"In alle dingen"

Vandaag begint de advent. We beginnen de voorbereiding van het kerstfeest. Jezus betekent “God redt”. We gaan ons dus voorbereiden op de komst van God die redt. Geloven we dat? Geloven we dat onze redding naar ons toe komt? Geloof ik dat Jezus de Heiland is? Ook voor mij? Geloof ik dat het antwoord op mijn vragen bij en in Hem ligt? Het is goed dat de Kerk ons elk jaar 4 weken de tijd gunt om hier stil bij te staan. Ons geloof is zo klein. Gelukkig maar dat Hij het is die naar ons toekomt. Steeds opnieuw.

Pater Lombardi sj is woordvoerder van de Paus. Naar aanleiding van “Pro Orantibus”, de dag voor de contemplatieve religieuzen (21 november), gaf hij de volgende beschouwing ten beste op de Vaticaanse Televisie. Er is een inwendige en een spirituele dimensie van het leven die moet beschermd en gevoed worden. Gebeurt dit niet, dan kan die zo dor worden dat ze afsterft. Terugblik, meditatie, beschouwing zijn even noodzakelijk als ademen. Tijd voor stilte – uitwendig maar vooral inwendig – zijn daar een premisse en een noodzakelijke voorwaarde voor. In het tijdperk van de GSM en van het internet is het waarschijnlijk moeilijker dan voorheen om de stilte te beschermen en om de innerlijke dimensie van het leven te voeden. Het is moeilijk maar noodzakelijk. Voor gelovige mensen is het in deze dimensie dat het gebed, de dialoog met God, zich ontwikkelt, het leven in de Geest dat belangrijker is dan het lichamelijk leven zelf. Jezus zei ons om niet zoveel schrik te hebben voor diegenen die het ...

Na zijn bekering heeft Ignatius nog 35 jaar geleefd. 20 jaar daarvan heeft hij gezocht, onderscheiden wat de navolging van Jezus voor hem dan wel concreet kon betekenen. Hij was inderdaad al 50 toen het hem duidelijk werd dat hij geroepen werd om de Sociëteit van Jezus te stichten. Hij verstond de kunst van het wachten. Hij had geduld. Of beter gezegd, vertrouwen en geloof. Vertrouwen en geloof dat God hem de weg zou wijzen. Op Zijn tijd, aan Zijn ritme. Zonder voorbij te gaan aan de tijd.

Maurice is een Franse medebroeder van midden de 50. Twee maal woonden we in dezelfde gemeenschap. Na lang gewerkt te hebben in het studentenmilieu van Parijs, werkt Maurice nu voor de Jesuit Refugee Service. Hier volgt een stukje uit een mail die ik onlangs van hem kreeg. Ik bevind me thans in Tchaad, in het Oosten van het land. Ik ben hier verantwoordelijk voor 15 scholen voor Tchadianen die vluchteling zijn in eigen land en bereid de overdracht van mijn verantwoordelijkheden voor vóór het einde van de maand januari. Ik heb net vernomen dat ik begin 2009 een nieuwe taak zal krijgen. Het schudt me dooreen, ook in mijn opwegzijn met de vluchtelingen en de verplaatsen. Ik weet nog niet wat de toekomst me zal brengen … net zoals zovele mannen en vrouwen in de streek van de Grote Meren aan de grens tussen Congo en Rwanda, en zoals nog vele anderen hier, aan de grens met Soedan. De vrede hier is erg kwetsbaar. We verwachten ons eraan dat alles hier weldra gaat ontploffen. De overgangsperiod...

Op 24 november 2008 zijn 188 Japanse martelaars zalig verklaard in Nagasaki. Zij zullen het martyrologium ingaan onder de naam: Feest van de zalige Peter Kasui Kibe sj en metgezellen. Peter Kibe was jezuïet. Hij wordt ook wel genoemd: “De man die de aarde rondstapte”. Hij reisde inderdaad vanuit Japan tot in Rome. Een deel te voet. Franciscus Xaverius sj bracht het christendom naar Japan in 1549. Peter Kibe werd 38 jaar later geboren op hetzelfde eiland (Kyushu) waar Xaverius voet aan land zette. Zijn ouders waren eerstegeneratie-bekeerlingen. Het nieuwe geloof verspreidde zich snel. In 1600 waren er 300.000 bekeerlingen. Maar de vervolging was al begonnen. Shogun Toyotomi Hideyoshi (1539-1598) beval de uitwijzing en zelfs de terechtstelling van de missionarissen en de bekeerlingen. Dit begon in 1587. Na school te hebben gelopen bij de jezuïeten in Arima werd Peter katechist. Hij werd gearresteerd in 1614 en gedeporteerd naar Macao. Hij was 23 jaar oud. Noch in Macao, noch in Goa (Ind...

