Het sterfbed als leessleutel voor de ontmoeting met Jezus - homilie van Nikolaas Sintobin sj



Hier vind je mijn homilie voor deze zondag.

33ste  ZONDAG DOOR HET JAAR C

Mal 3, 19-20a             Ps 98 (97)                   2 Tess 3, 7-12             Lc 21, 5-19

Het sterfbed van onze dierbaren is vaak confronterend. Het kan iets heel mooi hebben. Er kunnen gevoelens zijn van intense dankbaarheid, verbondenheid en liefde. Tegelijk kan er ook diepe pijn en verdriet zijn. Omwille van het afscheid dat heel nabij is. Ook omwille van wat verkeerd liep, onaf of ongezegd is gebleven. In die laatste momenten kan dat allemaal samen komen. Even intens als verwarrend. Het is vaak een ervaring van waarheid.

Iets analoogs horen we in de teksten van deze zondag. In het bijzonder in de evangelielezing uit Lucas. We horen er allerhande rampmeldingen over verwoesting, oorlog, pest, verraad, hongersnood enz. Maar net zo goed horen we er heel bemoedigende en zorgende woorden.

Die angstbeelden waarop Lucas ons zo rijkelijk vergast zijn een bekend litterair genre in de Bijbel. Het zijn dramatische en gewild confronterende voorstellingen die gebruikt worden als het gaat over de eindtijd, ook apocalyps genoemd. Ze willen ons wakker schudden. De eindtijd is immers het ogenblik waarop  de waarheid aan het licht komt. De volledige waarheid. Ook wat verborgen en minder fraai is. Alles. Hoe moet je dit begrijpen?

Wij christenen vergeten wel eens dat de eindtijd, vanuit gelovig perspectief, niet in een verre toekomst ligt is. Zelfs niet in een nabije toekomst. De eindtijd is nú. In het leven, de dood en de verrijzenis van Jezus heeft God zich helemaal geopenbaard. De definitieve confrontatie met diegene die over zichzelf zegt Ik ben de weg, de waarheid en het leven vindt vandaag plaats. De apocalyps is nu.

Dat kunnen we merken en voelen. In de eerste plaats in ons eigen leven en in onze ziel. Wie Jezus in de ogen kijkt, ziet daar een eindeloze liefde, barmhartigheid en tederheid. In Jezus ontdekken we steeds opnieuw hoe God ons steeds opnieuw het leven geeft. Aan elk van ons in het bijzonder. Maar daar eindigt het verhaal niet. Jezus in de ogen kijken leidt ook tot een vraag: wat doe ik met al die genade die mij gegeven wordt? Concreter, hoe ga ík om met mijn medemens,  met mijn medemens in nood? Met de vluchtelingen, met mensen wiens recht op leven bij het prille begin of aan het einde wordt miskend? Hoe ga ík om met de natuur? Hoezeer zet ík me in opdat die prachtige schepping die ons is toevertrouwd kan worden doorgegeven aan onze kinderen en kleinkinderen? Enz.

Door zijn overvloedig gebruik van die angstaanjagende apocalyptische beelden geeft Jezus ons aan dat die confrontatie heftig kan zijn. We hebben het nodig om steeds opnieuw herinnerd te worden aan de ernst van onze zending. Het belangrijkste uit dit onderricht van Jezus staat echter aan het einde. Jezus zegt er: Ik zal u een taal en een wijsheid geven, die geen van uw tegen­standers zal kunnen weer­staan of weerspreken. En ook: geen haar van uw hoofd zal verloren gaan. Door stand­vastig te zijn zult ge uw leven winnen. De verantwoordelijkheid die God op onze schouders legt is groot. Maar nog groter is de kracht en de inspiratie die zijn voorzienende liefde ons dag in dag uit aanbiedt.

De uiteindelijke waarheid die Jezus ons openbaart is er een van eindeloze liefde en leven. Jezus is Goede Boodschap en doet alles opdat die Goede Boodschap steeds meer Goede Boodschap mag worden en blijven. Maar zonder onze daadwerkelijke medewerking staat God machteloos. De bal ligt in ons kamp.

Reacties

Truus van Dam zei…
Zal altijd proberen goed voor iedereen te zijn. En als iemand ziek is of niet lang te leven zal ik er zeker proberen te zijn vind het moeilijk om bij de eindtijd stil te staan dit confronteert je met je eigen sterfelijkheid, wil niet mijn kop in het zand steken , maar er toch niet teveel bij stilstaan. Mijn moeder was geen makkelijk iemand , maar is in het ziekenhuis in mij armen gestorven ik had ook nog zoiets jij hebt mij het leven gegeven nu kan ik iets terug doen. Het is al 24 jaar geleden maar voelt nog steeds goed.ik heb God opdat moment bij mij gevoeld alle kracht dankzij Hem.
Anoniem zei…
Hoe mooi de dood kan zijn hoeveel verdriet het kan geven steeds weer doet het pijn, ook al gun ik de stervende de rust van de dood. De confrontatie, maakt me onzeker, kan me liefdevol maken of angstig. Professioneel beleefde ik dit proces anders dan in mijn familie. Het gegeven dat mijn behoorlijk op leeftijd gekomen broers en zussen lichamelijk en of geestelijk inleveren en gaan sterven is een waarheid dat niet gemakkelijk is. Het kan me onrustig maken, het kan er voor zorgen dat ik wat afstand neem van en toch blijf ik nabij.
Anoniem zei…
Een mooi homilie. Dank U
Nog eens overlezen en niet vergeten !

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj