Letterlijk

Wat de Paus echt heeft gezegd.

In een gesprek met journalisten die hem in het vliegtuig op weg naar de Kameroense hoofdstad Yaoundé vergezelden, heeft paus Benedictus XVI geantwoord op een zestal vragen. Eén daarvan, van Philippe Visseyrias van France 2, ging over de aidsepidemie in Afrika en de positie van de rooms-katholieke Kerk daarin.

Visseyrias’ vraag, in het Italiaans, luidde letterlijk: “ Heilige Vader, onder de vele plagen die Afrika teisteren is er het bijzondere probleem van de aidsepidemie. Het standpunt van de katholieke Kerk in de strijd tegen dit kwaad wordt vaak beschouwd als onrealistisch en inefficiënt. Zult u dit probleem tijdens uw reis aankaarten? En wilt u zo vriendelijk zijn mijn vraag in het Frans te beantwoorden?”

En hoewel de paus al een eerdere vraag van een journaliste van La Croix in het Frans had beantwoord, antwoordde de paus dit keer in het Italiaans. Hierna volgt de letterlijke transcriptie van het antwoord.

“Ik zou het tegenovergestelde zeggen. Ik denk dat de meest efficiënte aanwezigheid in de frontlijn van de strijd tegen hiv en aids juist de aanwezigheid is van de katholieke Kerk en haar instellingen. Ik denk dan bv aan de Sant’Egidio-gemeenschap die zoveel doet – zichtbaar en onzichtbaar – om aids te bestrijden of aan de zusters Camillianen en alle andere religieuzen die zich ten dienste stellen van de zieken. Wat ik zou willen zeggen is dat het aidsprobleem niet kan worden opgelost met alleen maar reclameslogans. Als de ziel ontbreekt, als Afrikanen elkaar niet helpen, dan kan men deze plaag niet oplossen door voorbehoedsmiddelen rond te delen; wel integendeel, we lopen het risico het probleem alleen maar groter te maken.

De oplossing kan alleen maar komen vanuit een dubbel engagement: ten eerste, een vermenselijking van de seksualiteit, d.w.z. een spirituele en menselijke vernieuwing die een nieuwe manier van omgaan met elkaar met zich meebrengt; en ten tweede, een waarachtige vriendschap, boven alles en vooral met de mensen die lijden, een beschikbaarheid – zelfs doorheen zelfopoffering – om de lijdende medemens nabij te zijn. Dàt zijn factoren die echt helpen en zichtbare vooruitgang brengen. Daarom zou ik willen zeggen dat onze dubbele inspanning erin moet bestaan om de menselijke persoon van binnenuit te vernieuwen, om spirituele en menselijke kracht te geven voor een juiste omgang met het eigen lichaam en dat van een ander; en dit vermogen om mee te lijden met wie lijdt, om aanwezig te blijven in situaties van beproeving.

Ik geloof dat dit het correcte antwoord is en dat het ook dit is wat de Kerk doet en op die manier een heel grote en belangrijke bijdrage levert. We zijn iedereen die op die manier handelt dan ook heel dankbaar.”

Met dank aan Kerknet