"In alle dingen"

Graag deel ik met u deze sterke overweging van Brian Brogan sj, bij het begin van een nieuwe week op  Gewijde Ruimte . Enkele jaren geleden besliste een familie uit Dublin dat zij met Kerstmis een kind van het lokale weeshuis mee naar huis zou nemen. Toen de vader er aankwam, zat er een klein meisje op hem te wachten. ‘Ben je klaar?’ vroeg hij. ‘Nee’, zei ze fier, ‘Ik kom niet mee zonder mijn broertje!’ De man kwam met haar tot een akkoord en de twee hadden een geweldige dag. De familie hield zoveel van de kinderen dat ze de twee adopteerde, en nu leiden ze allebei een gelukkig leven. Ruth Burrows gebruikt het beeld van een weeshuis om bij wijze van  tegenstelling onze relatie met God te illustreren. Een koppel, zo stelt ze,  leidt een weeshuis en dag na dag wijden vrouw en man zich vol verantwoordelijkheid aan hun taak. In hun liefde en zorg sparen ze zichzelf helemaal niet. In het geluk van de kinderen ervaren ook zijzelf  voldoening en geluk. Maar Is d...

Graag deel ik met u deze sterke overweging van Brian Brogan sj, bij het begin van een nieuwe week op  Gewijde Ruimte . We moeten komaf maken met de opvatting dat het lichaam met bidden niets te maken heeft. Onze ziel drukt zichzelf uit doorheen ons lichaam. Wij zijn vleesgeworden geest. Monniken weten dit: hun verlangen gaat uit naar God, en wanneer zij, dan weer zittend, dan weer opstaand, iedere dag de psalmen zingen, dan bidden zij met hun lichaam. Zij geloven ook dat handwerk, verricht met de bedoeling God te dienen, eveneens gebed is. Ignatius van Loyola zou het hiermee vol enthousiasme eens zijn. Augustinus tekent op dat wie zingt, tweemaal bidt. We buigen ons voorover als een teken van aanbidding. We brengen onze handen te samen en zegenen ons lichaam met het teken van het kruis. Bij de communie delen we het eucharistische brood en eten het op. We gaan op bedevaart – wat bidden met het lichaam is – en laten alle genoegens des levens achter ons, en even goed als met o...

Graag deel ik met u deze sterke overweging van Brian Brogan sj, bij het begin van een nieuwe week op  Gewijde Ruimte . Welke plannen houdt God voor ons in petto voor de jaren dat we ouder worden? Hoe kunnen we de langzame verzwakking  van onze krachten en onze pijn zinvol beleven? Kan het dikwijls bittere water van deze jaren ooit nog in wijn veranderen? Ouderdom schrikt de meesten onder ons af; we hebben hulp nodig om de juiste koers te varen. En soms ontmoeten we  dan wijze mensen die ons helpen de juiste weg te vinden, mensen die met de realiteit van hun ouderdom in het reine zijn gekomen. Zij zijn eenvoudigweg zichzelf; zij doen niet ‘moeilijk’, - ten minste niet voor lange tijd. Liefde straalt van hen uit naar hun omgeving, ook al hebben ze een hartinfarct gehad en kunnen ze nog nauwelijks praten. Kan je zulke mensen vinden, doe dan je best te zijn zoals zij. En kan je worden zoals zij zijn, dan word je een zegen voor de wereld. Om de laatste etappe van onze ...

De komende drie weken zal het op deze blog relatief stil zijn. Een "mijmering" per week. Vanaf 31 juli komt er weer een dagelijkse bijdrage. Intussen alvast onderstaande YouTube-serie over ... stilte. Een heel verscheiden groep van Britten gaat een week de stilte in om te proeven van de stilte.Geïnspireerd aan de Geestelijke Oefeningen van Ignatius van Loyola. Deze schitterende reportage toont niet alleen de grote weerstand die moet overwonnen worden. Maar ook de onverwacht bevrijdende effecten van diezelfde stilte en hoe in de stilte mensen God kunnen ontmoeten. De serie telt 12 episodes. Onderstaand vindt u diegene die zich volledig afspelen in een bezinningscentrum van de Britse jezuïeten. Het gaat over de episodes 5 tem 8. Ook de andere zijn meer dan de moeite waard. U vindt ze door te klikken op het woord "YouTube" rechts onder in het YouTube-schermpje. Zonder meer schitterend. nr 5 nr 6 nr 7 nr 8

