Ver van de boom: een onvermoede - en politiek niet correcte - bron van liefde
In zijn boek Far
from the Tree (Ver van de boom) onderzoekt Andrew Solomon de reacties van
ouders wier kinderen lijden aan ernstige vormen van invaliditeit. De overheersende
indruk is dat deze ouders in een toestand van ‘chronisch verdriet’ leven. Maar
hij ontdekt ook dat bij hen de kracht om zich te herpakken het telkens weer
haalt. Een moeder ergerde er zich over dat iedereen die zij kende dacht dat zij
een tragisch bestaan leidde. In feite was zij gelukkiger dan die anderen zich konden
inbeelden of zouden willen toegeven. Studies tonen aan dat de meeste
ouders met een kind met een fysische of
mentale beperking de ervaring hebben dat zij het in het leven even goed klaar
wisten te spelen als de meerderheid van de andere families, en dat zij, als zij
aan hun kinderen denken, zich veeleer gelukkig dan droevig voelen.
Zonder uitzondering zeggen ze dat ze, als gevolg
van hun eigen ervaring, gegroeid zijn in het kunnen meevoelen met anderen. Een
moeder schreef een gepassioneerd boek over de mooie momenten die zij telkens
weer mocht ervaren als zij dacht aan haar zoon met het Down syndroom. Een
andere schreef over haar leven met haar autistische dochter, vijftien jaar
lang: ‘Had ik mogen kiezen deze ervaring
aan te nemen of te weigeren, dan zou ik ze met beide handen hebben aangegrepen,
omdat het een onvoorstelbaar leven van liefde is geworden.’
De menselijke geest blijkt te beschikken over een
vermogen tot onbegrensde liefde. Wellicht is dit niet zo verwonderlijk als wij
geloven dat God onbegrensde liefde IS, en dat wij inderdaad naar zijn beeld
zijn gemaakt. Wij beschikken over het vermogen om iedere hoogte en diepte van
de liefde te bereiken. Laten we de uitdagingen van het leven dan ook met liefde
beantwoorden.
Zo kan het beste in ons tot volle bloei komen.
Brian Grogan sj
.jpg)
Reacties