Voor het tijdschrift
“Liefke” schreef ik een overweging over “Moed om te leven”. Hier vind je
uittreksels 1/8
Bakhita wordt geboren in 1869, in een dorpje in Darfoer (Soedan).
Ze heeft een zorgeloze kindertijd, samen met haar 3 zussen en 3 broers. Tot het
meisje, op 8-jarige leeftijd, door Arabische slavendrijvers wordt ontvoerd,
samen met een vriendinnetje. Na een voettocht van 1000 kilometer wordt het kind
op een slavenmarkt verkocht. Het is het begin van een nachtmerrie die jaren zal
duren. Nauwelijks voorstelbare mishandelingen en vernederingen zijn haar
dagelijkse deel. Zowel lichamelijk als mentaal. Om nog te zwijgen over de
eenzaamheid. Bakhita blijft hopen dat ze ooit zou kunnen vluchten, terug naar
haar familie. Tevergeefs. Uiteindelijk vergeet ze zelf de naam die haar ouders
haar gaven.
In 1883 komt Bakhita terecht in de huishouding van de
Italiaanse consul in Karthoem en verhuist ze, samen met diens familie, naar
Italië. In 1889 wordt de jonge vrouw
officieel vrijgelaten.…
Reacties