"In alle dingen"

Ik had de voorbije dagen een 2-daagse met een tiental studenten, laatstejaars in een lerarenopleiding. Het thema was spiritualiteit en meditatie. Uit de kennismaking bleek dat de verwachtingen niet erg hoog waren. Tegelijkertijd zeiden allen dat ze open stonden en geen negatieve vooroordelen hadden. Ik heb het zelf ervaren als uitermate boeiend. Een verrassende openheid en ontvankelijkheid. Geen ideologische vooringenomenheid en een positieve verdraagzaamheid. Enkele indrukken. Er is duidelijk een heel sterke vertraging in de “traditie” of overlevering van het christelijke geloof. Maar toch bestaat die wel degelijk. De grootouders spelen een belangrijke rol. Zo ook de lagere school en de voorbereiding van eerste en plechtige communie. Jongeren bidden. Niet allemaal, maar toch velen. Het godsgeloof is minstens een eerbare mogelijkheid, en voor nogal wat een normale zaak. Respect voor persoonlijke vrijheid en ritme zijn een absolute noodzaak. En hiermee gepaard een verlangen naar duidel...

In de eerste helft van februari heeft Pater Generaal, Adolfo Nicolás, een bezoek gebracht aan de Amerikaanse provincies van de Sociëteit van Jezus. Op 2 februari heeft hij een voordracht gehouden aan de Loyola Marymount University. De jezuïet, rector van deze universiteit, leidde de spreker in. Zijn eerste zinnen waren een samenvatting van de ignatiaanse spiritualiteit van een uitzonderlijke kwaliteit. Ik vertaal ze even voor u. “Onze ervaring is de taal die God gebruikt om tot ons te spreken. Het vraagt een leven lang om je deze taal eigen te maken, om ernaar te leren luisteren en om ze te leren verstaan. Wat zegt God tot ons, als Hij spreekt? Tot elk van ons spreekt hij over zichzelf, over het grote geschenk van het leven en over de wereld waarin wij wonen; over Zijn liefde voor ons en hoe we van elkaar moeten houden.” Om de toespraak van pater Nicolás zelf te horen, klik hier .

Bij het begin van de vasten deel ik graag met u deze mooie vastenmeditatie van medebroeder Fons Swinnen sj, begeleider van de godsdienstleerkrachten in onze colleges. Me (laten) bevrijden Tijdens vormingssessies met leerkrachten zoeken we naar de kerntrekken van het ignatiaans opvoedingproject. 10 gele kaartjes, op volgorde van (persoonlijke) voorkeur te leggen. ‘Opvoeden tot geloof’ komt bijna steevast op de laatste plaats. Sommigen weten er niet goed blijf mee. ‘Zich bevrijden’ scoort altijd goed. Begrijpelijk. Onze tijdsgeest draagt autonomie hoog in het vaandel. Hoe klinkt het als we er een woordje bijpassen: ‘zich laten bevrijden’? Dat neemt niets weg van de actieve, voluntaristische aanpak. Mensen moeten uitgerust zijn om zelf het leven aan te kunnen. Daartoe worden ze opgeleid, gevormd. Jongeren worden uitgenodigd hun ‘man’, hun ‘vrouw’ te kunnen staan. Assertief zijn, de wereld beheersen, de touwtjes in handen durven nemen,…. Het ‘laten’ laat me niet meer los. Hoe kan de vas...

Nadia en Dominique zijn gehuwd. Zij is consultant, hij is journalist. Met hun kinderen wonen zij in de buurt van Parijs. Beiden zijn geëngageerde christenen. Sinds jaar en dag werken zij samen met heel wat jezuïeten. In onderstaande video vertellen zij hoe zij kijken naar deze heren.

