Angst voor wat niet bestaat (met schitterende video)


Onlangs sprak ik pastorale verantwoordelijken van het bisdom Brugge toe bij de start van het nieuwe jaar. Ik blikte, vertrekkend van vier video’s, terug op het voorbije jaar om daar inspiratie uit te halen. Graag enkele uittreksels. (6/8)
De voorbije maanden was ik regelmatig te gast bij vrienden die een dochtertje hebben van 14 jaar. Ze is een goede leerlinge en heeft heel wat vriendinnen. Een aankomend pubertje. Een tijd geleden vertelden de ouders mij dat hun dochter regelmatig ’s avonds in haar bed ligt te wenen. De reden is steeds dezelfde: ze heeft angst dat in de toekomst haar vriendinnen haar zouden kunnen pesten.
Toen ik er wat met haar over babbelde, vertelde ze me dat ze vond dat ze goed ligt in haar klas,  dat ze niet gepest werd of wordt en dat er eigenlijk ook geen enkele objectieve reden is om aan te nemen dat die vriendinnen haar in de toekomst zouden gaan pesten. Toch kan ze zich zo door haar angst op sleeptouw laten nemen dat ze soms hoopt dat haar humaniora zo snel mogelijk achter de rug mag zijn. Angst. Angst voor dingen die niet bestaan en die haar belet te genieten van wat zich nu aandient. In het gesprek werd haar wel duidelijk dat dit alles eigenlijk te gek is om dood te doen. Van zodra ze de gedachte evenwel tot zich toeliet, is ze een vogel voor de kat.
Ik vind de ervaring van dit meisje een buitengewone illustratie van hoe vernietigend en verlammend angst kan zijn. We weten het allemaal: angst is een slechte raadgever. Onder het mom van rationele argumenten kan hij ons volledig in zijn greep krijgen en de horizon totaal verduisteren. Dat geldt ook voor ons geloofsleven, meer in het bijzonder als we nadenken over de toekomst van onze Kerk en onze samenleving. 

