lijden. De steun en zorg van verzorgers, familie, vrienden zal zeker een steun zijn voor hen. Ook de mogelijkheid van palliatieve pijnbestrijding. Maar ik kan mij voorstellen dat zij vaak euthanasie als minder belastend zullen inschatten dan palliatieve zorg en/of dat zij op deze wijze ook de verzorgers, familie, enz willen ontlasten. Ik zou je dankbaar zijn moest je mij een suggestie van antwoord kunnen geven op deze vraag van mij. Dank!
Anoniem zei…
Dat is inderdaad een hele lastige: waarop kunnen ongelovigen steunen in hun laatste traject. Wij kunnen het lijden, de aftakeling positief maken of waarderen door alles te verbinden met Christus' kruis en dus met het perspectief van Pasen, dat is nu eenmaal het ons geschonken onwrikbare kader. Zij zullen euthanasie misschien zonder meer aanvaarden of verlangen, maar daarmee is niet gezegd dat zij hun bestemming zullen bereiken natuurlijk. Het is voor mij moeilijk hier over na te denken, ook omdat je op moet passen anderen niet te gaan veroordelen, dat is beslist niet mijn bedoeling. Maar als je niet gelooft en je gaat dus voorbij aan Gods goede en altijd menslievende, tevens volmaakte dus onfeilbare activiteit, juist in je laatste levensfase, maar je grijpt zelf in, waar brengt dat je dan? Als ik mij overgeef aan God in geloof en vertrouwen, weet ik dat Hij mij door de donkere nacht van pijn en verlatenheid heen zal brengen waar Hij mij hebben wil, zelfs als ik moet uitroepen: Eli, eli, lama sabachtani. Maar als ik nu zelf achter het stuur wil zitten? Toevallig dacht ik vanavond na over Jezus als een exclusief bekwame piloot die de enige is die een zeer bepaalde mission impossible kan volvoeren. Nl. de gids of loods ten eeuwigen leven. En die je dus beslist nodig hebt om niet te verongelukken. Die reis is de reis naar de andere kant, naar de eeuwigheid, de gelukzalige dan wel te verstaan, voor die andere zorgen de demonen wel. Wie zich dus niet tijdens zijn leven verzekert van de sterke relatie met Christus zal tenslotte ook niet over de uitmuntende piloot kunnen beschikken. Ik kan eigelijk dus alleen maar tegen hen die niet willen geloven zeggen: bekeert u toch en besef dat God als enige het plan voor uw einde volmaakt bezit en uit zal voeren. Je vraag als zodanig kan ik niet beantwoorden, want ik zou het niet weten. Als ik me een dood voorstel zonder God, zie ik alleen een zwart gat, zoals zich dat ook wel eens tijdens mijn gewone leven voordoet als God afwezig of heel ver lijkt, desintegratie, ontreddering, angst. Natuurlijk is er de troost van de omringende naasten, de liefde. Maar sterven doet een mens alleen. Op zeker moment gaan de luiken der zintuigen dicht en gaat de mens in zichzelf voorgoed naar binnen. Het is te hopen dat de Ontfermer dan naar voren treedt in de ziel of de geest van een goed mens. Dat zullen we nooit weten. Maar uiteindelijk bepaalt misschien de liefde die een mens tijdens zijn leven betoond heeft meer of het contact op het allerlaatst voor altijd hersteld wordt dan of die mens zich al of niet gelovig genoemd dan wel zichzelf als gelovig beschouwd heeft.
Anoniem zei…
Ik begrijp je vraagtekens. Ik ben een moeder van vier nu volwassen kinderen. Jezus is steeds mijn gids en houvast geweest in de soms heel moeilijke omstandigheden van het leven.Van Hem heb ik geleerd dat de Wet van de Liefde boven alle andere wetten staat.
Moet een mens in extreme omstandigheden soms niet de moed hebben de wet te overtreden?
Ik denk aan de soldaat die met opengereten lichaam op het slagveld zijn compaan smeekt hem het genadeschot te geven. Kan een christen die kreet voorbijgaan omwille van de wet?
