Ieder die trouw probeert te bidden, zal niet alleen vertroosting ervaren, maar ook het tegendeel. Dorheid, duisternis, verwarring, onrust, zich aangetrokken voelen tot lage en minderwaardige dingen; of ook een innerlijke leegte, saaiheid, volledig gebrek aan concentratie. De eerste raad in deze situatie is heel moeilijk, nl. niet opgeven en zelfs niet de gebedstijd inkorten. Die raad gaat lijnrecht tegen mijn gevoelens in. Want wat ik ervaar is nu precies dat het allemaal geen zin heeft! En dan toch trouw blijven!! Dat is echt heel moeilijk. Maar ook heel wezenlijk. Behalve dit trouw zijn moet ik me toch ook wel een paar vragen stellen: 1. Ben ik misschien te moe? Dan moet ik voor het gebed eerst wat uitrusten, anders is het vechten tegen de bierkaai. 2. Kan het zijn, dat ik God iets weiger, wat Hij duidelijk van mij verlangt? Daar hoef ik echt niet lang over na te denken, want ik weet heel goed dat ik een bepaald iets moet doen of juist ...
Reacties
Soms denk je dat je niet anders kan dan te kiezen voor het kwade omdat je nu eenmaal zo bent (heel banaal: ik eet dat stuk chocola toch, want ik ben te zwak om te weerstaan aan de verleiding. Of: ik merk dat ik verlang naar het stuk chocola, maar ik weet dat ik me slecht ga voelen achteraf en ik kies vanuit het belang dat ik hecht aan mijn gezondheid om het stuk chocola niet te eten en iets te kiezen dat een duurzamere oplossing is voor mijn gevoel van onbehagen, bijvoorbeeld het gebrek aan slaap. Ik ben nog steeds te zwak om te weerstaan, maar ik kies om het gevecht niet aan te gaan.) Mezelf minder identificeren met zogezegd 'essentiële'/vaststaande eigenschappen van mezelf en meer kijken naar de intenties van mijn doen en laten, geeft meer vrijheid en daadkracht... denk ik nu, voorlopig althans. Het antwoord op het waarom van mijn doen en laten kan op twee manier worden beantwoorden: 'omdat ik zo ben' of 'omdat ik dat kies'. Kan het nog niet goed uitleggen, maar ik denk dat daar een nuanceverschil in zit. Het ene is deterministisch/fatalistisch, het ander is... dynamischer, getuigt van meer vrije wilsbeschikking, (mede-)auteurschap over mijn 'eigen' leven. Maar daar mild in zijn en het midden proberen te bewandelen, is nog een moeilijke. (Soms is er geen 'waarom' achter het handelen, chaotisch als we zijn, en proberen we achteraf een verklaring te vinden...)
Prachtig... !
en niet mijn buik achternalopen, mijn zinnen.
Sterven aan mijn lichaam en geest zijn de vruchten
vh mediteren vd droeve geheimen vd rozenkrans de 2e en 3e.
Bij het eerste: Jezus staat doodsangsten uit
in de hof v olijven is de vrucht: berouw v onze zonden.