"In alle dingen"

" Ik heb hier ontdekt dat geloven voor mij een beetje is als yoghurt eten ." Tot deze opmerkelijke conclusie kwam een student aan het einde van twee dagen inleiding in ignatiaanse spiritualiteit en meditatie. "Als je een potje yoghurt eet, vervolgde hij, dan kijk je misschien wel even naar de houdbaarheidsdatum. Maar je gaat toch niet al de technische details over de identiteit van de fabrikant, de plaats van productie … gaan lezen. Je gaat gewoon die yoghurt oplepelen en genieten van de smaak. Hetzelfde is me deze dagen overkomen. Ik besef goed genoeg dat er tegenwoordig veel kritiek is op de Kerk. Maar hier heb ik opnieuw iets kunnen smaken van het geloof. Het smaakte lekker ."

Alle vogels in de lucht, loof de Heer, prijs en roem Hem zeer in eeuwigheid Daniel 3, 80

De Ierse jezuïet Frank Browne sj en de Titanic Frank Brown sj (1880-1960) was een Ierse medebroeder die in de Anglo-Saxische wereld bekend is door zijn 42.000 foto’s. Hij was niet alleen een bekend fotograaf. Brown was ook een niet alledaagse persoonlijkheid. Wel een buitenbeentje. Hij ging zijn eigen weg, eerder dan te overleggen met zijn oversten … Op een dag, toen hij nog jong student was in de Sociëteit van Jezus kocht een oom van hem, een bisschop, voor Frank een biljet voor een korte trip met de “Titanic” tussen Southhampton, Cherbourg en Ierland. Aan boord nam Brown veel foto’s en raakte bevriend met een Amerikaans echtpaar. Deze boden hem een biljet aan om met de Titanic naar New-York te reizen. Van op de boot stuurde de jezuïet meteen een telegram naar zijn provinciale overste om hem de toestemming te vragen om dit royale cadeau te aanvaarden. Hij kreeg meteen een antwoordtelegram waarop te lezen stond: “GETOFFTHATSHIP-PROVINCIAL". Later vertelde Browne dat d...

Vandaag, 25 maart - negen maanden voor Kerstmis - vieren we Maria Boodschap. In deze Aankondiging van de geboorte van Jezus klinkt een merkwaardige echo van het scheppingsverhaal, zo laat Dries van den Akker sj zien aan de hand van een Franse paneelschildering. Met dank aan Ignis,  het e-magazine van onze NL medebroeders.

Tien jaar lang hadden we mekaar niet meer in levende lijve gezien. Toch leek het nog maar van gisteren geleden. Steves Babooram sj is een medebroeder van Mauritiuseiland. Tijdens onze vormingstijd werkten we samen in het college van Parijs en vervolgens studeerden we samen theologie. In de communauteit hadden we onze kamers naast mekaar. Zo verschillend als we zijn, zo goed kwamen we overeen. Steves heeft intussen de meeste hoofdharen verloren, maar heeft nog steeds zijn creools accent, een bulderende lach en een grote gedrevenheid. Op “Maurice” is hij nu overste van de SJ-gemeenschap en werkt hij voluit in het jeugdapostolaat. Tijdens zijn 24 uur in Antwerpen kreeg hij meerdere SMS’jes en mails van de andere kant van het halfrond. Neen, zijn kort Europees verblijf is geen vakantie. Maar het deed ons beiden goed om het gesprek weer op te kunnen nemen. Deze keer niet via mail of Facebook, maar van aangezicht tot aangezicht. Het is goed medebroeders te hebben. Hier, en ginder...

