Wat je in het uiterste Noorden van Schotland kan leren over het mysterie dat God is
Toen ik begin twintig was, trok ik eens door
Schotland met een rugzak. Op mijn meest noordelijke bestemming verbleef ik in
een schapenboerderij. Ik herinner dat ik in het midden van de nacht wakker werd
en op mijn horloge keek. Het was nog maar vier uur en ik was stomverbaasd om te
zien hoe de zon buiten volop straalde over de velden. Omdat ik duisternis verwachtte,
leek de zon ondraaglijk helder. Later, op het eiland Skye, zag ik hoe de zon onderging
om tien uur ‘s avonds en hoe de hemel geleidelijk aan donkerder blauw werd,
maar nooit zwart.
Ik weet zeker dat de plaatselijke bewoners dit
nauwelijks opmerkten, maar voor mij leek dit eeuwige daglicht een teken. Hoewel
we ons soms afkeren van het licht en de voorkeur geven aan de duisternis, schijnt
daarbuiten het licht altijd, gaat het met de grootst mogelijke snelheid door
het heelal – het blijft maar schijnen, een eeuwige dageraad in de duisternis.
Amy Andrews
Reacties