Ik weet zeker dat, in geval een van onze jonge kinderen terminaal ziek vreselijk te lijden zou gehad hebben, ik uit liefde de toelating zou gevraagd en gegeven hebben dit lijden te laten beëindigen.
Anoniem zei…
hoe ze ook tot stand is gekomen , de mogelijkheid de barmhartige weg op te gaan voor artsen , voor mensen hen die in hun nood , er beroep op doen , zonder juridische consequentie voor de artsen vind ik toch een gave, uit ervaring weet ik hoe consequent en eerlijk men daar probeert mee om te gaan, ik heb diep respect voor artsen, men gaat daar echt niet lichtzinnig mee om , dit wou ik toch gaarne ook even belichten .Dit heeft niets met zelfbeschikking te maken naar mijn gevoel , maar met respect voor de humaniteit van de andere , die een andere benadering kan zijn dan mijn christelijke benadering.Mariette
Anoniem zei…
De vraag is m.i. niet zozeer hoe 'ongelovigen' omgaan met hun laatste traject, dan wel hoe 'onwetenden' dit zullen ervaren. Met 'onwetenden' bedoel ik hen die niet beseffen dat een 'ik-gerichtheid' lijden veroorzaakt voor henzelf en de ander. De wijze (wetende) mens is iemand die begrepen heeft dat hij de speelbal is van zijn zelf-gerichtheid en slechts door aandacht en liefde voor de ander 'bevrijd' kan worden, echt gelukkig kan worden. Als christenen volgen wij het voorbeeld van Jezus, boeddhisten beoefenen de leer van Boeddha enz.. Maar ook buiten een gevestigde traditie kunnen mensen dit door ervaring geleerd hebben en ontstaat er begrip, verbondenheid en liefde met de medemens en de natuur. Zou de 'verbondenheid' die zij in hun leven ervaren hebben en waarnaar zij geleefd hebben dan wegvallen wanneer de lichamelijke vorm bij het sterven verdwijnt ? Zou hun geest de verbondenheid met de grote Geest dan niet behouden ? Als het voor hen niet zal zijn, zal het voor ons 'gelovige christenen' ook niet zijn, en als wij hoop mogen hebben op een leven na de dood , zo ook zij. Als 'onwetenden' zich best bekeren, dan is het niet noodzakelijk tot één of andere traditie, maar wel tot een bereidheid zich af te wenden van een uitsluiten op zichzelf gericht handelen en denken. In de discussie rond euthanasie op kinderen wil ik mij niet uitspreken. Juist handelen lijkt mij slechts een handelen uit mededogen, barmhartigheid, en de wereldlijke wet en wat mensen maken en denken is daaraan ondergeschikt. In zo'n situatie kan enkel 'onderscheidend' oordelen (Ignatius) de grond zijn waarop een beslissing genomen wordt. Daarom zal ik (proberen) anderen nooit de veroordelen, welke beslissing zij ook nemen.
Anoniem zei…
Geheel mee eens, het zij ook verre de integriteit of goede wil van betrokkenen in twijfel te trekken. Ook de natuurlijke mens heeft liefde en zal vanuit zijn natuurlijke denkwijze, zijn medemenselijke gevoelens, in alle oprechtheid doen wat hij in de gegeven situatie liefdevol en barmhartig vindt. Het christendom biedt een kader om het natuurlijke denken te overstijgen, maar daarmee is neem ik aan niet altijd bedoeld dat dat natuurlijke denken anti-goddelijk of zondig is. Wel las ik ondanks dat toch een bepaalde tolerantieverschuiving plaats lijkt te vinden waardoor het aantal daadwerkelijke hulpverleningen bij verzoeken om de dood binnen de psychiatrie onevenredig sterk is toegenomen. Dat is wel weer een gevaar: dat dingen te gewoon of goed worden gevonden als ze eenmaal in wetgeving zijn toegestaan, verankerd. Als iets wettelijk geregeld wordt betekent dat nog niet dat het daarom ook meteen (helemaal) goed is. Vgl. abortus. Er bestaat helaas iets als noodzakelijk kwaad, mysterieuze notie, maar toch. Een verbod veroorzaakt onwettige praktijken, maar legaliseren misschien een te gemakkelijk voortgaan naar uitbundiger of ruimere toepassing van het vroeger verbodene?
