Traditionalisme in de katholieke Kerk: zo heerlijk (post)modern, tegen wil en dank

Bij Lethielleux en DDB verscheen in 2009 een kort boekje: “De Mgr Lefebre à Mgr Williamson. Anatomie d’un schisme”. Florian Michel, historicus, en Bernard Sesboüé sj, theoloog, denken erin na over de historische achtergrond en de theologische en ecclesiologische uitdagingen die het schisma van Lefebre stelt.

Beide geleerden geven serene en goed leesbare analyses ten beste van een heel complex dossier.

Interessant is te zien hoe Michel aantoont dat Lefebre en zijn volgelingen, tegen wil en dank, heel postmodern zijn: grote argwaan tov het (pauselijke) gezag. Hij spreekt van een “mei 68” van rechts.

Eigen aan de traditionalisten is dat ze hun ongehoorzaamheid ten aaanzien van het hoogste gezag in de Kerk rechtvaardigen door beroep te doen op een nog hogere gehoorzaamheid aan de aloude Traditie. Met dien verstande dat ze zélf beslissen welke de inhoud is van die Traditie waaraan ze willen gehoorzamen.

Maar het eigene van de christelijke gehoorzaamheid is net dat je gehoorzaamt aan iets/iemand buiten jou waarvan je niet zelf de inhoud bepaalt omdat het je overstijgt.