Tijdens een retraite voor priesters stelde de begeleider van de retraite de aanwezige priesters voor om zich op te splitsen in groepjes van drie. Ze werden vervolgens uitgenodigd om hun donkerste geheimen, waar ze nog nooit met wie dan ook over gesproken hadden, met elkaar te delen. Na veel zuchten en blazen bekende de dominicaan dat hij een drankprobleem had. Hij was er zo beschaamd over dat hij dit nog nooit aan iemand gezegd had. Hij bleef maar drinken en kon niet afraken van dit probleem. Het deed hem zo’n deugd om dit, in de beslotenheid van dit kleine groepje, eens kwijt te kunnen. Hij voelde zich goed en bevrijd. Ook de franciscaan aarzelde. Uiteindelijk zei hij dat hij dan maar de kaart van het vertrouwen zou spelen. Zijn probleem betrof het gokken. Hij wilde steeds maar opnieuw weddenschappen aangaan en hij had dit eigenlijk niet meer onder controle. Ook hij voelde diepe schaamte over deze gewoonte en voelde dankbaarheid dat hij dit eindelijk eens kon uitspreken ten overst...

"Laat ons vurig verder werken en erop vertrouwen dat welk kruis we ook te dragen krijgen, we dit nooit zullen moeten doen zonder Christus. We mogen steeds rekenen op zijn bijstand die sterker is dan al de intriges van onze vijanden." Ignatius van Loyola

Grappig? En of. Je kan er bovendien iets uit leren. Het kan je namelijk zelf ook overkomen. We kunnen onze eigen fouten – of die van een ander - “gebruiken” als een wipplank naar meer nederigheid. Ze kunnen ons doen groeien in het besef van eigen kwetsbaarheid en beperkingen. Het goede dat we doen is vaak/doorgaans puur genade. Ook op kromme lijnen kan je recht schrijven.

Op Gewijde Ruimte vindt u een online vastenretraite : een meditatieprogramma voor een hele dag in stilte. U kan de gebedstijden ook spreiden over meerdere dagen. As you like it! Goed om weten ook dat Gewijde Ruimte voortaan een eigen adres heeft: www.gewijderuimte.org.

Zonet een mooie film gezien: “The Kings speech”. Hoofdpersonnages zijn de Britse koning George V en zijn spraaktherapeut Lionel Logue. George stotterde. En wel heel sterk. Vervelend voor een koning. Naar het einde van de film toe, in de dramatische slotscène, was ik tot tranen toe bewogen. Eerst wist ik niet goed waarom. Een korte terugblik deed me inzien waar de ontroering vandaan kwam. George verzette zich eerst tegen zijn spraakgebrek. Hij kon zijn handicap niet aanvaarden en voelde zichzelf grondig minderwaardig. Niet vreemd dat hij telkens weer verkrampte als hij in publiek het woord moest nemen. Wat Logue, doorheen veel menselijkheid, volharding en respect, weet te bewerkstelligen is dat zijn patiënt de ernst van zijn gebrek in de ogen durft te kijken en geleidelijk aan zijn stotteren leert te aanvaarden als een echte kwetsuur. Een gekwetste mens is een mens als een ander. Ligt de grootheid van de mens niet vaak in de wijze waarmee hij leert om te gaan met zijn beperkingen...

“ Kunt u mij laten weten welke de gebruikelijke vastenpraktijken tegenwoordig zijn voor gelovigen ?” Deze vraag kreeg ik gisteren toegestuurd. Ziehier wat ik geantwoord heb. De vasten – veertigdagentijd is de voorbereidingstijd op Pasen. Het zijn veertig dagen tussen Aswoensdag en Paasdag (de zondagen zijn geen vastendagen!) waarin de Kerk de christenen aanmoedigt om door bepaalde praktijken – inwendige en uitwendige – zich voor te bereiden op het herdenken van de Passie van de Heer, het hoogtepunt van de openbaring. De vasten is dus een voorbereiding op een feest. Het is een tijd van – stille – vreugde. Het aantal vaste praktijken waartoe de Kerk de gelovigen oproept is beperkt: vasten op Aswoensdag en op Goede Vrijdag, het zich onthouden van vlees op de vrijdagen. Op zich kunnen die vormen van onthouding reeds een bijdrage zijn. Het komt er evenwel op aan om de vasten persoonlijk te kunnen beleven als een tijd van groeiende verbondenheid met God en de mensen. Vandaar dat e...