Ik raad jonge mensen nogal eens de lectuur aan van “Het verstoorde leven” van Etty Hillesum: een indrukwekkend dagboek van een jonge vrouw die tijdens WO II het geloof ontdekt. Een pretentieloos getuigenis van een heel persoonlijke ervaring. De (jonge) lezers zijn er doorgaans weg van. Hetzelfde geldt met andere open verhalen van persoonlijke geloofservaring. Als diezelfde – of andere - jonge mensen ertoe komen om te proeven van en te experimenteren met ignatiaanse spiritualiteit en meditatie, dan is de reactie gewoonlijk gelijkaardig. Ze wisten niet dat dit bestond of mogelijk was. Het is een onvermoede wereld die opengaat. De smaak is er een van meer. Een stuk moeilijker ligt het met de intellectuele reflectie op de christelijke traditie. Dit is niet meer het register van de persoonlijke ervaring of van het getuigenis. In objectiverende en rationele categorieën wordt hier het domein van de subjectiviteit en van de rechtstreekse ervaring overstegen, en wordt aansluiting gezocht bij de...

Vooraleer de Sociëteit van Jezus te stichten heeft Ignatius lange jaren gepelgrimeerd. Gedurende al die jaren heeft hij bedelend in zijn bestaan voorzien. Alles ontvangen van God. Alleen maar op Hem vertrouwen. Het was voor hem zo’n fundamentele ervaring dat hij voorgeschreven heeft dat de novicen allen ook een pelgrimsexperiment moeten doen. Ziehier wat een novice schrijft over zijn pelgrimsexperiment van voorbije zomer. Ik zou jullie graag willen vertellen over de wonderlijke ervaring die het voor mij geweest is om te ontdekken dat de armoede me rijk maakte. Het speelde zich af deze zomer. Als deel van onze noviciaatsvorming moesten we gedurende een maand “overleven” zonder geld of eten, werk zoekend op het platteland of al bedelend. We mochten niet zeggen dat we jezuïeten waren omdat we daar mogelijks voordeel hadden kunnen uit halen. De bedoeling was dat het een zo realistisch mogelijke ervaring zou worden van armoede en van vertrouwen in de Heer. Zo gebeurde het dat we op een goed...

Een bejaarde medebroeder vertelde me dat hij merkte dat zijn leefwereld aan het inkrimpen was. “Vroeger, als ik op mijn kamer kwam, ging ik meteen kijken naar mijn telefoontoestel. Gewoonlijk brandde het rode lichtje, teken dat er boodschappen ingesproken waren. Weet je, het is nu al zeker 6 maanden geleden dat het rode lichtje nog heeft geflikkerd”. Hij zei het zonder bitterheid, met een rustig glimlachend gezicht.

Hieronder vindt u een aangrijpend, woordenloos verhaal. Hoop of wanhoop? Verlaten worden of vrijheid krijgen? Tederheid of eenzaamheid? Droom of werkelijkheid? Noodlottige herhaling of uiteindelijke vervulling? Geloof of illusie? De cineast nodigt u uit om zélf een antwoord te geven.

