"Het leven ontspringt uit een donkere afgrond": bidden met Frans van der Lugt sj

Op vraag van de Evangelische Omroep schreef ik een biddende overweging nav het overlijden van pater Frans van der Lugt sj. Ik deel ze graag met u.

Op 6 april 2014, de vooravond van de dag waarop hij vermoord zou worden in het jezuïetenhuis van Homs in Syrië, schreef pater Frans van der Lugt sj onderstaande woorden. Het is zijn laatste geschreven boodschap.

"We bereiden ons voor op HET FEEST ... Het feest van de overgang van de dood naar het leven ...
Het leven ontspringt uit een donkere afgrond
 en zij die in het duister zijn zien een schitterend licht ...
Wij wensen deze verrijzenis voor Syrië ... ilal amam, vooruit!

Verrijzenisgeloof werkt niet als een toverpilletje. Niet in Syrië. Ook niet voor ons, bijna 2000 jaar na de kruisdood van Jezus. Het is een levenslange tocht van groei, van bevrijding, van steeds opnieuw uit de duistere afgrond klimmen, naar het licht toe. Wetend dat we soms enkel maar kunnen geloven dat er ooit opnieuw licht zal zijn.

Paasgeloof maakt mogelijk dat ook wij op onze beurt de ruigheid van het mensenbestaan aankunnen en ons eigen kruis opnemen. De vreugde van Pasen is een gelouterde vreugde. Niet een vuurwerk dat sierlijk over het kruis heen vliegt en meteen weer uitdooft. De vreugde van Pasen komt maar geleidelijk, vanuit het diepste van het hart. Zij maakt dat mensen meer en meer gaan gelijken op Jezus zelf.

De voorbije maanden en weken zijn wij hiervan getuige geweest in het leven en de marteldood van pater Frans. In zijn ogen, woorden en vooral daden hebben wij ons mogen warmen aan het vuur  van de verrijzenis. Onweerstaanbaar  en aanstekelijk.

Heeft u het ook gevoeld? Sterker dan de pijn en het afgrijzen voor de moord.  De stille vreugde, de diepe dankbaarheid, het verlangen om zélf de fakkel over te nemen, verder te dragen en door te geven. Dat is de duurzame paasvreugde die God ons wil schenken in Jezus. Discreet, doorleefd én onstuitbaar.

In oktober 2013 had pater van der Lugt sj nog geschreven:

Wij laten onszelf niet makkelijk overweldigen door droefheid en wanhoop. Toch voelen wij dat deze gevoelens steeds om het hoekje loeren. Doorheen alle moeilijkheden klampen wij ons vast aan de hoop. Wij weten dat wij ons lijden delen met alle Syriërs. Daarom is het belangrijk dat wij elkaar helpen om deze tijden door te komen. Wederzijdse solidariteit zal ons helpen om aan nieuwe horizonten de hoop te ontwaren.

Als christenen, in Nederland of in Syrië, zijn wij mensen van de hoop. Mensen die geloven dat het licht van de levende Heer uiteindelijk sterker is dan alle duisternis. Wij bidden om genade om blijvend te hopen dat aan de horizon het licht van Jezus ons toeschijnt. Wij bidden om genade om alles te doen wat in ons vermogen ligt om dat licht ook daadwerkelijk te laten schijnen. Wij bidden in het bijzonder voor de Syriërs, christenen zowel als moslims. Dat zij de kracht en het vertrouwen krijgen om te geloven in dialoog, in verzoening, in een nieuwe wereld.

Nikolaas Sintobin sj