Jonge christenen (9)

Onlangs hield ik een voordracht over “Bouwen aan de Kerk van morgen. Geloofsvorming voor en met jongeren vandaag”. Ik gaf er een profielschets van jonge christenen vandaag en enkele aandachtspunten voor jongerenpastoraal. Graag deel ik in een aantal afleveringen mijn reflectie met u.

II. Aandachtspunten voor het pastorale werkveld

In dit tweede deel van mijn bijdrage zou ik nu graag enkele aandachtspunten formuleren die me relevant lijken voor de geloofsvorming en de kerkopbouw met en voor jongeren. Ik zal dit doen via het schetsen van een aantal spanningsvelden.


1. Het samenbrengen en -houden van de inwijding in en het vieren van het mysterie, enerzijds, en de noodzaak van een gedegen intellectuele geloofsvorming, anderzijds.


a. Jonge christenen zijn vragende partij om ingewijd te worden in het mysterie en om het mysterie te beleven en te vieren als mysterie.


 Belang om samen liturgie te vieren, en daarbij te putten uit de rijkdom van de liturgische traditie van de Kerk. Belang van schoonheid van de liturgie, plaats voor het mysterie, voor symboliek, voor levensbetrokkenheid, voor creativiteit en eigen inbreng ….


 Belang van de gebedservaring. Het is belangrijk om jonge christenen te leren bidden. Om hen in te wijden in de verschillende technieken en tradities die in de loop van geschiedenis ontwikkeld zijn; bidden is iets wat je kan leren. Jongeren vragen om plaatsen en gelegenheden waar zij individueel en samen met anderen kunnen bidden. Met het Woord van God, aanbidding, zang, franciscaans, ignatiaans, benedictijns, charismatisch …


 Gebed en liturgie zijn zo belangrijk omdat het twee bevoorrechte plaatsen van godsontmoeting en –ervaring zijn. Gebed en liturgie zijn plaatsen waar jonge christenen kunnen komen tot de kern van de christelijke godservaring: het zich persoonlijk bemind weten door God, meer nog, het zich persoonlijk geroepen weten door God en op die wijze zin en richting ontvangen voor hun leven.


b. Intellectuele geloofsvorming


Benevens de ervaringscomponent is het belangrijk dat ook de intellectuele en kenniscomponent hun plaats krijgen. Basiscatechese, Schrift, dogma, ethiek, antropologie, geschiedenis, fundamentele theologie, theodicee … Niet te veel, maar korte en krachtige vormingsmomenten zijn nodig en worden ook uitdrukkelijk gevraagd.


Een van de uitdagingen hierbij is om de jongeren te helpen om het affectieve voel-je-goed-niveau te overstijgen. Inwijding in de objectiviteit van de openbaringstraditie geeft de subjectieve geloofservaring een steviger ruggengraat. Ook en niet in het minst om hen intellectueel te wapenen tegen de talrijke al of niet openlijk christelijk-vijandige argumenten, dynamieken, discours en praktijken die schering en inslag zijn in onze cultuur en waarmee ze voortdurend geconfronteerd worden.


Probleem hierbij is dat onze jongeren vaak een veel te softe, halfzachte, moraliserende en dus onjuiste, ongeloofwaardige en onaantrekkelijke voorstelling meegekregen hebben van het Evangelie en van de ruimere christelijke traditie. De christelijke agapè is niet voor doetjes en is bepaald niet zweverig. Daarom blijft ze ook aanspreken en intrigeren.


Delen