Deze dagen hoorde ik een boeiende uiteenzetting over het wezen van de Kerk, hier, vandaag te lande. De spreker, medebroeder Jacques Haers sj, verkoos om niet het woord “ecclesiologie” (theologisch nadenken over het begrip Kerk) te gebruiken. Hij stelde wel het woord “ecclesiogenese” voor: de wording, het ontstaan van de Kerk. Niet als een eenmalig gebeuren, maar wel als een voortdurend gebeuren. In onze streken staan we voor een Kerk met een enorme structuur, waarvan duidelijk wordt dat die grondig zal veranderen in de komende jaren. Het gelovig nadenken over je eigen plaats en bijdrage binnen dat “lichaam” kan dan wel eens een heel moeizame en soms uitzichtloze zaak worden. De benadering van de ecclesiogenese lijkt me inderdaad meer aangepast aan onze werkelijkheid: hoe kan ik, hier en vandaag, meewerken aan de doorlopende opbouw van de Kerk-gemeenschap, wetend dat die steeds opnieuw moet worden uitgedacht? In plaats van lijdzame toeschouwer of consument word je dan verantwoordelijke ...

We zijn het in onze hooggeseculariseerde Lage Landen niet meteen gewoon. De Noordierse priesters Delargy, O'Hagan en O'Hagan zingen al samen sinds hun jeugd. Nu, jaren later, gebruiken zij hun muzikale talenten volop als middel tot evangelisatie. En gelijk hebben ze.

Kan ik meer verlangen? Kan ik iets mooier toewensen? Christus met mij, Christus voor mij, Christus achter mij, Christus in mij, Christus onder mij, Christus boven mij, Christus aan mijn rechterhand, Christus aan mijn linkerhand, Christus wanneer ik ga rusten, Christus wanneer ik ga zitten, Christus in het hart van elke mens die aan mij denkt, Christus in de mond van elke mens die over mij spreekt, Christus in ieder oog dat me ziet, Christus in ieder oor dat me hoort. Gebed van de heilige Patrick

Tijdens zijn eremis gaf Bert gisteren een commentaar op de evangelielezing van de zondag, de parabel van de talenten. Ik laat u even meeluisteren. “… Mijn ouders zeiden me altijd: “uw talenten moet ge gebruiken.” En de reden die ze ervoor gaven: omdat ge ze gekregen hebt. Ik ben heel dankbaar dat ze me dat onder de neus wreven, want spontaan denken we toch allemaal dat het aan onszelf ligt als we iets goed kunnen, of gedragen we ons toch alsof onze talenten onze eigen verdiensten zijn. Ignatius van Loyola, de stichter van de jezuïetenorde waar ik al tien jaar toe behoor, zei in een mooi gebed: “alles heb ik van U gekregen, alles geef ik U terug.” Wie kan ervaren dat alles cadeau is, dat hij of zij alles heeft gekregen, onverdiend, die leeft als een heel vrij en gelukkig mens, als de rijke bramenplukker die zo blij kon zijn als een kind dat alles ontvangt en overal bewondering voor heeft. …” In afwachting van de reportage op www.jezuieten.org kunt alvast de foto’s van de wijding bewon...

Gisteren werden in de oude jezuïetenkerk van Antwerpen Bert en Ward tot priester gewijd in de Sociëteit van Jezus. Wijdheer was Mgr Jozef De Kesel. Ziehier de laatste woorden die de bisschop richtte tot diegenen die hij meteen daarna tot priester zou wijden. Na alles wat ik jullie al gezegd heb, is dat het allerbelangrijkste: de vriendschap met Jezus. Los van Hem kun je niets. Die vriendschap heb je Hem al toegezegd, toen je de geloften hebt uitgesproken. Van die vriendschap en van Gods grote liefde voor zijn mensen, zul je nu ook als priester getuigen. En besef het wel: je kunt maar geven wat je hebt ontvangen en ook maar geven waarvan je zelf leeft. Dat zeg ik u “opdat de vreugde van Christus in u moge zijn en uw vreugde volkomen moge worden.”

Vandaag ontvangt medebroeder Bert, na 10 jaar voorbereiding, de priesterwijding. Hij vertelt over wat hij noemt “een onverwacht, onbekend geschenk”. Toen ik tien jaar was, had ik het geluk overdonderd te worden door missionarissen in Kameroen die alles hadden achtergelaten omdat hun kracht en hun rijkdom ergens anders lag. Zonder die keuze te begrijpen, begreep ik hun geluk, zoals Jezus het uitroept voor de Vader (cf. Mt 11,25). Daar ben ik christen geworden. Toen ik twintig was, ging ik graag naar een abdij of op pelgrimstocht. Daar, in de eigenaardig bewoonde stilte van een abdijkerk of onderweg in de natuur, werd ik geraakt door een bijzondere schoonheid die nóg meer zin in het leven geeft. Zonder dat mysterie te begrijpen, begreep ik dat “hier iets meer aan de hand is”, zoals Mozes het uitroept voor het brandend braambos (cf. Ex 3,14). Daar ben ik jezuïet geworden. Toen ik dertig was, keek ik terug op mijn leven en zag dat, doordat ik gezonden was als jezuïet, er nieuwe werelden vo...