Anoniem zei…
Ik-gerichtheid is een sleutelbegrip bij heel het onderscheid tussen leerlingen van Christus en anderen neem ik aan, in die zin dat christenen de ik-gerichtheid heel bewust hebben leren kennen als hun grootste vijand en zich dus zoveel mogelijk toeleggen op het ontmaskeren en buiten werking stellen ervan. Als er nog een sleutelwoord is, zou ik willen zeggen: overgave. Deze noties zijn heel expliciet en nadrukkelijk aanwezig in het christendom, maar ik zou niet durven beweren dat ze er geheel exclusief voor zijn. Ik denk dat ik het dus met u eens ben. Misschien moeten wij de uitspraak van Jezus: de gezonden hebben geen dokter nodig niet ironisch opvatten, maar gewoon zoals het er staat. Hij is gekomen om zondaars te roepen, geen rechtvaardigen zegt Hij. Hij houdt er dan rekening mee, net als u, dat er mensen zijn die van nature vanuit hun positieve verbondenheid met het al en met de natuur en dus met een al of niet bewust onder- of gekende en beleden God leven. Ik zou niet weten waarom dat niet zo zou kunnen zijn. Misschien dat zulke mensen ook intuïtief euthanasie afwijzen vanuit een dieper geworteld gevoel van overgave dat ze niet precies kunnen definiëren of herleiden maar dat hen wel leidt. In de dood of op weg naar het sterven zullen zij dat gevoel misschien herkennen als of terugbrengen tot de God naar wie ze altijd geluisterd hebben zonder Hem te kennen of te erkennen tijdens hun leven. Wat uw laatste opmerking betreft: inderdaad ligt het allemaal zeer persoonlijk en gevoelig, oordelen en veroordelen is geheel ongepast, men zou de pijn alleen kunnen vergroten in het valse of averechtse verlangen iets te willen corrigeren waarvan men niet eens met zekerheid kan zeggen of het al dan niet juist is.
Anoniem zei…
dank voor je reactie, ik vind hem een goede nadenker , waar ik zelf geen antwoord op weet , ik vertrouw op het goede in de mens , moet je iets dat soms goed kan zijn verbieden omdat het misbruikt kan worden? De kerk heeft normen waar ze pastoraal ruim mee kan omgaan. De wetgeving is van een totaal andere orde...ik blijf geloven in de goedheid van de mens, bedankt voor de reactie, ik neem hem zeker mee, Mariette
Anoniem zei…
dank voor uw toelichting en aanvulling van 'overgave', waarmee ik het helemaal eens ben. En louter ter info : het Mahayana-boeddhisme kent o.a. de boddhisattva-gelofte, dit houdt in dat degene die de gelofte aflegt, belooft om niet te zullen rusten (d.w.z. wenst wedergeboren te worden) zolang niet alle wezens bevrijd zijn van lijden. Lijden wordt er gezien als het gevolg van een dominerend ego (ik-gerichtheid). Hij/zij zal zich inzetten om alles te doen voor zichzelf en andere wezens (door het ontwikkelen van mededogen en wijsheid) om aan het lijden en verwarring in de wereld een einde te maken. Voor ons christenen is dit m.i. ook de hoogste betrachting. Beiden vertrekken vanuit een verschillende leer en traditie, maar hebben alvast dit belangrijke doel gemeenschappelijk. M.b.t. euthanasie : het zou interessant zijn om te vernemen hoe boeddhisten met dit gegeven omgaan. Ook zij hebben een 'regel' : 'geen vernietiging van leven, eerbied voor het leven'.
Anoniem zei…
Wat is het meest verontrustende in een maatschappij die "des mensens" is? ... : Euthanasie binnen een "dubieus wettelijk kader" of palliatieve sedatie buiten enig wettelijk kader ............... ?

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj