Wachten

Sinds enkele jaren heb ik een profiel op facebook. Bloggen doe ik graag. Dat weet u. Ik heb een account op twitter maar gebruik die niet. YouTube heeft aan mij een goede klant. Videogames zijn niet aan mij besteed. Televisieseries zijn mij a priori onbekend.
Het is uitdrukkelijk met de bedoeling om iets te te leren kennen van de communicatiecultuur van de jongste generaties dat ik “op facebook” ben gegaan en er regelmatig blijf komen. Vele andere “ruimtes” waar zij meer en meer vertoeven en zich dus vormen en ontwikkelen zijn mij nog vreemd.

En u, beste ouders, grootouders, opvoeders ?

In de mate dat wij, volwassenen, zelf die nieuwe media en “ruimtes” durven verkennen en ons eigen maken zullen we onze jongeren beter kunnen begrijpen en begeleiden. Geloof me, er is werk aan de winkel.

Zij wachten niet op ons. Zij zijn er al.

Waarop wachten wij eigenlijk?


Delen

Reacties

Anoniem zei…
Ik vind het fantastisch dat je je zover wil incultureren in jongeren om te zijn waar zij zijn, hen zo beter te leren kennen, hen zo dus beter te kunnen dienen.
Proficiat!
15 oktober 2010 om 18:53
Anoniem zei…
Waarop ikzelf wacht? Ik wil mezelf en mijn privacy niet in de mij grotendeels onbekende en anonieme openbaarheid gooien. Ik vraag me wel af of dit vldoende christelijk aanvaardbaar is.
15 oktober 2010 om 22:43
Nikolaas Sintobin sj zei…
Elk medium heeft zijn eigen wetmatigheden. Dat geldt ook voor internet. De uitdagng lijkt me om er op een verantwoorde wijze gebruik te leren van maken. Zonder voyeurisme of exhibitionisme.

Willen we vandaag het Evangelie verkondigen "tot aan het uiteinde van de Aarde" dan is het voor de hand liggend dat we dit ook doen via het WereldWijdeWEb ...
16 oktober 2010 om 09:52
Anoniem zei…
Je - met de nodige discretie - in de anonieme openbaarheid gooien vraagt moed en durf om je kwetsbaarheid te tonen.
Of dit hét medium is, is maar de vraag, het is alleszins een mogelijke weg.
16 oktober 2010 om 10:20
Een reactie posten

Meest gelezen

Het kritieke moment van het gebed

Afbeelding
Schrijvers over het geestelijke leven zijn het erover eens dat het kritieke moment in het dagelijkse gebed de eerste minuut is: het plaatsen van onszelf in Gods nabijheid. Hier wordt de stemming en de spirit van je  hele gebed bepaald. In zijn boek ‘Hoe bidden?’ verwoordt Bernard Basset sj dit kritieke moment zo: ‘Ik moet stoppen met waaraan ook te denken én mijzelf in Gods nabijheid plaatsen, mij ervan bewust worden dat Hij bij mij is daar waar ik ben.’ Joggers starten hun hobby iedere dag op dezelfde wijze: zij beginnen met strekoefeningen en bereiden zich daarbij mentaal voor op hun ‘fysieke oefening’.  Mensen die bidden, beginnen hun dagelijkse ‘geestelijke oefening‘ook op een vaste wijze.  Een manier is bijvoorbeeld het volgende gebed te zeggen, langzaam en vanuit het hart: Vader, gij hebt mij geschapen,
          en gij hebt mij met een bepaalde bedoeling hier op aarde gezet Jezus, gij zijt voor mij gestorven,
          en gij hebt mij opgeroepen uw werk te voltooien. Heilige Geest, …
Meer lezen

De moed om te aanvaarden dat men aanvaard is

Afbeelding
Een van de diepste vragen van het mensenhart is de vraag naar waardering. Iedere mens wil gewaardeerd worden. Dit betekent niet dat iedereen van anderen wil horen hoe goed hij wel is. Ongetwijfeld is dat verlangen er ook, maar dat is niet het diepste. We zouden kunnen zeggen, dat iedere mens verlangt bemind te worden. Maar dat is ook dubbelzinnig.
Er zijn zoveel soorten liefde als er soorten bloemen zijn. Voor sommige mensen is liefde iets hartstochtelijks; voor anderen is het iets romantisch; voor weer anderen is liefde iets louters seksueels. Er is echter ook een diepere liefde, de liefde van de aanvaarding. Iedere mens hunkert er naar aanvaard te worden, aanvaard zoals hij is. Niets in een mensenleven is van zulke langdurige en noodlottige uitwerking als de ervaring niet volledig aanvaard te zijn.

Piet van Breemen sj
Meer lezen

Waarom is het Pinksterfeest zo belangrijk? - homilie van Nikolaas Sintobin sj

Afbeelding
Homilie voor Pinksteren 
Handelingen 2,1-11  1 Corinthiërs 12,3b-7.12-13   Johannes 14,15-16.23b-26
Vandaag vieren we het einde van de paascyclus: eerst veertigdagentijd, Goede Week en Paasfeest, vorige week Hemelvaart en vandaag het Pinksterfeest. We zijn het gewoon. Het komt elk jaar terug. Nochtans is het, op zijn zachtst gezegd, een vreemde aaneenschakeling: een doorgoed Menswordt tijdens een schijnproces veroordeeld en wordt op een wreedaardige wijze ter dood gebracht. Zijn volgelingen laten Hem in de steek. Na enige tijd blijkt dat Hij opnieuw leeft. Geleidelijk aan vatten zijn voormalige vrienden en vriendinnen terug moed en beginnen opnieuw gemeenschappen te vormen. Af en toe ontmoeten zij hun verrezen Heer, maar ze hebben het moeilijk om Hem te herkennen. Toch geven die ontmoetingen hen moed en kracht. En als ze dan geleidelijk aan ervan overtuigd beginnen te geraken dat Jezus terug leeft, stijgt Hij op naar de hemel en verdwijnt voorgoed uit hun midden. Nog zo iets eigenaardig…
Meer lezen

Hemelvaart: waar gaat dat eigenlijk over?

Afbeelding
Met de Hemelvaart komt een einde aan de lichamelijke aanwezigheid van Jezus onder de mensen. Er is weliswaar nog de aanwezigheid van de Heer in de Eucharistie. Maar het tijdperk van de bijzondere lijfelijke aanwezigheid van de Zoon wordt definitief afgesloten door de Hemelvaart.
In de dynamiek en de logica van  de heilsgeschiedenis, beantwoordt de Hemelvaart onmiskenbaar aan de incarnatie/menswording: de Zoon is nedergedaald naar de aarde. Hij heeft er een bepaalde tijd verbleven. Hij is gestorven en is vervolgens verrezen. Het opstijgen naar de hemel betekent dat Hij teruggekeerd is “naar waar Hij eerst was” (Joh 6, 62). De Verrezene is nu definitief terug bij de Vader. Hij is opnieuw “tot Gods majesteit verheven”(Joh 7, 39),  “aan de rechterhand van God. (Mc 16, 19) De vroegere toestand van de gewone aardse nabijheid is voorbij.  Of zoals Jezus het uitlegt aan Nikodemus: “Er is toch nooit iemand opgestegen naar de hemel behalve degene die uit de hemel is neergedaald: de Mensenzoon?”
…
Meer lezen