Gisteren hebben de 900 novicen van de Sociëteit van Jezus feest gevierd. 13 november is immers de dag van de heilige Stanislas Kostka sj (1550-1568), patroonheilige van de novicen. Stanislas, een Poolse edelman, was nauwelijks 18 jaar oud toen hij stierf en was minder dan een jaar jezuïet geweest. Een van de redenen voor zijn heiligverklaring was zijn onvermurwbare beslistheid om in te gaan op Gods roep, niettegenstaande de grote weerstand van zijn familie. Meer over het leven van de heilige Stanislas vindt u hier .

Enige weken geleden schreef de nieuwe algemene overste van de Sociëteit van Jezus, Adolfo Nicolás, zijn eerste brief aan de wereldsociëteit. Hieronder twee uittreksels waar ook niet-jezuïeten zich kunnen aan inspireren. Alle jezuïeten zijn geroepen zich spiritueel te verdiepen. We beschikken over vele diverse persoonlijke kwaliteiten, maar we moeten steeds blijven proberen onze relatie met God en met de wereld waarin God actief bezig is te verdiepen. De Kerk verwacht die diepgang van ons. Diep verbonden zijn met Gods Geest is belangrijker dan al onze talenten, universitaire graden of vakkundigheid. Dat maakt onze apostolische werkzaamheid pas effectief. … Als we kijken naar de verschillende vormen van ons apostolaat en onze communiteiten horen we steeds woorden als ‘universaliteit’, ‘toekomst ‘, ‘pluralisme’, ‘intercultureel’, ‘interdisciplinair’, ‘grenzen’, ‘crisis’. De rijke maar ook complexe werkelijkheid achter deze begrippen duidt op een schreeuw naar creativiteit. We moeten in s...

Sociologen onderkennen 4 maatschappelijke trends die de massamedia kenmerken. 1. De dynamiek van versnelling. De berichtgeving moet thans bijna onmiddellijk gebeuren. 2. Van openbaarheid naar privé. Het openleggen van de intimiteit is in. 3. Van autoriteit naar idool. Denk maar aan de Beckhams. 4. Van beleid naar evenement. Inderdaad, zelf in de hypergeseculariseerde media in Vlaanderen krijgen de Wereldjongerendagen veel aandacht,. Is dit problematisch voor het gebruik van de massamedia bij de verkondiging van de Blijde Boodschap? Ik denk het niet. Uiteraard kan de evangelisering niet uitsluitend via die media gebeuren. Maar die media bieden ook buitengewone mogelijkheden die vroeger ondenkbaar waren. Zoals steeds is de uitdaging om op efficiënte wijze gebruik te maken van de beschikbare middelen binnen de culturele context die zich aanbiedt: het doorlopende avontuur van de inculturatie.

Ik voel plaatsvervangende schaamte. Die beelden van Armeense en Grieks Orthodoxe monniken die met mekaar aan het vechten zijn in de kerk van het Heilig Graf in Jeruzalem zijn hemeltergend. Zeker weten, beide partijen zullen uitvoerig kunnen uitleggen hoe het onaanvaardbare gedrag van de anderen – uiteraard – het zover heeft kunnen laten komen. Sommige handelingen spreken voor zichzelf. Woorden zijn hier niet terzake. Tenzij het zou gaan over spijtbetuiging of vraag om vergeving.

