Een mystieke ervaring, heel precies beschreven door een jezuïet (2/3)




De meeste jezuïeten lopen niet te koop met hun innerlijk. Ze zijn  eerder terughoudend als het gaat over hun persoonlijk geloofsleven. Geestelijke dagboeken van jezuïeten zijn er weinig te vinden in onze archieven. Soms blijken er ineens vonken onder de as van het verleden aanwezig. Hieronder kan je het getuigenis lezen van een Nederlandse jezuïet uit de vorige eeuw. (2/3)

Ik wist terstond dat Hij het was. Alleen Hij. Hijzelf persoonlijk. Binnen 15 seconden was Hij in volle werking in me. Vlakbij binnen in mijn hele borst over de hele breedte. En absoluut niet buiten mij. Geen ogenblik van schrik. Ik bleef rustig zitten, met mijn armen op de leuning, kalm naar achteren geleund. Ik liet alles in mij gebeuren en behoefde niets te doen. Er kwam geen enkel idee naar voren, ik kreeg helemaal geen ‘opdracht’. Er werd niets gevormd, bewogen ergens heen. Volkomen stationair. 

Maar wat gebeurde was volkomen duidelijk. Hij was er strikt alleen voor mij, apart om mij. Met mij bezig. Er was niets aan de gang buiten mij om, of voor iemand of iets anders. Het ging nergens over. Hij deed alleen maar. Wat? Zijn Vriendschap. Ik kan het niet anders zeggen. Ik zwolg in zijn Vriendschap. Het was niet koud of warm. Onmetelijk puur en lief. Mateloos innig. Overtreffend alle verlangen naar vriendschap, en toch duidelijk precies wat ík vriendschap noem. Zonder dat ik iets van lippen voelde, was het of Hij in mij een kus bracht, tien minuten lang. Het werd niet meer of minder. 

Ik was in dit geluk geheel rustig en deed niets terug. Het was woordeloos. Toch kon ik goed denken, maar bidden deed ik niet. Het was een geheel heldere gebeurtenis, zonder iets dat afleiding gaf of verduisterde. Ik dacht: “Dit is vriendschap.” Ik had de gedachte: “Zo is eeuwigheid”. Maar geen sprake van een gesprek. Dat is alles. Na tien of twaalf minuten, dunkt  me, was Hij duidelijk weg.

Reacties

Anoniem zei…
Het pure in contact zijn met jezelf, het niets, alleen gewaar zijn brengt. Het is een soort liefdevolle Vrede in jezelf. Vandaaruit zou ik willen leven.
Anoniem zei…
Willen leven naar mijn medemens toe.
Anoniem zei…
Zo mooi omschreven dat moment. Een gelukzaligheid dat te mogen ontvangen, en voor altijd in je bewustzijn te houden. Het geeft een enorme rust in je leven.
Deze getuigenissen zijn waar mensen, gelovigen, zoekenden, pelgrims steun aan beleven en waar ze hun eigen ervaring mee kunnen sterken.
e.harland-hazebroek zei…
Ik ben dankbaar dat ik mag geloven en proberen daaruit te leven.
Truus van Dam zei…
Wat mooi zo'n ervaring , getuigt van grote dankbaarheid. Ik denk alleen als je heel stil en alleen bid je God ervaart.

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)