"In alle dingen"

Tijdens onze ontmoeting gisteren realiseerde ik me dat we ons 25-jarig jubileum aan het vieren waren. Sinds al die jaren ontvang ik jaarlijks een kaartje van Rudy voor mijn verjaardag, voor Kerst en van op vakantie. Voor mijn intrede ging ik hem bijna wekelijks een bezoekje brengen. Sinds mijn intrede is het ritme aanzienlijk verlaagd. Maar een of twee maal per jaar blijf ik binnen springen bij deze “ jongen ” van 53. Rudy heeft de verstandelijke leeftijd van een kind van 6 jaar. Hij kan lezen en schrijven. Met de jaren wordt het moeilijker om hem te verstaan. Lange tijd woonde hij in een groot “gesticht”. Hij gaat er nog steeds meerdere dagen per week heen om eenvoudige handenarbeid te doen. Sinds 15 jaar woont Rudy samen met 3 andere “ jongens ” in een rijhuisje, begeleid zelfstandig. Contact met zijn familie heeft hij niet. Als er voor hem gebeld wordt weet hij meteen dat ik het ben. Afgezien van zijn medepatiënten en de professionele hulpverleners, ben ik immers de enige die ...

De kern van het leven van een jezuïet in 35 seconden. Delen

Het mannetje is de hele dag druk in de weer om de zon haar volle glans terug te geven. Het lukt niet. Tot op het moment dat de zon zelf, volgens de gewone gang van de natuur, zich aanbiedt. De oorsprong van het probleem blijkt evenwel elders te liggen. Bij hem zelf. De oplossing dus ook. Delen

Deze week volg ik een leersessie over Gemeenschappelijke Apostolische Onderscheiding van de Geesten in ons bezinningscentrum van Drongen: 12 deelnemers met 2 begeleiders. Een wat complexe ervaring. Onderscheiden doe je normaal vanuit je persoonlijke ervaring. Eventueel samen met een begeleider probeer je, vanuit wat je gewaarwordt in je biddende hart en in je ruimere levenservaring, erachter te komen waartoe God je uitnodigt. Basisregel hierbij is dat vreugde en rust eerder wijzen op nabijheid van God en dus op een levengevend spoor. Terwijl verdriet, boosheid, ergernis, angst … eerder wijzen op verwijdering van God en dus op een weg die je beter niet inslaat. Maar Gods Geest werkt niet enkel op het niveau van individuen. Ook in groepen kan er een geestelijke dynamiek leven. Ook groepen kunnen met belangrijke vragen geconfronteerd worden waarvoor onderscheiding mogelijk en nodig is. Elke voor- en namiddag hebben we een werkblok van ruim 3 uur. Het begint telkens met een uur pers...

“ Het is maar als je begint te bewegen, dat je merkt dat je ketens meesleurt .” Dit citaat (zonder vermelding van auteur) las ik op het facebookaccount van een medebroeder. Eerst leek het me maar zwartgallig. Bij nader toezien is het misschien eerder geruststellend. Je hoeft geen schrik te hebben om geconfronteerd te worden met je beperkingen. Dat is nu eenmaal onze "condition humaine". Die confrontatie komt er overigens maar in de mate dat je je waagt aan het echte leven. Delen

Neen. Wat u hieronder te zien krijgt is geen fotografie van de “werkelijkheid”. Elk beeld is gemaakt met computerprogramma’s. Beangstigend? Zeker is dat het mooi is en deugddoend om naar te kijken. Dat het uitnodigt tot bewondering en verwondering. Mij bevraagt het op wat eigenlijk het onderscheid is tussen realiteit en virtualiteit. Zeker wat het zien betreft. Delen

In een interview dd 20 december 2010 geeft Pater Generaal Adolfo Nicolás sj volgende korte maar haarscherpe analyse over hoe je kan groeien in communicatie. Vraag : Heb ik het juist voor dat volgens u menselijke communicatie gebaat kan zijn met een zekere dosis spiritualiteit? Antwoord : Ik ben blij met de duiding die u geeft aan mijn woorden. Ik denk dat het net dit is dat ons kan helpen in onze complexe en moeilijke wereld. Ooit dacht ik dat het volstond om talen te kennen. Later werd het me duidelijk dat het nog belangrijker was om helder en precies te zijn als je praat. Nog later stelde ik vast dat, om echt communiceren, het allerbelangrijkste is om de culturele achtergrond te kennen van de mensen die we ontmoeten. Het is in Azië dat ik beetje bij beetje ben gaan begrijpen dat communicatie pas begint en diepgang gaat krijgen als we in staat zijn om de ander te onthalen op het niveau van het hart, elkeen zoals hij of zij is, sterk of zwak, stevig in de schoenen of kwetsbaar. E...

Tijdens een familiefeestje had ik een boeiend gesprek met enkele studenten: twee jongens en twee meisjes. Ze hadden me net zien voorgaan in een viering, en nu wilden ze de gelegenheid te baat nemen om eens van alles te bespreken met een priester. Kritisch open, zonder taboe’s … zoals jongeren zijn. De gebruikelijke onderwerpen passeerden de revue. Maar Alexander, diegene die het initiatief had genomen om ons te doen plaatsnemen in een rustig hoekje had een toch wel bijzondere vraag. Hij wilde het hebben over tijd en eeuwigheid. Sinds zijn prille kinderjaren was dit een thema dat hem bezighield. En wel in die zin dat hij angst had voor de eeuwigheid. Na zijn dood verkoos Alexander helemaal in het niets te verdwijnen, eerder dan verder te blijven leven in een hiernamaals. De reden voor de afkeer tegen de eeuwigheid had hij heel helder: de verveling. Immers, het mocht nog zo leuk zijn in de hemel, als het te lang zou duren, zou het noodzakelijkerwijze leiden tot verveling. Dat wilde ...