Sinds de 13de eeuw zijn de Franciscanen aanwezig in het Heilig Land. In 1342 gaf de Paus hen uitdrukkelijk de opdracht om het Heilig Land te “bewaken”, de “Custodia”. Concreet betekent dit dat zij de zorg hebben voor de Rooms-katholieke aanwezigheid in het Heilig Land. Door de eeuwen heen hebben de Minderbroeders heel wat bijzondere plaatsen in het Heilig Land weten te verwerven en bewaren: in Nazareth, Bethlehem, aan het Meer van Galilea, en, uiteraard, in Jeruzalem. Op dag van vandaag zijn er meerdere honderden franciscanen in Israël, van alle landen, rassen en talen. Hun bruine pij maakt ze makkelijk herkenbaar. Ze doen buitengewoon goed werk: onthaal van de pelgrims, onderhoud en restauratie van de plaatsen en gebouwen, vormingswerk, bedienen van de Palestijnse christenen … Gisterenmorgen hebben we de laatste eucharistie gevierd van onze pelgrimstocht: de eucharistie van de Verrijzenis, in een zijkapel (van de Franciscanen!) van de Heiliggrafkerk, op enkele meters van de plaats die...

Plaats waar het kruis van Jezus stond Stenen plaat waarop het lichaam van de gestorven Jezus neergelegd werd Je kan het niet bedenken of het is te vinden in Jeruzalem. De laatste voetafdrukken van Jezus vooraleer Hij ten hemel opsteeg. Een rots waarop het kruis van Jezus opgesteld was. Een bloedspoor in de vorm van het lichaam van Jezus op een muur in de gevangenis waarin Hij opgesloten werd na zijn arrestatie en geseling. De stenen plaat waarop het dode lichaam van Jezus neergelegd werd na de kruisafname … Historisch zijn de bewijselementen, op zijn zachtst gezegd, “kwetsbaar”. Temeer daar nogal wat van die unieke plaatsen in meerdere versies blijken te bestaan … Toch heb ik, zoals zovele andere mensen, met veel godsvrucht en soms zelf ontroering die plaatsen bezocht en, zoals de traditie het vraagt, aangeraakt. Geloof is iets anders dan wetenschappelijke archeologie of geschiedschrijving. Neen, het gaat hier niet over blik op oneindig en verstand op nul. Het is gewoon goed te kunnen ...

Lucas verhaalt, vlak na de intocht van Jezus in Jeruzalem, hoe Jezus, bij het aanschouwen van de stad, in tranen uitbarst en voorspelt dat Jeruzalem bron van verdeeldheid en oorlog zal zijn. Op diezelfde plaats hebben we vandaag de eucharistie gevierd van het feest van de klaagzang van Jezus over Jeruzalem. Het schip van het kerkje (Dominus flevit) geeft uit op een groot venster van waaruit je een panoramisch zicht hebt op de stad Jeruzalem. De viering was indringend. Na 8 dagen in het Heilig Land is me duidelijker geworden dat deze voorspelling van Jezus dramatisch actueel is. De Joodse kolonies, de muur, de herhaalde oorlogen tussen Israëli’s en Palestijnen en de spanningen met de Arabische buurlanden halen het makkelijkst de media. Maar als ik vandaag verschillende malen onbehagen heb gevoeld was het om een andere reden. In de voormiddag hebben we de Klaagmuur en het Tempelplein bezocht. De (piepkleine) Klaagmuur, de meest heilige plaats voor het Jodendom, is voor iedereen toegankel...

Hof van Olijven Kruisweg Heiliggrafkerk Grafplaats van Jezus Verschillende niveaus Vandaag was het een dag in de voetsporen van Jezus. Deze morgen op bezoek in de Kerk van het Heilig Graf. Indrukwekkend. Een doolhof van tientallen gebedsruimtes op 5 verschillende niveaus, minutieus en moeizaam verdeeld tussen de verschillende christelijke confessies. Alle mogelijke stijlen en periodes door mekaar. De grafruimte zelf is minuscuul en sober. Het is meer een devotioneel gegeven dan een historisch overtuigende plaats. Maar wie hier op pelgrimstocht komt weet dat en wil daar niet moeilijk over doen. Feit is dat het allemaal hier in de buurt heeft plaatsgevonden en dat sinds 2000 jaar mensen op deze plaatsen komen bidden. Dat op zich volstaat eigenlijk al. Vervolgens zijn we een bezoek gaan brengen aan de Sint-Annakerk, gelegen naast de baden van Betzata (Joh 5) waar Jezus een man geneest die al 38 jaar ziek was. In de namiddag zijn we naar de Olijfhof gegaan en bezochten we een gebouwencompl...