InYgo , het internationaal ignatiaans jeugdnetwerk organiseert dit WE een vormingssessie over de affectieve opvoeding van de jeugd. Een echtpaar met reeds meer dan 35 jaar huwelijk achter zich gaf er een boeiende terugblik op^hun eigen affectief parcours. Ze hadden het onder meer over “chastity”, ttz kuisheid. Wat betekent “kuisheid” voor ons? Toen we pubers waren was kuisheid een negatief begrip. Het werd voorgesteld als onthouding, als de kunst van het elkaar niet aanraken. Vandaag zouden we spontaan net het tegenovergestelde zeggen. Kuisheid is de kunst van het elkaar aanraken op de juiste wijze. We geloven dat dit niet enkel geldt voor gehuwde mensen, maar eigenlijk voor alle mensen en zeker ook voor jongvolwassenen. Kuisheid betekent: helder en transparant zijn als gesexueerde persoon. Deze transparantie geldt zowel voor onze verbale communicatie als voor niet-verbale communicatie.

Géraldine is een vrouw van tweede helft de dertig. Ze had wat inkopen gedaan in een grootwarenhuis in Aix en Provence en stond aan te schuiven aan de kassa. “Sale arabe” hoorde ze zeggen door de oudere vrouw die achter haar stond. Géraldine draaide zich om om te zien wie haar zo had toegesnauwd. De vrouw sloeg rood uit en stamelde: “Excusez-moi, ma soeur”. Zuster Géraldine was voor een vergadering overgekomen uit Libanon waar zij woont. Het kapje maakt daar deel uit van de normale klederdracht van zusters. Géraldine vond het niet leuk. In Libanon, zo wist ze te vertellen, is er weinig racisme. In Syrië, daarentegen, wel. Maar Libanon heeft van oudsher een etnisch gemengde samenleving, terwijl de bevolking van Syrië heel homogeen is. In Libanon is men gewend aan verschillende huidskleuren, talen en gebruiken. Of alvast toch een beetje. Want zo vreedzaam gaat het er daar nu ook weer niet altijd aan toe.

Deze zomer sprak ik met een grijzende Angolese vluchteling over de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Hij zei me dat hij er niet in geloofde dat Obama ooit zou kunnen verkozen worden. Toen ik hem vroeg waarom, keek hij me aan met die typische weemoedige Afrikaanse blik en wees naar zijn huid. Ik dacht toen, eerlijk gezegd, dat hij gelijk had. Nu weten we dat over enkele weken een Afro-Amerikaan de machtigste man wordt van de wereld. Obama zal zeker heel eigen accenten leggen. Of het ten gronde een groot verschil zal uitmaken is een andere vraag. Maar zeker is dat de verkiezing van Obama een ongelofelijk hart onder de riem is voor zovele miljoenen vernederde mensen, in Afrika en in vele andere landen.

Even ter herinnering

Onbeduidend en onopvallend zijn is één iets. Nederigheid is iets anders. Het is niet aangeboren. Je kan het wel leren. Met vallen en opstaan.

Is het u al opgevallen? Vertellen is terug in. Verhalen alom. In het bijzonder op internet. Verslaggevers vertellen ons verhalen over wat er gebeurt. Vaak vertrekkend van kleine anekdotes. Ook in de publiciteit is er meer en meer story telling. Banken doen het. En ook de politici hebben het begrepen. Geen beter medium om een boodschap aan te brengen. De publiciteit op internet evolueert naar kortverhalen. Vaak professioneel gemaakte filmpjes, die aandacht, sympathie, herkenning, toebehoren … proberen op te wekken. Laat ons nuchter blijven, meestal – gelukkig niet altijd – met commerciële bedoelingen: koop bij ons! Verhalen vind je ook terug in de Bijbel. Hij staat vol van verhalen. En wel verhalen van grote kwaliteit: soms litterair, altijd inhoudelijk. De onderliggende bedoeling is niet verborgen en is heel eenvoudig: delen met andere mensen datgene wat God aangewezen heeft als weg naar leven, geluk en liefde. Best interessant en bovendien ook nog actueel als vraagstelling. Misschien ...

Onderstaande video toont u het kasteel van Loyola waar Ignatius geboren werd. In het eerste deel ziet u de kapel van de bekering. Het is de voormalige slaapkamer van Ignatius. Hij heeft er, na zijn verwonding in Pamplona een jaar lang ziek in bed gelegen. Het is de plaats van (het begin van ) zijn bekering. Hier is het allemaal begonnen.