Seminarie-avontuur

Tom, een trouwe lezer van deze blog, heeft een belangrijke keuze gemaakt. Hij zal er regelmatig verslag over uitbrengen. Zoals het een moderne jonge man behoort, zal hij dat doen via een blog, genaamd… “Mijn seminarie-avontuur”.

Ik beveel u deze blog graag aan. Tom heeft iets te zeggen, en heeft bovendien een goede pen. Hieronder alvast een smaakgever.

“Ik heb er de laatste tijd al enkele meegemaakt: "ondervragingen". Of zoiets. Het klinkt misschien negatiever dan bedoeld, maar hoe dan ook, wanneer ik vertel over "mijn studiekeuze" (om meerdere redenen is deze woordkeuze niet juist*, maar zo weet je wel wat ik bedoel) word ik bestookt met vragen. Waarom? En wat met het celibaat? Mogen vrouwen ook priester worden volgens jou? Nog zes jaar, allee, jong! In deze tijd?! Enzovoort.

Eigenlijk is het nogal vreemd voor mij om daarover te vertellen. Ik zit momenteel in een nieuwe positie; die van "priester-in-wording". En dat is echt wel wennen. Ikke, priester? Nee, denk nu echt niet dat ik me dit al volledig eigen heb gemaakt. Je zou kunnen stellen dat de komende jaren een periode van aanvaarding zullen zijn, of wie weet, net niet.

Ik merk dat mijn argumentatie meestal nogal pover is en dat er soms zelfs gaten in zitten. Als er iets is wat die ondervragingen zeker bij mij teweegbrengen, dan is het wel het inzicht dat deze keuze héél onberedeneerd is. Heerlijk, toch? Is het zo niet met de belangrijkste en mooiste keuzes in het leven?


Mijn enige, echt argument is er geen van de rede, maar van het gevoel. Ik voel me simpelweg aangetrokken tot het priesterschap, tot een leven waarin ik me op de voor mij meest totale manier op God richt en van daaruit op mijn medemens.


*Waarom is "mijn studiekeuze" niet helemaal juist? Ik denk enerzijds niet dat het van "mij" is, maar dat ik ertoe word uitgenodigd. Anderzijds is priesterschap natuurlijk veel meer dan een studie, of later, job. Ik zou nu moeten zeggen: "het is een levenswijze", maar die uitspraak ben ik echt beu gehoord.”

Delen