Wat je als begeleider zeker niet mag doen in geval van twijfel
Een tijd geleden verscheen in het magazine 'Zeven keer jezelf overstijgen’ het verslag van een interview dat ik gaf aan Erik Galle. Thema was “raad geven aan twijfelenden”, een van de geestelijke werken van barmhartigheid. Hier volgen enkele uittreksels (3/6)
Ik
geef geregeld geestelijke begeleiding aan mensen die een persoonlijk
geloofstraject zoeken te bewandelen. Als begeleider is het belangrijk attent te
zijn voor een niet altijd uitgesproken verlangen van de begeleide: “Jij kent me
goed, jij hebt heel wat levenservaring, ervaring ook met het proces van een
keuze te maken, zeg me wat ik moet doen.”
Zelf weiger ik op de meest absolute
manier om op die vraag in te gaan. Bij belangrijke keuzes ben je zelf de enige
persoon die de beslissing mag en kan nemen. Jij bent immers de enige die alle
informatie in je hart kan samenbrengen en kan onderscheiden waartoe je wordt uitgenodigd.
Als iemand zegt dat het zijn vader was die zo graag wilde dat hij die
studiekeuze maakte, dat het zijn ouders waren die vonden dat hij met dat meisje
moest huwen, dan is dat uitermate pijnlijk om te beluisteren. Want alleen als
je zelf een keuze maakt, is er de motivatie om ook op moeilijke momenten er
voor te gaan. En die zijn er in gelijk welke gemaakte levenskeuze.
Nikolaas Sintobin sj
Nikolaas Sintobin sj
Reacties
Fijn dat er geestelijkebegeleiding bestaat. Kan tot het diepe gaan.
Leuk is anders.
Leuk is anders.
En zo is het met meer vragen en niemand kan echt helpen.
Leuk is anders.
En zo is het met meer vragen en niemand kan echt helpen.