Verstrooidheid (1/4)



Ieder die bidt wordt geconfronteerd met verstrooidheid. Heel normaal. De vraag is: hoe kan je hier het best mee omgaan? Soms is het zelfs mogelijk om de verstrooidheden te gebruiken als een wipplank om te komen tot nog meer concentratie, tot intenser gebed.


Wat je nooit moet doen bij verstrooidheden, is ze met man en macht willen bestrijden. Maak je vooral niet kwaad of word niet ongelukkig. Dan geef je net toe aan de moeilijkheid. We kunnen onderscheid maken tussen 4 soorten verstrooidheden.

1.      Er zijn verstrooidheden die te wijten zijn aan louter externe factoren : radio, GSM, straatlawaai, gesprekken in de kamer naast je … Doorgaans is het vrij makkelijk om hier een oplossing voor te vinden. De ervaring leert nu eenmaal dat stilte en rust echt bevorderlijk zijn om te komen tot gebed. Dit heb je echt in de hand.

ð  Vb. Ik weet dat ik in de volle natuur niet kan bidden. Of nog, voor mij is het belangrijk om mijn ogen te sluiten tijdens mijn gebed. Dan kan ik me gewoon beter concentreren.

Reacties

Anoniem zei…
Het is mijn gewoonte onder het uitlaten van de hond te bidden. Dat lukt niet altijd, maar vaak toch wel, er zitten onvermijdbare gebedsgaten in als ik moet oversteken, de hond in de gaten moet houden, moet kiezen waarheen, of ook vermijdbare als ik met teveel belangstelling voor de wereld rondkijk. Er zijn vrouwen. Vanmiddag nog wilde ik een vrouw van dichterbij zien. Maar de hond trok me een andere kant op. Ik gehoorzaamde en volgde de hond, beseffend dat God mijn zich van Hem verwijderende verlangen kende en de geesten der dieren bestuurt, hem deze impuls gaf en ik dankte. Ik heb me min of meer aangeleerd naar de grond te kijken of een meter voor me. Ook als ik biddend inslaap zie ik het hondje voor me uitlopen, juist dan, tussen waken en dommelen in zeg maar. Als ik thuis bid of waar ook, dus niet wandelend, sluit ik inderdaad altijd de ogen, dat scheelt. Ik heb de indruk dat verstrooidheid het tenslotte aflegt tegen de volhouder. Inderdaad: geen stress, stress is verstrooidheid. Telkens opnieuw je rustig concentreren en stil staan bij wat je bidt. God geeft groei.
In de volle natuur niet kunnen bidden, zoals u zegt, doet bij mij een vraagteken opstaan. Teveel vogelgeluiden? Ik heb een hut in het bos, ooit gemaakt voor en met de kinderen, mijn cel, geheel afgelegen. Daar hoor ik soms mijn gefluister tegen het vermolmde en onbewerkte hout, ik kan er niet staan, er is een knielbank. Daar is mijn enige afleiding de geur van bos en schimmel, daar zie ik soms een spin over het timmerhouten kruis gaan. Naast het kruis ligt in een balkenhoek een verlaten merelnest.
Op straat bidden onder het lopen heb ik afgekeken van de Missionaries of Charity in Amsterdam die ik dat ooit zag doen op weg naar de winkels om eten te kopen voor de dak- en thuislozen. Ze liepen gewoon in hun outfit en met de rozenkrans. Ze straalden van zekerheid en van vreugde, midden in de stad, tussen al het negatieve, het kromgaande, het rumoer, maar onaantastbaar, sterk. Ik wilde bij hen horen, helemaal zijn van Hem van Wie zij zo duidelijk zijn. Ik was trots en dankbaar dat ik ze mocht kennen.
Dank voor dit mooi getuigenis!

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)