Voor ons was het niet meteen leuk. Maar voor de mensen hier was het feest. Het heeft vandaag de hele dag water gegoten. In de souks liepen de winkeltjes onder. In de benedenkapel van de Sint-Annakerk waar ik een net een inleiding begon te geven op een meditatie viel de electriciteit en was het pikdonker. De hele dag was het steenkoud en de wind waaide hard. Morgen belooft het dubbel zo hard te regenen. Maar niemand in onze groep kloeg ook maar één woord. Water is hier zo levensnoodzakelijk. De voorbije maanden heeft het nauwelijks geregend. Dit was een geschenk uit de hemel waar lang was naar uitgekeken.

Yad Vashem is de grote gedenkplaats van de Holocaust. Het ligt net buiten de oude stad van Jeruzalem. We hebben er vandaag de voormiddag doorgebracht. De hoofdbrok is een uitzonderlijk gedocumenteerde tentoonstelling over de Holocaust, wat er aan is voorafgegaan en ook de nasleep. Voor mij was dit niet meteen nieuw. Ik had er reeds veel over gelezen. Aangrijpend vond ik vooral twee bijzondere ruimtes. Niet alleen de mooie, sobere architectuur. Maar ook en vooral hun suggestieve kracht. Een ronde kamer die op het eerste zicht doet denken aan een bibliotheek. Daarin, langs de muur, vele duizenden mappen met de biografische gegevens van 3,2 miljoen joden die zijn omgekomen in de Holocaust. Dit werk is nog niet ten einde … Een andere ruimte, binnen in het monument voor de meer dan één miljoen kinderen die vermoord zijn. Een tiental mooie foto’s met authentieke joodse kindergezichten die je aankijken. Door een spel van spiegels krijgen die afbeeldingen een diepte als gingen ze verder tot in...

Taborberg Kruis van Jeruzalem (Taybeh) Deze morgen hebben we de eucharistie gevierd op de Taborberg, de berg van de gedaanteverandering van Jezus. Meteen daarna een kleine twee uur in de bus, op weg naar Samaria. Samaria is erg verschillend van Galilea. Het klimaat is minder gunstig en economisch gaat het hier veel minder goed. De politieke spanning is groot. Je hebt heel wat joodse kolonies alhier. Er is een christelijke gemeenschap die teruggaat op Jezus zelf. Maar ze wordt ingeklemd tussen een islamitische meerderheid en de joodse kolonisten. We waren te gast in Taybeh, het Bijbelse Efraïm. Taybeh is het enige homogeen christelijke dorp in het Heilig Land. 1300 mensen wonen hier, behorend tot drie verschillende belijdenissen: Rooms Katholiek, Grieks Orthodox en Melkitisch. Neen, zo legt ons de pastoor uit. Deze verscheidenheid is geen verdeeldheid. Het is een rijkdom, vrucht van 2000 jaar geschiedenis. Hij stelt alles in het werk om te beletten dat de christenen van zijn dorp zouden...

Basiliek van de Aankondiging Meer van Tiberias Galilea Vandaag had iets overdonderend. Deze morgen, in Nazareth, de eucharistie van de Aankondiging gevierd, vlak vóór de grot waar, volgens de overlevering, dit wonder gebeuren heeft plaatsgevonden. Vervolgens met de boot het meer van Tiberias overgestoken. Na een half uurtje werd de motor stilgelegd en heb ik het verhaal voorgelezen van Jezus die over het meer loopt. Vervolgens aangemeerd in Capharnaum, het dorpje waar Jezus een tijd gewoond heeft, eens begonnen met Zijn publieke leven. Het middagmaal vond plaats op de berg van de Zaligsprekingen. In de namiddag hebben we de plaats bezocht waar Petrus door Jezus tot Zijn opvolger werd aangesteld. Ten slotte nog het verhaal van de broodvermenigvuldiging, op de desbetreffende plaats. Veel voor één dag. Het meer was prachtig. En zo ook de andere plaatsen, een voor een, in al hun eenvoud. Het lezen van de schriftteksten was aangrijpend. De erop volgende stille gebedstijden intens. Ik vermoe...