Reacties

Anoniem zei…
Vaak heb ik last van angst die ik niet kan herleiden. Een vreselijk gevoel verbandloos te staan, zonder geschakeld of verbonden te zijn met iets of iemand. In de verbandloze en richtingloze, kompasloze leegte. Ik noem dat angst pour angst. Toch helpt dan vluchten naar Jezus. Een of ander herhalend gebed. Bv. Heer Jezus, ik geloof in U, ik hoop op U, ik wil U beminnen zoals U bemind wilt zijn, maar ik kan het niet, kom mij te hulp. En maar herhalen. Dat sedeert me en vernieuwt mijn hoop en mijn rust. Het wricht me weer enigszins. Of ook: ik aanbid U en loof U omdat Gij door uw heilige Kruis de wereld verlost hebt, alleen maar dat.
Anoniem zei…
Misschien kan ik het aanvoelen/ meebeleven van die verbandloosheid, die "geen verbonden zijn". Puur " menselijk" is er "alleen zijn", wat uiteindelijk ieder van ons is bij " fundamentele" beslissingen, dikwijls ervaringen. Het Jezusgebed, het gebed tot Jezus, bid ik vaak in mijn auto: " Jezus, zoon van God, wees me genadig". Ik moet daar niet bij nadenken, ik kan het autoverkeer (niet) perfect in het oog houden; maar ik bid, steeds dezelfde woorden herhalend, zoals in een rozenhoedje ("de paternoster" in eerdere tijden) tot God en ik weet dat Hij me een hand uitsteekt. Vaak bid ik zo, terwijl ik een koordje, met 10 knoopjes, hangend rond mijn versnellingspook, vasthoud. Zo " simpel " beleef ik vaak mijn verbondenheid met Jezus, God.
Anoniem zei…
Herkenbaar. Troostvol ook dat anderen dezelfde of gelijkaardige ervaringen hebben, want het alleen zijn brengt met zich mee dat je denkt de enige te zijn die met bepaalde dingen worstelt of rondtobt, maar dat is niet zo natuurlijk. Alleen geboren en alleen sterven, elckerlijc, en ook daar tussenin is er de alleenzijn ervaring, zoals ik het ervaar: het besef van volstrekte hulpeloosheid, opgesloten met de vaak ook belastende en negatieve dingen tussen alleen jouw eigen oren. Maar het christelijk geloof is raadselachtig helend. Ik neem aan dat dat komt door het simpele gegeven dat de ware God al in het OT bij Abram begonnen is steeds te hameren op: denk erom jongens en meisjes, 1 God, Ik alleen ben de Ene, de Ware. En die Ene en Ware mondt dan tenslotte na een grillige trans-Aziatische en trans- Europese kun je zeggen, slingerende stroom, als een rivier, uit in de Jezuszee. Oceaan van Gods Liefde. Dank U Vader dat U daar zo steeds van de vroegste tijden af op gehamerd hebt, opdat wij inderdaad zouden geloven en uit volle borst belijden: Jezus is de Weg, de Waarheid en het Leven. Er bestaat geen waarheid groter dan Hij.
Het Onze Vader heb ik net weer ontdekt bij Franciscus: Hij schrijft voor: (regel van 1223, hoofdstuk 3)
De leken zullen voor de metten 24 Onze Vaders bidden, voor de lauden 5, voor de priem, terts, sext en noon telkens 7, voor de vespers 12 en voor de completen 7. Zo denk ik ook: als je het Onze Vader bidt omdat je eenvoudig niet meer tot iets anders komt is het goed, Want Jezus heeft dat voorgeschreven. Alleen dat al geeft rust aan mijn ziel. Maar dat verbandloze of de leegte, het richtingloze, is afschuwelijk. Door te bidden kunnen we dat enigszins doorbreken, maar als we niet kunnen bidden omdat we God hebben afgewezen een leven lang en we zijn stervende...? Daarom: vandaag nog bekeren. Geloven dat we een ziel hebben en dat het geen fabeltjes zijn. Kijken naar het Kruisoffer en beseffen, tot diep en blijvend besef komen.
Anoniem zei…
Lieve mensen, wat zijn we verschillend...en toch verbonden met mekaar.
Zelf kan ik geen 24 Onze Vaders na mekaar bidden op een bewuste manier, maar wél de eerste twee woorden mediteren, gedurende langere tijd, en bij herhaling, of de eerste zin, of een andere zin uit dit gebed, of de opbouw, of de Ik-Ben woorden (Brood, Deur, Weg, Waarheid...)
En als we onze aandacht op een medemens richten, op zijn nood, is dat misschien ook een mogelijkheid tot verbinding? Gewoon een glimlach schenken, of een goede gedachte uitsturen, of ...
Via deze blog zijn we eveneens een beetje verbonden, niet?
Anoniem zei…
Zeker, we zijn minstens geestverwante zielen. Alleen al doordat we geloven in de Vader-God die zegt: jullie zijn broers en zussen van 1 gezin, niet als Kaïn zijn dus. Ik snap dat als vader van 3 zoons. Ik zou geen oog meer dicht doen als ze in onmin of erger tegenover elkaar zouden staan. Ik zou geen rust hebben tot ik ze tot verzoening bewogen of gebracht had. Zo denkt God dus over ons, alle mensen. Dat is al genoeg. Tegelijk is de verbondenheid als na een telefoongesprek over grote afstand. Zo zijn we samen, zo is alles weer weg. Het is zeker niet gemakkelijk om het Onze Vader geconcentreerd te blijven bidden. Alert blijven op de muizen van de verstrooiing die steeds van de tafel dreigen te vallen en onophoudelijk je weg willende sporen gedachten bij hun staart pakken en terugsleuren. Ik weet het niet met de goede gedachte uitsturen. Kunnen wij dat zelf? Of moeten we God vragen om zegen en hulp voor die betreffende mens. Ik geloof niet dat ik iets kan met mijn eigen gedachten, behalve mijn hoop en verlangens op Gods buro neerleggen zonder ophouden als de zeurende weduwe uit het Evangelie. Dus bidden, alles via de Almachtige laten gaan, niet Hem overslaan, althans zo sta ik erin.

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj