Je bent zo mooi, anders mooi ...: melancholie ombuigen tot springplank

Op de website www.jezuieten.org bestaat een reeks van mensen die reflecteren over hoe de ignatiaanse spiritualiteit hun dagdagelijkse  leven helpt vorm te geven. Hieronder een uittreksel uit het getuigenis van Vera, buitenshuis werkende huismoeder.

Onze kinderen leren me dat het échte leven mijn meesterschap niet altijd duldt. Dankzij hen mag ik ervaren dat het leven een geschenk is om in zijn rijkdom en verscheidenheid te laten ontplooien en ontwikkelen. Niet ik ben de maat, niet ik ben de referent. Het is de Zielskern die in ieder centraal staat. Dat aanvoelen geeft me elke dag de uitdaging, de opdracht ook om bewust om te gaan met die sterke drive van “het in goede banen willen leiden” van wat zich aandient. Onder het mom dat mijn managerallure kwaliteitsbevorderend is voor het gezin, is het een duistere kant die me soms van het ontwikkelende leven weg probeert te brengen. De stem die klinkt als ‘zorg voor een goede sturing’ leerde ik kritisch beluisteren. En ik stel haar de vraag: ‘Ben je wel zo nobel als je je aandient?’

In dat proces heeft de dagelijkse melancholie een vitale functie gekregen om te onderscheiden waar het op aankomt en om me op te roepen om een levengevende keuze te maken. De ignatiaanse spiritualiteit heeft me helpen richting geven in mijn omgang met levensgebeurtenissen. Het dagelijks gebed met de Schrift is daarin van fundamenteel belang geworden. Meer dan het lezen en het verstandelijke nadenken over een bijbeltekst mag ik door de verbeelding deel uitmaken van het verhaal. Mijn positionering in het verhaal brengt me in relatie met mensen uit de leefgemeenschap van Jezus en met Hem. Ik mag deelgenoot worden van wat de intense relatie tussen Jezus en zijn mensen ten diepste beroerde en ik kom daardoor zelf tot een intieme en persoonlijke relatie met Hem. Deze ontmoetingen zijn vaak een bron van ontroering en vreugde. Ze brengen me dichter bij mijn hart. Ik mag ervaren dat Jezus ook mij aanspreekt in mijn uniciteit en dat Hij me met een onovertrefbare mildheid ruimte geeft om ten volle te leven. En het is precies in die persoonlijke ervaring dat ik de richting aangeboden krijg waar ik best naartoe kan gaan.

Tegelijkertijd voel ik ook dat ik als mens de vrijheid behoud om een keuze te maken; maar de ervaring van diepe vreugde trekt me in een bepaalde richting waardoor ik kan onderscheiden wat ik te doen heb. Wanneer ik een richting insla, is het de blijvende troostvolle nasmaak die me bevestigt in mijn keuze. Niet altijd is het maken van keuzes zo evident. Soms is het een hele worsteling, vraagt het ook een ruime periode alvorens ik een richting kies. Ik word ook meermaals wegtrokken van het goede pad met schijnbaar goede alternatieve die zich aandienen. De zekerheid mogen ervaren dat God met mij geduld heeft, maakt mijn leven lichter. Zijn geduld verlost mij van krampachtig ‘moeten’ en schept vertrouwen tot overgave om meer te leven vanuit zijn dan mijn wil.

De gelovige zekerheid dat God mij en geen enkel mens dieper laat vallen dan in zijn hand helpt me ook om de steeds weerkerende weemoed recht in de ogen te kijken. Ik erken ze als deel van mezelf. Tegelijkertijd leer ik ze met mondjesmaat af te richten en geen dominerende positie te geven in mijn bestaan.

Vera