Over een bruiloft zonder gasten


Hieronder vind je mijn homilie voor deze zondag

Achtentwintigste zondag door het jaar
Jesaja 25,6-1Oa                              Filippenzen 4,12-14.19-20                       Matteüs 22,1-14 of 22,1-10
  
Sommige mensen houden er bijzondere gewoontes op na. Ze zijn specialist in het zichzelf op recepties en feesten zonder uitnodiging binnen te smokkelen.  Ze horen er helemaal niet thuis. Dat belet hen niet lekker te eten en te drinken, op kosten van hun onbekende gastheer of gastvrouw. Anderen hebben een voorkeur voor heel selecte feestjes; in het bijzonder van staatshoofden of andere beroemdheden. Ze zorgen er dan voor dat ze op de foto komen met die sterren. Sommigen gaan zover dat ze er een heuse collectie van maken en dat ze die foto’s doorspelen aan de pers.

De vergelijking die Jezus ons vandaag aanbiedt gaat over zo’n feest in hoge kringen. Er is een koning die uitnodigt voor de bruiloft van zijn zoon. Het verloop van het feest is onverwacht. Zowel de houding van de koning als die van de oorspronkelijke gasten roepen heel wat vragen op.  Waarom vertikt die eerste groep gasten het naar de bruiloft te gaan. Ze moeten toch beseffen dat het een heel bijzonder, een koninklijk feest zal zijn. En wat te denken van het feit dat uiteindelijk de koning zo ongeveer iedereen gaat uitnodigen, “slechten zowel als goeden”?

We weten het, het Evangelie van Jezus strijkt tegen de haren in. Ook tegen onze haren. Inderdaad, achter de weigering van de eerste groep gaat een confronterende boodschap schuil die ook tot ons gericht is. Immers, zijn wij wel zo verschillend van die eerste serie genodigden?

Ik heb het niet over de theorie. Wel over de praktijk. Het deelnemen aan de bruiloft waartoe God uitnodigt gaat over het daadwerkelijk leven in verbondenheid met Hem. De eerste groep genodigden zijn diegenen die volgens de traditionele criteria het makkelijkst toegang zouden moeten hebben tot die nabijheid met God. Welnu, daar maken wij, mensen die hier eucharistie vieren, toch deel van uit. 

Eigenlijk stelt Jezus ons in deze parabel de vraag of wij wel echt verlangen zijn Eucharistie te vieren. Of wat wij dag in dag uit wel en niet doen niet soms doet vermoeden dat wij andere prioriteiten hebben. Hoe godsverbonden leven wij? Nemen wij tijd voor gebed?  Hoe beleven wij het gebod van de naastenliefde, in onze omgeving, op ons werk, naar armen en vluchtelingen toe…? Hoe gaan wij om met de evangelische raden van armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid?  

Kan het zijn dat wij ons soms gedragen als de heilige Augustinus die op een bepaald ogenblik schreef: “Heer, geef mij de genade van de zuiverheid, maar nu nog niet!” Kan het zijn dat we nogal eens uitstelgedrag vertonen en zo onze kostbare en schaarse levenstijd eigenlijk verkwisten?

Zo ja, beseffen wij wat daar de gevolgen van zijn? Het betekent immers, noch min noch meer, dat wij de allergrootste vreugde, die van het evangelisch leven, in zijn onzegbare rijkdom en schoonheid, aan ons voorbij laten gaan. Dat wij ons tevreden stellen met een lauwe hamburger en een beker cola light, eerder dan te genieten van de belegen wijnen en van die allerbeste spijzen waarover Jesaja het heeft.

Moeten wij nu schrik gaan krijgen? Spreekt deze parabel ons over een jaloerse en straffende God? Integendeel. De parabel leert ons dat er een nieuwe kans wordt geboden. En, waarom niet, ook een derde en een vierde. Aan de goeden, maar ook aan de slechten. Aan iedereen dus. Ook aan wie er, om welke reden dan ook, niet voor in aanmerking lijkt te komen. Dat is het Koninkrijk dat Jezus ons aankondigt.  Dat is het feest waarop Hij elk van ons uitnodigt, elke dag opnieuw.

Nikolaas Sintobin sj

Reacties

Carla zei…
Het spijt me, ik begrijp u goed , mijn voorkeur gaat niet zo uit naar feesten. Naar bruiloften gaan ook niet zo. Ik blijf graag in een klein gezelschap waar mensen elkaar aandacht geven. Stilstaan bij een feest van een ander kan op vele manieren evenzo als het stilstaan bij wat ik of wij te vieren hebben. Het zit in mijn hart. Op zich is het niet zo vreemd dat de kerken met Kerst goed gevuld zijn. Ere wie ere toekomt is een mooi gegeven. Het ritueel , het mystieke, een gepast woord samen met de ontmoeting, het geeft vreugde en bezinning.
Systematisch ieder week een bruiloft mee maken? Kerkdienst gemist volgen past heel goed bij mij en een feest vol licht maak ik graag mee.
e.harland-hazebroek zei…
Ik had zonder erg een (2e) mis gedeeld, de een na de ander schoof aan. Eerlijk gezegd was ik een beetje overdonderd.... Gewoon maar weer mee gedaan. Aan de viering in Assisi met thema Eucharistie deden veel meer en bijna 6000 vierden mee, schreven tot middernacht hun gebeden uit veel landen.
Telkens als je een H.Mis deelt gaan er mensen mee.
Waarom de Eucharistie zo in twijfel wordt getrokken..dat zijn een paar mensen die van zich willen laten horen.
God weet wel waarom mensen - in een NORMALE TIJD - niet gaan.
Het vragen er naar is uit de periode toen me neer Pastoor thuis kwam.
Maak het begrijpelijk en de mensen komen.
P.S. on line: geen DONATE, erg onbeleefd. Vermeld een giro dat is voldoende.
Carla zei…
Wanneer je bij je eigen kerk online meeluistert dan doneer je gewoon extra voor de online en daarnaast aan de doelen van je kerk.zo gaat dat hier in ieder geval.
e.harland-hazebroek zei…
Ik denk niet dat het hier reacties worden op een reactie, maar een reactie op het stuk dat geschreven is.

Trees zei…
Mijn allereerste boekje dat ik in het eerste leerjaar van de zuster mocht lezen, wel met de bemerking dat het misschien nog niet echt voor mijn leeftijd was, was deze parabel. Ik was fier dat ik dat mocht lezen. Zeker na de bemerking, wilde ik heel erg mijn best doen om te tonen dat ik het wél begreep.
Maar het verhaal in het boekje ging verder.
'... alle mensen kwamen naar het feest, maar één droeg geen feestkleding.' Daarop werd de koning kwaad en strafte die arme man die -zo interpreteerde ik dat- geen geld had voor chique feestkleding. Ik dacht toen al dat God verder keek dan kleding. Dat Hij vooral voor arme mensen oog had en dan wel zou begrijpen dat die geen dure kleding konden kopen.
Dit is 59 jaar geleden en nog voel ik het zo aan. Ik weet wel dat de parabel met de feestkleding bedoelde dat je in je hart moet "chique" zijn... maar toch ...

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj