Gisteren ging ik voor in de studentenviering van Leuven. Hieronder vindt u de homilie bij de lezing van de dag. De evangelielezing zelf vindt u onderaan. Het overkomt me niet zo vaak. Maar als ik van die topballerina’s door de lucht zien zweven, dan is er iets heel diep in mij dat geraakt word. Het lijkt dan wel alsof ze ontsnappen aan de wetten van de zwaartekracht, en zomaar, net als vogels, kunnen vliegen. Bij pianisten heb ik ook zo iets. Als ik die vingers van links naar rechts, van boven naar onder over het klavier ziet vlinderen, dan houd ik mijn adem in. Vaak komt er helemaal geen partituur aan te pas. Hoe doen ze het. Het lijkt wild en chaotisch. Het klinkt aangrijpend intiem, overweldigend of meeslepend en lijkt zomaar, spontaan uit hun lijf te vloeien. Hoe doen ze het? En die tennissers dan. Op Roland Garros of in Wimbledon. Die slaan die ballen van de ene kant van het net naar de andere, weten hem, met kreunen en zuchten, steeds weer toch te pakken te ...