Waarom Vlaamse bisschoppen verklaring publiceerden over kerkelijk vieren van homoseksuele liefdesrelaties

De Vlaamse bisschoppen hebben vorige week een modeltekst gepubliceerd om liefdesrelaties tussen mensen van hetzelfde geslacht kerkelijk te vieren. Hiermee regulariseren zij een praktijk die al lange tijd bestaat, in Vlaanderen en daarbuiten.

Ik wil kort ingaan op drie vragen die dit document kan oproepen.

 

1.     Slaan de Vlaamse bisschoppen met dit document een ramkoers in ten aanzien van het Vaticaan?

 

Door zo’n document te publiceren doen de bisschoppen in de eerste plaats gewoon hun job, dat wil zeggen herder zijn voor hun mensen. Dat doen ze helemaal conform wat paus Franciscus vraagt in Amoris Laetitia: Iedereen integreren in de kerkgemeenschap, … ongeacht zijn seksuele geaardheid. Het is overigens ondenkbaar dat de bisschoppen, wijs en vertrouwd met de Vaticaanse raderwerken als ze zijn, dit initiatief hebben genomen zonder grondig overleg met de bevoegde instanties in Rome.

 

2.     Gaat het al of niet over een zegen?

 

Wie de modeltekst aandachtig leest merkt dat de bisschoppen zorgvuldig vermijden dat hij naar de letter als een zegenformule kan worden gelezen. Naar de geest is de tekst dat, uiteraard, wel. Eigenlijk raakt dat niet aan de kern van deze verklaring. Met hun initiatief willen de bisschoppen gewoon duidelijk maken dat ook een homoseksueel liefdesengagement binnen de Kerk zijn plaats heeft.

 

3.     Waarom nu wel en vroeger niet?

 

De Kerk is een levend lichaam en dus in beweging, groei en voortdurende ontplooiing. Dit geldt ook voor haar leer. De traditie is een van de grootste schatten van de Kerk. Net zoals de Kerk is de traditie levend. Nieuwe inzichten kunnen ontstaan. De betekenis en waarde van homoseksualiteit is daar een voorbeeld van.

 

Nikolaas Sintobin sj