Marc Live (2)

Marc Lindeijer sj is een Nederlandse medebroeder. Hij is enkele jaren geleden priester gewijd en verblijft nu voor zijn laatste vormingsjaar als jezuïet (“derde jaar”) in de USA, in de buurt van San Francisco. De voorbije tijd heeft hij, samen met een groep generatiegenoten, de 30-daagse Geestelijke Oefeningen gedaan. De komende tijd zullen besteed worden aan studie.

De komende weken vertelt hij regelmatig iets over zijn ervaringen.

Woensdag 18 maart
Merkwaardig: na drie dagen cursus over kuis leven, over ons psychosexueel welzijn, en na mijn opmerking dat de nadruk nogal op onze inzet lag en niet op Gods genade, laat staan op de intrinsieke rijkdom van de kuisheid, gaf onze professor ruiterlijk toe dat hij daar ook niet veel over wist te zeggen. Hij was nu eenmaal psychotherapeut, geen theoloog. 'Maar wel veertig jaar jezuiet', bedacht ik me achteraf. Hoe komt het toch dat we zo zelden enthousiast over onze kuisheid (of onze armoede of gehoorzaamheid) spreken? Het was goed dat de professor het belang van vriendschap benadrukte, van de communauteit, van ontspanning en gebed, want vaak - en ik ben geen uitzondering - leven jezuieten "van werk alleen". Maar moeten we echt deskundig zijn, theoloog, om over een van de drie grondslagen van ons meest innige geluk te spreken, over de gelofte van kuisheid? Zeker, we moeten ons bemind weten, en zeker, we moeten anderen bijstaan.

Onlosmakelijk daarmee verbonden echter, in de liefde zelf, niet als een volgende stap, niet als een loslaten na vastgehouden te hebben, is de onbaatzuchtigheid, die niets voor zichzelf verlangt. Zo te mogen leven is werkelijk een genade, een goddelijk geschenk dat mijn hart bij iedere ontmoeting en bij ieder afscheid groter maakt, ruimer, met plaats voor nog meer mensen, naar het beeld en de gelijkenis van Jezus' Hart. Heerlijk!... en onmogelijk zonder Hem.

Donderdag 19 maart.
Ademloos lees ik in de "Monumenta Historica" de oudste verhalen van onze stichting, geschreven toen St. Ignatius nog leefde: preken op straten en pleinen, biecht horen, geestelijke gesprekken, zorg voor de allerarmsten, en de nadruk op de stichting van de naaste en op de eigen nederigheid als de grondslag van ons bouwen aan de Kerk. En telkens als de bekoring mij bekruipt om te denken dat de jaren 1540 in meerdere opzichten heel ver weg zijn, kruist een jezuïet mijn pad die precies doet wat de eerste paters deden. Aan tafel raakte ik in gesprek met een Amerikaanse jezuïet die jaren hier aan de westkust en daarna in Canada les had gegeven en nu, gedreven door de heilige Geest, zoals hij zelf zei, op een leeftijd waarop de meesten van hun pensioen genieten, een volkomen nieuw apostolaat begonnen was in Las Vegas, in de schaduw van de casino's. Zijn eerste taak is het doceren van zakenethiek (!), maar de bedoeling is dat hij in die "woestijn" (letterlijk en figuurlijk) gaat werken aan een gemeenschap, een netwerk, om ook daar het Rijk Gods gestalte te geven. Wat een geweldige opdracht!

De nieuwe provinciaal, zo vertelde hij, laat zich niet remmen door vergrijzing en dalende aantallen (hoewel: vorig jaar drie novicen, nu zeven en voor september vijftien kandidaten). In
tegendeel: waar maar mogelijk is, waar de nood groot is, waar vermeerderd en verbeterd kan worden, begint hij nieuwe werken, meestal met niet meer dan een of twee jezuïeten. Maar was dat anders in de jaren 1540?