"In alle dingen"

Graag deel ik met u deze uitzondelijk mooie adventsmeditatie van Kris Depoortere, mij doorgestuurd door een lezer van deze blog. “ Het leek een routinevlucht te worden, die vrijdag 13 juni 1930, vertelt Antoine de Saint-Exupéry, auteur van De kleine prins, in Terre des hommes negen jaar na de feiten. Zijn vriend, Henri Guillaumet, stijgt op in Santiago de Chile om de post naar Argentinië te vliegen. Boven het Andesgebergte verandert het rustige weer plotseling in een hevige sneeuwstorm. Zijn vliegtuig kan maar 5.200 meter hoog en de bergtoppen halen zevenduizend meter. Hij maakt een mislukte noodlanding. Crash. Als Henri uren later tot bewustzijn komt, ligt hij in de sneeuw, enkele meter van zijn vliegtuig. Op sandalen, met slechts enkele broodjes in zijn tas. Wat gedaan? Stappen. Naar beneden. Zijn voeten verbranden in de sneeuw. Maar hij stapt. De hele dag door. ’s Avonds vindt hij een grot. Hij wil slapen, maar hij weet dat dit het einde betekent. Slapen betekent doodvriezen. Dat h...

How to Confess by Cardinal Carlo Maria Martini sj It is not my intention here to present a pastoral study, but simply to offer a suggestion to those who, perhaps, have found themselves making their confession less and less frequently, without quite being able to establish why; and who find themselves incapable of resuming a practice, by now formalised, because of a certain inner unease I want to offer this suggestion only because it has been helpful to me. We all propose what we have experienced to be positive. I asked myself - or, rather, the Lord inspired me to ask - when I found it difficult to make a short and hasty confession, why not try to make it at greater length, and with greater calm? This appears paradoxical; but sometimes even paradoxes may help to get us out of a corner. So, with another's help, I moved from confession to what I would call a penitential dialogue... It seems to me that it is, above all, a dialogue with a brother who represents the Church: a priest, the...

Se confesser : les conseils du cardinal Martini Extrait du livre : «Et Moi, Je Suis avec Vous» p. 76-79. (Vie chrétienne 1996) Nous sommes tous conscients qu’il y a actuellement dans l’Église, une crise de la pénitence. On dit que les confessionnaux sont vides, mais ils le sont des deux côtés, soit parce que les fidèles manquent, soit parce que les prêtres n’y entrent plus. Fut un temps où le prêtre attendait des heures et des heures, ensuite, il pouvait ne pas se sentir coupable si les gens ne se confessaient pas. Maintenant, on en parle beaucoup, mais personne ne vient. Il y a donc un éloignement progressif, pas toujours à cause des fidèles ; en fait, même des prêtres font souvent comprendre, plus ou moins explicitement, qu’il vaut mieux espacer les visites. Tout cela est peut-être utile ; c’est une crise salutaire car elle naît du refus d’un formalisme excessif dans la façon de recevoir et de donner le sacrement de pénitence qui, à la fin, dégoûtait aussi bien le prêtre que le fidè...