Vallei van Ein Avdat (Negev) Krater van Makhtesh Ramon Dode Zee Vandaag hebben we Israël van Zuid naar Noord doorkruist. Van de Negev-Woestijn, langsheen de Dode Zee, doorheen Cis-Jordanïe, voorbij Samaria, om uit te komen, deze avond, in Nazareth, in Galilea. Een land van contrasten: zondrooggebrand in het Zuiden en malse zachtgroene velden in het Noorden, moderne industrie en bruingebrande Bedoeïenen met hun kuddes kamelen, nieuwe nederzettingen, dorpen en steden die overal uit de grond rijzen en ruïnes die vele duizenden jaren oud zijn … We reizen met een busje van het een naar het ander. Eerder te veel indrukken dan te weinig. De voorbije dagen, in de woestijnen van het Zuiden, was het eerder het Oude Testament dat werd opgeroepen: de aartsvaders, de exodus, en het verblijf in de woestijn. Een halve dag in de stilte van de Negev-Woestijn is zo voorbij. Maar het geeft wel een idee van de impact die de absolute stilte en de uitgepuurde soberheid van de woestijn op een mens kunnen heb...

Ik had heel wat verhalen gehoord over hoe moeilijk het was de Israëlische douane langs te komen. Wij hebben er alvast niets van gemerkt. Of misschien is gewoon zo dat het algemeen verhoogd controleniveau in de luchtvaart maakt dat een bijzondere controle in Israël niet meer nodig is. Bij het overstappen in Zürich had ik wel een klein probleempje. In mijn handbagage, zo wist de dame me te vertellen, was een verdacht voorwerp gesignaleerd. Of ik mijn rugzakje voorzichtig wilde openen en de inhoud er langzaam uit wilde halen. De schuldige was snel gevonden: mijn zakbijbeltje! Nog zo dom niet, die röntgenstralen.

Tot en met 24 februari zal deze blog op een laag pitje staan. Alhoewel. Mocht het technisch en materieel enigszins mogelijk zijn … Uw blogger vertrekt vandaag op bedevaart. En wel naar het Heilig Land. Het was de grote droom van de net bekeerde Ignatius om zich blijvend in Jeruzalem te vestigen. Hij is er inderdaad heengegaan. Maar dankzij de franciscanen - aan wie toen reeds de heilige plaatsen waren toevertrouwd – is hij er maar korte tijd kunnen blijven. Anders zou Ignatius nooit de Sociëteit van Jezus hebben gesticht. Wat een geluk.

Deze dagen hebben we hier in de Oude Abdij een sessie voor onderwijzers uit onze colleges. We werken met hen rond het ignatiaanse opvoedingsproject . Zowel via theoretische input als via persoonlijke reflectie en uitwisseling. Ik ben onder de indruk van deze jonge mannen en vrouwen. Ik ben gewoon om vorming te geven aan onze leerkrachten uit het secundair onderwijs. Vaak mensen die gepassioneerd zijn door hun vak. Hun kennis is een kracht. Maar soms komt die wel erg centraal te staan. Nu is het een heel andere ervaring. Het valt me op dat deze mensen uit de lagere scholen het bijna uitsluitend hebben over de leerlingen. Er wordt zelden gesproken over de leerstof. Onderwijzers moeten zowat alle vakken geven. Blijkbaar brengt dit met zich dat zij de vakinhouden makkelijker weten te relativeren. Zij beschouwen zich duidelijk in de eerste plaats als opvoeders. Met grote deskundigheid en gedrevenheid begeleiden zij de hun toevertrouwde kinderen in het avontuur van het meer mens worden (= le...

De autobiografie van Ignatius van Loyola, " Het verhaal van de pelgrim ", is een pareltje uit de geestelijke literatuur van het christendom. De oude Ignatius blikt er met grote nederigheid terug op zijn bekering en de daaropvolgende jaren. In de derde persoon vertelt hij “ hoe onze Heer omging met deze ziel die weliswaar blind was, maar er toch sterk naar verlangde Hem te dienen in al wat ze ervan wist ”. Of nog “ In die tijd deed God met hem wat een schoolmeester met een kind doet: Hij onderwees hem .” Met heel wat groepen heb ik dit boekje reeds gelezen en besproken. Onlangs kreeg ik volgende terugblik doorgemaild van een student, lezer van deze blog. Ik ben net klaar met m’n lectuur van de autobiografie van Ignatius, zoals die in vertaling op jullie website is te downloaden. Wat een troostvolle bezigheid was dat! De vertaling is ook uitstekend, in die zin dat ze werkelijk de indruk geeft – en dat is terecht – dat je met een echte mens te doen hebt, d.w.z. een mens van vle...

