Dit was echt geen attractie


Een indrukwekkend aantal decibels: muziek, machines en gillende meisjes. Dat hoort bij een wandeling langs de Leuvense kermis. Attracties die ik nog nooit gezien had. Best leuk, zolang ik er tenminste zelf niet op hoef …  

Tussen een schietkraam en een hamburgertent door zag ik plotsklaps de blauwe zwaailichten van ambulances. Ik had de wagens niet horen aankomen. Op de grond bleek een boom van een kerel te liggen, met ontbloot bovenlijf. Meer dan waarschijnlijk een kermisganger. Een medisch urgentieteam stond rondom hem opgesteld en diende hartmassage toe. De gezichten stonden op heel ernstig.

Neen, toch niet gewoon een attractie méér. Het viel me op dat de omstaanders op een schroomvolle afstand bleven staan. Zo ook hield het personeel uit de winkels aan de overkant discretie in acht. 

De grote meerderheid van de kermisgangers had niets in de gaten. Leven en 
dood. Plezier en pijn. Zo maar, door mekaar.

“Hoe kwetsbaar is ’t hier beneden”.

Reacties

e.harland-hazebroek zei…
Hoe vaak komen mensen van een ziekenhuis, een thuis: ze laten iemand achter die net gestorven is.
Op straat gaat het leven door, de mensen doen boodschappen, de tram komt en gaat.
Alleen God weet wat je voelt.
10 september 2019 om 13:00
Een reactie posten

Meest gelezen

Hoe de bekering van een jezuïet kan leiden tot de bekering van een paus

Afbeelding
Voor ons digitaal tijdschrift igniswebmagazine.nl schreef ik een recensie van de film "The two popes". Hieronder vind je een uittreksel. De volledige tekst vind je hier.
De film slaagt er inderdaad in de kwetsbare menselijkheid die schuilgaat achter beide pausen in het daglicht te plaatsen. Een paus is ook maar een mens die, bijvoorbeeld, graag smult van pizza en veel limonade drinkt. Bij een Argentijnse pastorale veldwerker uit die menselijke kwetsbaarheid zich anders dan bij een Duitse intellectueel. Die subtiele inkijk in de ziel maakt dat beide grote persoonlijkheden verrassend dichtbij komen en dat de film aan het einde een geur van mildheid krijgt.
Door die menselijkheid van beide pausen zo centraal te stellen raakt de film aan een wezenlijk kenmerk van wat Kerk is. De Kerk wordt gedragen door gewone mensen die fouten maken. Dit geldt ook voor de beide hoofdpersonages, hoe verschillend om niet te zeggen tegengesteld hun persoonlijkheden ook zijn.Beiden blijken bereid de…
Meer lezen

Het onwaarschijnlijke verhaal van Bakhita - Moed om te leven (1/8)

Afbeelding
Voor het tijdschrift “Liefke” schreef ik een overweging over “Moed om te leven”. Hier vind je uittreksels 1/8 Bakhita wordt geboren in 1869, in een dorpje in Darfoer (Soedan). Ze heeft een zorgeloze kindertijd, samen met haar 3 zussen en 3 broers. Tot het meisje, op 8-jarige leeftijd, door Arabische slavendrijvers wordt ontvoerd, samen met een vriendinnetje. Na een voettocht van 1000 kilometer wordt het kind op een slavenmarkt verkocht. Het is het begin van een nachtmerrie die jaren zal duren. Nauwelijks voorstelbare mishandelingen en vernederingen zijn haar dagelijkse deel. Zowel lichamelijk als mentaal. Om nog te zwijgen over de eenzaamheid. Bakhita blijft hopen dat ze ooit zou kunnen vluchten, terug naar haar familie. Tevergeefs. Uiteindelijk vergeet ze zelf de naam die haar ouders haar gaven.
In 1883 komt Bakhita terecht in de huishouding van de Italiaanse consul in Karthoem en verhuist ze, samen met diens familie, naar Italië. In 1889 wordt de jonge vrouw officieel vrijgelaten.…
Meer lezen