Wat je best doet als je een geschenk krijgt


Ieder van ons heeft andere gaven en talenten. De oogst ervan zal dan ook bij ieder van ons verschillen. Maar die verschillen maken in de ogen van God niemand beter dan een ander. Welke talenten of gaven wij ook hebben – het blijven allemaal geschenken. En het enige juiste antwoord bij een geschenk is dankbaarheid.

Dankbaarheid tonen voor wat we gekregen hebben botst met de competitieve aard van onze cultuur. Van jongs af heeft men ons geleerd ons te vergelijken met anderen op het vlak van talenten, uiterlijk, IQ-testen, schoolvorderingsproeven, plaats in de klas. Alles dwingt ons om ons te vergelijken met anderen. In zo’n klimaat kan het onvermogen om te doen wat anderen kunnen en waarvoor ze geprezen en geloofd worden, leiden tot een minderwaardigheidsgevoel. Daarom zou de man bij wie door Jezus een legioen duivels werd uitgedreven, in onze cultuur geneigd kunnen zijn te gaan denken dat hij in de ogen van Jezus minder waard is dan de apostelen die Hem wel mochten volgen. In zulke omstandigheden wordt een christelijke houding van dankbaarheid en tevredenheid met datgene wat men gekregen heeft, niet vanzelfsprekend. Daarom is het goed om regelmatig God te bidden om dankbaarheid om wat we zijn.

Wellicht is het nog belangrijker te bidden dat we er ons ten volle bewust van mogen worden dat wij, zoals we zijn, Gods oogappel zijn. Een retraitant voelde dat Jezus hem zei: ‘Ik bemin  niemand meer dan jou. Toch bemin Ik jou niet meer dan iemand anders.’ Het was voor hem een troostvolle  ervaring, en hij voelde zich heel dankbaar. Bovendien had hij geen reden meer om zich een vergelijkend oordeel te vormen over zijn waarde in Jezus’ ogen.

Wat een steun en vrijheid zou het zijn, mochten wij in staat zijn te geloven dat Jezus niemand met een ander vergelijkt, maar ieder van ons bemint zoals we zijn en met ieder van ons het beste voorheeft.


William A. Barry sj

Reacties

Een reactie posten

Meest gelezen

Waarom zwijgt paus Franciscus?

Afbeelding
De voorbije dagen waren er grove pogingen om paus Franciscus te beschadigen. Zijn reactie was een bewuste keuze om te zwijgen. Onderstaande tekst schreef Jorge Bergoglio sj in 1990, nog voor hij bisschop werd gewijd. Hij ging toen door een persoonlijke crisis, van een andere aard dan de complexe crisis die onze Kerk thans kent. Het citaat kan daarom niet helemaal worden toegepast op de huidige situatie. Het werpt wel een verhelderend licht op het zwijgen van Franciscus.

Op momenten van duisternis en grote beproevingen, wanneer de knopen en de problemen niet kunnen worden ontward of rechtgetrokken en de dingen niet kunnen worden opgehelderd, dan moeten we zwijgen. De zachtmoedigheid van het zwijgen zal laten zien dat we nog zwakker zijn. Dan zal, met grote stoutmoedigheid, de duivel in het licht komen en ons zijn ware bedoelingen laten zien. Hij zal niet langer vermomd zijn als een engel. Hij zal dan ontmaskerd zijn.

Een uitgebreide commentaar op deze stilte vind je in dit artikel van …
Meer lezen

Als misbruik misbruikt wordt

Afbeelding
Hieronder vind je mijn homilie voor deze 23ste zondag door het jaar

                              Jesaja 35,4-7a            Jacobus 2,1-5             Marcus 7,31-37

Twee weken geleden vloog paus Franciscus terug naar Rome, na een bezoek aan Ierland. Enkele uren daarvoor had een gewezen Vaticaans diplomaat de paus beschuldigd van doofpot-praktijken en opgeroepen tot ontslag. Uiteraard kreeg Franciscus hierover een vraag tijdens zijn persconferentie in het vliegtuig. Zijn antwoord was kort: Ik zal hier geen woord over zeggen. Tegelijk vroeg hij de journalisten de zaak grondig uit te pluizen. Hij liet ook doorschemeren dat hij later mogelijks wel zou spreken.

De pers had zich niet verwacht aan zwijgen. Zeker niet vanwege Franciscus die vlot spreekt, ook over moeilijke en pijnlijke onderwerpen. Is het dan niet wenselijk dat de waarheid zo snel als mogelijk aan het licht komt? Trouwens, in de evangelielezing van vandaag geneest Jezus een doofstomme. Jezus doet alles opdat mensen zouden spreke…
Meer lezen

En mocht de paus beslissen om de jezuïeten op te heffen?

Afbeelding
Hieronder vind je mijn homilie voor deze zondag.

22ste zondag jaar B, Drongen
Deuteronomium 4,1-2.6-8Jacobus 1,17-18.21b-22.27Marcus 7,1-8.14-15.21-23
Misschien ken je dit verhaal wel. Het is waar gebeurd. De oude Ignatius werd in Rome ooit aangesproken door een jonge jezuïet met een nogal gedurfde vraag. Vader Ignatius, hoe zou u reageren mocht de paus beslissen de Sociëteit van Jezus op te heffen? Ignatius keek de jonge man aan en had zijn antwoord meteen klaar: ik denk dat ik snel naar de kapel zou gaan. Ik zou er een minuut of 10 voor het heilig sacrament bidden en vervolgens, met grotere vreugde, op zoek gaan naar een betere wijze om God onze Heer te dienen.
Misschien vindt u dit wel vreemd. Was Ignatius dan zo weinig bekommerd om die Sociëteit van Jezus? Dat was toch zijn levenswerk? Ik vermoed dat Ignatius zielsveel hield van dat bijzondere apostolische instrument waarvan hij de geestelijke vader was. Maar dat belette hem niet te beseffen dat het uiteindelijk niet meer was dan …
Meer lezen

Groeien in gebed, dankzij de zee

Afbeelding
Het was in een zomer in Ierland, in een klein en lieflijk huis aan de rand van een lange en meestal verlaten kust langsheen een zeearm. Ik gaf er een retraite.
We hadden erover nagedacht hoe we dingen konden laten vallen, kwijtraken. Ik suggereerde de retraitanten om, als ze ergens echt vanaf wilden – bijvoorbeeld angst, woede of een verborgen wrok –, bij laag tij naar het strand te gaan en daar een of ander symbool van hun probleem in het zand te stoppen, en om dan de volgende morgen naar het strand terug te keren en te zien hoe, terwijl zij sliepen, de wisselende getijden hun symbool hadden doen verdwijnen.
Meer lezen