Vandaag viert de Kerk het feest van OLV van Lourdes. Onze medebroeders van Loyolaproductions (USA) bieden u graag deze korte video aan over de geschiedenis van Bernadette Soubirous en Lourdes.

Het verhaal speelt zich af in het hedendaagse India; meer bepaald in Mumbay, het vroegere Bombay. Doorheen een origineel intrige geeft de film een wervelend beeld van dit prachtige land en zijn mensen. Geen fraai beeld overigens: geweld, onrechtvaardigheid, meedogenloos winstbejag, bedrog, leugen, diefstal, vervuiling, armoede … Er komt geen einde aan. Maar Jamal, een jongen uit een sloppenwijk, is eerlijk en trouw en gelooft in vriendschap en liefde, eerder dan in geld. Dat geeft het hoofdpersonnage van de film een ongewone kracht. En ja hoor, de goede overwint, ruimschoots. En de kwade wordt vernietigd door het kwaad. Nogal voorspelbaar. Toch zo deugddoend en hoopgevend. Het is goed eraan herinnerd te worden dat niets sterker is dan dan de hoop, het geloof en de liefde.

De wind kan veel schade veroorzaken. Maar je kan er ook energie mee opwekken en hem aldus van hinder tot meerwaarde en positieve kracht omvormen. Je moet er maar aan denken. Ligt hier niet een grote uitdaging voor elk van ons? Onze, soms ongewone, mogelijkheden en talenten omvormen, weten te integreren tot een goed. Voor onszelf en voor anderen. Het is een genade als je in je leven enkele mensen mag ontmoeten die je hierbij wat kunnen begeleiden. Of je kind bent of volwassen. En het is een zo mogelijk nog grotere genade als je dit zelf mag doen voor een ander.

Gisteren mocht ik, samen met een medebroeder, het huwelijk van twee jonge mensen inzegenen. Het was een “intercontinentaal” huwelijk. Marcelo is Argentijn. Hieronder vindt u mijn homilie. Het is een commentaar bij het Hooglied van de liefde en de parabel van barmhartige Samaritaan. Chers Tiny et Marcelo, queridas familias, beste vrienden en vriendinnen van Tiny en Marcelo, dear friends, Nous venons d’entendre des lectures fortes. Tant l’hymne à l’amour que la parabole du bon Samaritain. Bien que très connues, elles continuent de nous interpeller et de nous émouvoir. Je voudrais essayer de mieux comprendre avec vous pourquoi ces textes nous parlent autant. Dans les longues discussions que nous avons pu avoir lors de la préparation de votre mariage, Tiny et Marcelo, nous en sommes arrivés à parler de Jésus. Toi, Marcelo tu as dit que, en lisant l’Evangile selon Saint Marc, tu avais été frappé par la grande humanité de Jésus. Une humanité qui touche à la divinité, en passant par tout...

Hoe kan je nog wijs geraken uit alles wat je leest, hoort en ziet in de media over de recente opheffing de Paus van de excommunicatie van de bisschoppen van de FSSP? Wil u een uitvoerig en vooral betrouwbaar en evenwichtig dossier hierover, kijk en luister dan naar deze kwaliteitsreportage van donderdag 5 februari 2009, van de Franse katholieke televisie. Ook nog dit. Zowel bisschop Williamson als zijn collega negationist, de Italiaanse priester Abrahamowicz zijn intussen door de eigen autoriteiten van de FSSP gesanctioneerd. De uitzuivering lijkt begonnen te zijn.