“ Ik pas mijn geloof eerder aan aan mijn leven, dan dat ik mijn leven aanpas aan mijn geloof .” Tot deze vaststelling kwam een student tijdens het voorbije bezinnings-WE voor de studenten van het Dondeynehuis. Ik was er niet door verwonderd. Dit is typisch voor onze tijdsgeest. Ik weet het maar al te goed. Ik ben ook een kind van deze cultuur. Maar is de uitdaging niet net om ons leven aan te passen aan (het geloof in) Jezus ? Hoe moeilijk en hoe groot de weerstand ook is, ik geloof dat dit grootste genade is die een mens kan overkomen.

Ons geheugen is een schatkamer, gevuld met kostbare herinneringen. Je kan er van genieten, zo maar. Dat is goed. De schat neemt toe in waarde naarmate je leert om het boek van je herinneringen te lezen als een gids. Dan kan je er steeds meer unieke aanwijzingen in vinden die je verder kunnen leiden op jouw pad naar meer leven. Het opnieuw lezen van hetzelfde boek wordt dan een oefening in verfijning, eerder dan een zich vermeien in een verleden dat onherroepelijk voorbij is.

« Heeft ze ten minste goed naar jou geluisterd ? », vroeg de papa me toen hij zijn puberdochter terug kwam halen. Het meisje had zich behoorlijk in nesten gewerkt op school. De ouders waren ten einde raad en hadden me gevraagd of ze eens langs mocht komen om te praten. En dat hebben we gedaan. Voor mij betekende dit dat ik vooral geluisterd heb. Ik heb het kind ruimte en structuur proberen aan te bieden waarbinnen ze, zelf, wat orde kon scheppen om vervolgens, zelf, een eenvoudig actieplan uit te werken. « Ik houd zielsveel van mijn papa en ik houd zielsveel van mijn mama », had het pubertje me met vochtige ogen gezegd. Goed idee om ook eens met een  vertrouwde volwassene van buiten het gezin in gesprek te gaan. Delen

Een vriendin stuurde me onderstaande "vastenwens" toe. Ik deel hem graag met u. "Ik wens je de vastenperiode die Hij je zal geven. Een betere is niet denkbaar."

Vanaf vandaag, aswoensdag 2011, nodigt de Nederlandstalige ignatiaanse familie u graag uit om regelmatig een bezoekje te brengen aan de “ Gewijde Ruimte ”. Voortaan wordt hier dagelijks een ignatiaanse meditatie aangeboden, vertrekkend van de schriftlezing van de dag. Persoonlijk stil gebed, aan uw ritme, wanneer het u goed uitkomt, zolang of zo kort als u zelf wil. Gewijde Ruimte (Sacred Space) is een initiatief van de Ierse jezuïeten. Jaarlijks krijgt deze website miljoenen bezoekers over “de vloer”, uit meer dan 20 taalgebieden. Voortaan bestaat hij dus ook in een Nederlandstalige versie. Deze is de vrucht van de samenwerking tussen een 10-tal mensen, jezuïeten en leken, uit Vlaanderen en Nederland. Aarzel niet om deze site aan te bevelen!

Mr Wind is een van de meest aangrijpende commercials die ik ooit zag. Het bewijs dat marketing en menselijkheid ook samen kunnen gaan. Een mooi voorbeeld van hoe een puur profane productie vertrekpunt kan worden van gebed (zie hieronder). Mr Wind is een man wiens leven plots openbloeit door de ontmoeting met een ander: een mens die hem aanvaardt zoals hij is. Van een onaangepaste lastpost wordt hij iemand die ook zijn steentje mag bijdragen tot de mensengemeenschap. De liefdevolle blik van één medemens bevrijdt de ahw opgesloten schoonheid en menselijkheid van Mr Wind. • Even de tijd nemen om in te zoomen op één heilservaring in mijn leven. Waar is iets van mij mogen geboren worden dankzij de ervaring van bemind te worden, er te mogen zijn, aanvaard te worden? Ook al gaat het over iets heel bescheiden? o Wat in mij is daar bevrijd geworden? o Hoe voelde dat? o Kan ik hierin geloven, dwz dit in verband brengen met de liefde van God zelf?