Gerald Fagin sj is een Amerikaanse medebroeder. Uit zijn pen vloeide onderstaande bedenking over dankbaarheid. "Dankbaarheid is de spontane reactie wanneer je ervaart dat de werkelijkheid geschenk is. Het erkent zowel de gave als de gever. Dankbaarheid opent het mensenhart voor liefde en vrijgevigheid. Dankbare mensen eisen de dingen niet op voor zichzelf maar koesteren ze als gegeven en ontvangen. Dankbaarheid is nooit een verworvenheid. Vaak zijn we een tijd dankbaar, en dan vergeten we het weer. Het is een deugd die voortdurende aandacht vraagt." Gerald M. Fagin sj Delen

Met de dood voor ogen spreekt Frits van der Ven sj onbevangen over het vieren van het leven. Delen

DE KUNST VAN HET STELEN Manuel da Costa sj In 1744 verscheen in Amsterdam een Portugees boek dat bijna een eeuw eerder, in 1652, was geschreven door de jezuïet Antonio Vieira. Althans, dat vermeldt het titelblad. Misschien was het een kwestie van vroege marketing om de naam van een beroemdheid te gebruiken. Men gaat er tegenwoordig van uit dat de ware auteur Manuel da Costa is geweest. Opnieuw in Amsterdam verschijnt nu de eerste editie die de juiste naam op het omslag draagt. “De kunst van het stelen” kreeg in de eeuwen die volgden een enorme status. Elke Portugees kent het boek. Op een vaak humoristische, soms verontwaardigde en af en toe bijtend ironische manier stelt de auteur diefstal en oplichterij aan de kaak, met name de graaicultuur van hogere kringen en ambtenaren. In korte hoofdstukken behandelt hij de verschillende vormen waarin de eeuwenoude kunst van het stelen wordt beoefend. De voorbeelden die hij met even spitse als barokke pen aanhaalt zijn moeiteloos over te b...

Dit is de derde bijdrage uit een reeks van 3 waarin ik kort en bondig iets probeer uiteen te zetten over de ignatiaanse uitmuntendheid (magis). Telkens geïllustreerd met een korte – soms verrassende - video. Het ignatiaanse magis nodigt uit tot decentratie Als je in de Geestelijke Oefeningen het gebruik van het woord “magis” (uitmuntendheid) nagaat, dan stel je vast dat het doorgaans gebruikt wordt in een relationele context van liefde : méér beminnen, zich méér ten dienste stellen van, zich méér toevertrouwen aan. De ignatiaanse uitmuntendheid vertrekt weliswaar van het ik, maar is niet gericht op de verheerlijking van het eigen ego. Het is geen uitnodiging tot egotripperij. Het is geen aansporing om een leven lang te boetseren of te schilderen aan het kunstwerk van je eigen persoontje. Het magis bereikt maar zijn doel van humaniora, in de mate dat de mens niet meer dwangmatig zichzelf in het middelpunt hoeft te plaatsen. De dynamiek van het magis nodigt uit om ook verder te l...

Toen ik kwam ontbijten zat Tonny Cornoedus, een medebroeder-gevangenisaalmoezenier, nog een kopje koffie te drinken. Tegenover hem zat een stevige bonk van middelbare leeftijd een boterham te eten. Mooie collectie ringen om de vingers en een elegante paardenstaart. Het was een van de “klanten” van Tonny. Hij had een vrij WE en had gastvrijheid gekregen in ons huis van Brugge waar ik zelf ook verbleef. De man vertelde honderduit over zijn leven in de gevangenis: over het vriendelijke onderhoudspersoneel, over de cipiers, de keuken, de medegevangenen … Tonny luisterde met de grootste aandacht, tot zichtbare genoegdoening van de kerel. Terug op mijn kamer realiseerde ik me dat dit voor Tonny misschien wel de duizendste keer was dat hij naar een dergelijk verhaal luisterde. Even later was ik aan het bidden met een tekst uit Johannes waarin Jezus spreekt over de werken van het geloof. Ik kon me er meteen iets bij voorstellen. Delen

Op 31 december laatstleden ging ik mee voor in de eucharistie in onze publieke kapel in Brugge. Er waren een 25 mensen aanwezig. Onder hen, op de eerste rij, een vader met zijn zoontje van ik schat 5 jaar. Bij het begin van de viering maakte Het kind met grote concentratie alleen het kruisteken. Bij de evangelielezing uit de proloog van Johannes was het de vader die kruisjes maakte op voorhoofd, mond en hart van het kind. Bij de vredeswens kreeg het een knuffel van zijn vader. Vervolgens gaf het kind de hand aan de mensen voor en achter, net zoals zijn vader. Maar het bleef daar niet bij. Het jongetje ging vervolgens op stap door de kapel om iedereen de hand te schudden. De hele kapel werd een brede glimlach. Ook de laatste mensen hielden hun hand uitgestrekt om toch maar een handje te krijgen van het ventje. “ Het woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond .” We hadden het net gehoord. Nu konden we het zien. Delen