In de gereputeerde New York Times verscheen vorige donderdag een commentaar op de toespraak van Benedictus tijdens de algemene audiëntie van de dag ervoor. In die toespraak legde de Paus ondermeer uit waarom hij de hand uitgestoken had naar de lefebvriaanse bisschoppen. In de laatste regel van dat artikel stond een wat bevreemdend citaat uit die toespraak : « Hij voegde eraan toe dat hij hoopte dat deze geste zou beantwoord worden « met een engagement van hun kant om de volgende stappen te zetten die nodig zijn om te komen tot volledige communio met de Kerk, » met inbegrip van « het erkennen van de majesteit en het gezag van de Paus en het Tweede Vaticaans Concilie. » De « majesteit » van de Paus ? Klinkt behoorlijk preconciliair, is het niet ? Ah, die Benedictus toch. Nu heeft hij zich toch echt wel laten kennen. Als je evenwel de eigenlijke tekst van de pauselijk toespraak even gaat nachecken bij het heel professionele kerkelijke nieuwsagentschap Zenit dan vind je wel net iets ande...

William Barry sj en Robert Doherty sj zijn twee Amerikaanse medebroeders. In hun boekje “Ignatius achterna” geven zij een, heel toegankelijke, analyse van de levenswijze en de spiritualiteit van de jezuïeten. Het laatste hoofdstukje is gewijd aan het thema: “God in alles zoeken en vinden”. Ze geven maar één concreet, historisch voorbeeld. En nog wel van een jezuïet van bij ons, de heilige Jan Berchmans. Het is bijna brutaal in zijn eenvoud en radicaliteit. “Als ze trouw zijn aan hun spiritualiteit, dan trachten jezuïeten God in alles te zoeken en te vinden, in hun gebed, in hun apostolaat, in hun spel zelf, en tegelijk indachtig te zijn dat God groter is dan dit alles. Men vertelt dat men eens aan Sint Jan Berchmans, een jong gestorven jezuïet-student, bij het biljartspel vroeg wat hij zou doen als hij zou horen dat hij nog maar enkele minuten te leven had. Hij antwoordde naar men zegt: “Ik zou gewoon doorgaan met biljarten.”

Eerst enkele uren in de trein. De laatste hand leggen aan een homilie en aan het draaiboek voor een huwelijksviering. De laptop maakte het treincoupé tot een bureau waarin ik best rustig kon werken. Gare du Nord en dan de metro in. “Back to Paris”, waar ik het grootste deel van mijn opleiding als SJ heb genoten. Een dag vol ontmoetingen. De eerste die ik op het lijf liep was Hubert. Hij was druk bezig met de laatste voorbereidingen voor het meerdaagse congres van de “Chrétiens en grandes écoles”, een tak van het Franse studentenapostolaat dat toevertrouwd is aan de SJ. Hij was enthousiast. Er waren honderd inschrijvingen meer dan vorig jaar: 850. Met Juan, Ricardo, Erwan en Jong In hebben we de eucharistie gevierd. De homilie van Jong In had een wat exotisch tintje. Of misschien moet ik gewoon zeggen dat ze heel Koreaans was. Voor het middagmaal kwam Edouardo erbij zitten. Niet te geloven. Een Chileen. We hebben gezellig een anecdotes uitgewisseld over de Provincie waar ik zelf ook een...

Het is pas in de 7de eeuw dat de biecht een private aangelegenheid geworden is. Tot dan was de belijdenis van de zonden vaak een publieke gebeuren. Mocht u twijfelen aan het waarom van deze evolutie, dan is onderstaande video voor u bestemd!

Precies 3 jaar geleden schreef ik onderstaande tekst. Het is een terugblik op een van de meest ingrijpende ervaringen die ik ooit meemaakte. De voorbije 3 maanden heb ik het grootste deel van mijn tijd doorgebracht in een residentiële gemeenschap voor rehabilitatie van drugsverslaafden (Comunidad terapeutica Villamavida, CTV). Villamavida ligt in het heuvelland buiten Concepción, de tweede grootste stad van Chili, zo’n 500 km ten zuiden van Santiago. De CTV is een instelling die afhangt van het netwerk van de Hogar de Cristo. Deze NGO, gesticht door de heilige Pater Alberto Hurtado sj in het midden van de vorige eeuw, doet aan opvang en vorming van de armsten in de Chileense samenleving. Honderden structuren, verspreid over het hele land, hangen af van de Hogar de Cristo. In de CTV verblijven gemiddeld zo’n 40 mannen, in twee afdelingen : jongeren tussen 15 en 18 jaar en volwassenen. Het is uitzonderlijk dat je hier gasten (chiquillos) ontmoet ouder dan 40 jaar. Er bestaan wel degelijk...