Gisteren vierden we eucharistie in het “Martyrium”, een klein kapelletje op Mont Martre. Het is een van de oudste christelijke heilige plaatsen van Parijs. De eerste verwijzingen naar deze plaats gaan terug tot de derde eeuw. Ook voor de ignatiaanse familie is het een bijzondere plaats. Het is om die reden dat we daar met InYgo, het Internationaal Ignatiaans Jeugdnetwerk, onze algemene vergadering afsloten. Op 15 augustus 1534 legden Ignatius van Loyola en zijn 6 eerste gezellen hier geloften af van armoede en zuiverheid. Dit was 14 jaar ná de bekering van Ignatius in Loyola. De eigenlijke oprichting van de Sociëteit van Jezus zou nog 4 jaar op zich laten wachten. Vanaf zijn bekering is Ignatius een pelgrim geworden. Een zoeker, die stap voor stap vooruitging. Op het ritme van de stem van God die hij hoorde in zijn biddende hart. Pas na 14 jaar pelgrimeren, in gebed en studie, was het hem duidelijk geworden dat hij, samen met zijn gezellen, geroepen werd tot religieus leven. Toc...

" Als we de krachten van ons lichaam en onze geest hebben misbruikt door in te gaan tegen Gods wet en, door boetedoening, terug in staat van genade verkeren, laten we dan voortaan diezelfde krachten aanwenden om onszelf te beteren ." Ignatius van Loyola

Gisteren had ik de hele dag 5 jonge meisjes op bezoek. Laatstejaars uit een school in de buurt. Ze hadden gekozen voor “ de jezuïeten ” als “klooster” waar ze een dag zouden doorbrengen in het kader van de godsdienstles. Vanaf de kennismaking kreeg ik heel wat vragen op me afgevuurd. To the point. Over de gelofte van armoede, de gelofte van zuiverheid – met aandacht voor het misbruikschandaal, de betekenis van de vasten … We hebben videomateriaal bekeken, een PowerPoint over het leven van Ignatius, ik heb de jongedames aan het mediteren gezet en tot vijf maal toe hebben ze teruggeblikt. Eigenlijk komt het hier op neer dat ik hen wat heb laten proeven, doorheen getuigenis, uitwisseling en terugblik op de eigen ervaring, van de kern van het christen zijn in het algemeen, en van het religieus leven in het bijzonder. De uitkomst was analoog aan die van vele soortgelijke ervaringen. Verwonderd enthousiasme. Bij de eindevaluatie vond een van de meisjes dat de jezuïeten toch wel heel an...

Iphone, Ipad, Ipod, Facebook, Twitter, Youtube … Het is goed en zinvol om ze te gebruiken. Voor jonge mensen. Ook voor minder jonge mensen. Om je te ontspannen. Ook voor ernstige dingen. Stuk voor stuk bieden ze buitengewone mogelijkheden. Wat een vooruitgang. Een valkuil bij uitstek is dat je ze niet meer zélf gebruikt maar dat je je laat gebruiken door wat ze mogelijk maken. Dat je je vrijheid verliest. Dat, eerder dan een middel om andere mensen te ontmoeten, ze een alibi worden om de echte ontmoeting uit de weg te gaan. Bewust of onbewust. Snap je wat ik bedoel?

6 medebroeders in opleiding hebben een nieuwe blog opgestart. De Vlaming Samuel Overloop sj is een van hen. Ze verblijven allen in Londen waar ze studeren. In “ Catching Fire ” posten ze korte berichtjes, in het bijzonder bestemd voor hun surfende generatiegenoten. Ze vertellen er over wat hun als jonge jezuïeten bezielt en hoe zij naar de wereld kijken. Leuk om lezen zijn ook hun korte biografieën en de “ F requently A sked Q uestions”-sectie .