Wachten

Sinds enkele jaren heb ik een profiel op facebook. Bloggen doe ik graag. Dat weet u. Ik heb een account op twitter maar gebruik die niet. YouTube heeft aan mij een goede klant. Videogames zijn niet aan mij besteed. Televisieseries zijn mij a priori onbekend.
Het is uitdrukkelijk met de bedoeling om iets te te leren kennen van de communicatiecultuur van de jongste generaties dat ik “op facebook” ben gegaan en er regelmatig blijf komen. Vele andere “ruimtes” waar zij meer en meer vertoeven en zich dus vormen en ontwikkelen zijn mij nog vreemd.

En u, beste ouders, grootouders, opvoeders ?

In de mate dat wij, volwassenen, zelf die nieuwe media en “ruimtes” durven verkennen en ons eigen maken zullen we onze jongeren beter kunnen begrijpen en begeleiden. Geloof me, er is werk aan de winkel.

Zij wachten niet op ons. Zij zijn er al.

Waarop wachten wij eigenlijk?


Delen

Reacties

Anoniem zei…
Ik vind het fantastisch dat je je zover wil incultureren in jongeren om te zijn waar zij zijn, hen zo beter te leren kennen, hen zo dus beter te kunnen dienen.
Proficiat!
15 oktober 2010 om 18:53
Anoniem zei…
Waarop ikzelf wacht? Ik wil mezelf en mijn privacy niet in de mij grotendeels onbekende en anonieme openbaarheid gooien. Ik vraag me wel af of dit vldoende christelijk aanvaardbaar is.
15 oktober 2010 om 22:43
Nikolaas Sintobin sj zei…
Elk medium heeft zijn eigen wetmatigheden. Dat geldt ook voor internet. De uitdagng lijkt me om er op een verantwoorde wijze gebruik te leren van maken. Zonder voyeurisme of exhibitionisme.

Willen we vandaag het Evangelie verkondigen "tot aan het uiteinde van de Aarde" dan is het voor de hand liggend dat we dit ook doen via het WereldWijdeWEb ...
16 oktober 2010 om 09:52
Anoniem zei…
Je - met de nodige discretie - in de anonieme openbaarheid gooien vraagt moed en durf om je kwetsbaarheid te tonen.
Of dit hét medium is, is maar de vraag, het is alleszins een mogelijke weg.
16 oktober 2010 om 10:20
Een reactie plaatsen