Bijschrift toevoegen Graag deel ik met u deze sterke overweging van Brian Brogan sj, bij het begin van een nieuwe week op  Gewijde Ruimte . Wat heeft God met onze wereld voor, en laat ik mij daar iets aan gelegen? En zo ik dit al doe, laat ik dit dan ook zien? Gods project is een alomvattende gemeenschap van liefde.  Maar wil dit project succes kennen, dan vraagt het onze menselijke medewerking. Als we dit geloven, dan komen er energie en enthousiasme in de plaats van de verveling en de afstomping die ons leven  in beslag kunnen nemen. De op- en neergang in het menselijke levensverhaal worden geherinterpreteerd in termen van nieuwe kracht voor óf van fragmentatie van het menselijke netwerk. Als we bij Gods plan aansluiten, dan leren we echt te bidden voor de wereld, in plaats van alleen maar cynisch te reageren op al wat er misloopt. Dan worden we uitgedaagd om, in plaats van te zeggen: ‘Niet mijn probleem!’, te vragen: ‘Wat moet ik doen?’ Wij beginnen het als...

Het was meer dan 10 jaar geleden dat ik haar gezien had. De laatste keer, die ook de eerste was, was tijdens haar geloftenviering in Epinac (Bourgondië).   Maar nu woont “petite soeur Mia” in een abdij in de Chartreuse. “Les petites soeurs de Bethléhem” – de zusters die ook een gemeenschap hebben in Opgrimbie, weet u wel – zijn kluizenaressen die in gemeenschap wonen. Het zijn strikt contemplatieve monialen die zich terugtrekken in de stilte. Elkeen woont in een aparte kluis Ze eten bijna altijd alleen, en slechts enkele malen per dag ontmoeten ze elkaar voor gemeenschappelijk gebed. Zo radicaal als hun levensvorm is, zo talrijk trekken ze jonge vrouwen aan. Deze tamelijk recente congregatie telt al enkele tientallen gemeenschappen, verspreid over de hele wereld. In augustus organiseren ze een stage van een hele maand voor geïnteresseerden. De zusters verwachten zo maar eventjes 70 meisjes. Uit de hele wereld, weliswaar. Maar toch, 70 is nog meer dan ze zelf verwacht had...

Eerst even kijken naar de video. Dan pas de onderstaande tekst lezen ... God is altijd aanwezig in ons leven. Vaak merken we Hem echter niet op. We worden te zeer opgeslorpt door onze bekommernissen. Of nog, we zijn gewoon verstrooid. Zoals de mensen in deze video, zijn we zo geconcentreerd op het tellen van de passen, dat we gewoon niet zien dat een goedlachse beer zijn opwachting maakt.  Die goedlachse beer is God. Als we Hem dan toch opmerken, dan komt er meteen een glimlach op onze lippen. Wanneer ben je voor het laatst een goedlachse beer op het spoor gekomen in je eigen leven. Wat is het eigenlijk dat je belet Hem te zien? Met dank aan Nick Senger.

  Pieter is 22 jaar en zit in zijn laatste jaar fysica aan de VUB. Een jaar geleden besloot hij om in te trekken in een Ark-huis. Daar woont hij samen met mensen met een handicap. Grootmoedigheid bestaat. In het bijzonder bij jonge mensen.    

Saju George sj is jezuïet en … danser. Saju maakte een doctoraat over klassieke Indische dans. In onderstaande video legt hij uit hoe je God kan liefhebben en dienen “in alle dingen”, dus ook in en doorheen het dansen. Inculturatie, heet dit. In de tweede video zie je hem aan het werk.

Neen, beste lezer, maak u geen zorgen. Bovenstaande titel is niet het begin van een coming-out van uw blogger. Het is een citaat. Ik hoor deze uitdrukking regelmatig in de mond van jonge vaders. Onlangs kon ik ze nog lezen op mijn “facebook-muur”. Toen ik dit de eerste keer hoorde, vond ik het een beetje aanstellerig, “erover”. Nu begin ik het eigenlijk te waarderen. Je hoort vaak klagen over afwezigheid en vluchtgedrag van mannen in het algemeen, en van de vaders in het bijzonder. De tegenovergestelde beweging bestaat echter ook.  Het spreekt voor zich dat zwangerschap op een heel bijzondere en ingrijpende manier de vrouw raakt. Maar zonder de man/vader kan er van zwangerschap geen sprake zijn. Moeder én vader verwachten een kind. Dit mag best ook “vertaald” worden”.