"In alle dingen"

Morgen beginnen we het Paastriduüm. Voor mij is dit liturgisch de meest intense periode van het jaar. Het heeft op zijn minst iets paradoxaal. We gaan een hemeltergend onrecht gedenken, het onnoemelijk lijden van een onschuldige. We gaan geconfronteerd worden met de bodemloze afgrond van het kwaad, ook in onszelf. Het worden dagen van afgrijzen, vertwijfeling en schaamte. Tegelijkertijd hoop ik op stille vreugde, op een ervaring van schoonheid, vertrouwen en hoop. Niet voor niets noemt de Kerk deze dagen “Goede” Week. De voetwassing en het schandaal van het kruis gaan ons binnenvoeren – of moet ik zeggen binnensleuren – in het onwaarschijnlijke hoogtepunt van de openbaring van Gods liefde voor ons. De goddelijkheid van Jezus wordt nergens zo verscheurend onthuld als in zijn gekruisigde mensenlichaam. Ik wens u genadevolle dagen toe.

Pierre is midden de 50 en in volle vorm. Hij kan terugblikken op een topcarrière in een multinational. De kinderen zijn de deur uit. Financieel hoeft hij zich geen zorgen meer te maken. Sinds enige tijd speelde hij met de idee om zijn beroepsleven een nieuw elan te geven. De teerling is nu geworpen. Met ingang van 1 september gaat hij de leiding nemen van een grote instelling die rechtstreeks verbonden is met de Kerk. Hij zal minstens even hard moeten werken en zal een stuk minder verdienen. Het belooft bovendien bepaald geen makkelijke job te worden. Als christen is het de uitdrukkelijke wens van Pierre om zich de komende jaren ten dienste te stellen van de Kerkgemeenschap. Hij is de derde op rij met een gelijkaardig profiel die ik een analoge beslissing zie nemen. Na afloop van het gesprek waarin Pierre mij vertelde over zijn ommekeer voelde ik vreugde. Bij mezelf maar ook en vooral bij Pierre en zijn vrouw.

In een studie/leesgroep over ignatiaanse spiritualiteit sprak iemand zijn verbazing, om niet te zeggen zijn verontwaardiging, uit over het feit dat er zo weinig vreugde is onze Kerk. “Een goede mis er een waar de pastoor niet te lang gepreekt heeft. Want dan zijn we sneller buiten.” Of nog: “Waarom zijn er zoveel gefrustreerde religieuzen?” Het was scherp verwoord. Toch meen ik dat de persoon in kwestie gelijk had. We komen uit een cultuurchristendom. Iedereen werd geacht “katholiek” te zien. In elke “goede familie” dienden er meerdere priesters en religieuzen te zijn. Christen-zijn is ten gronde geen cultureel gegeven. Wel de vrucht van een persoonlijke bekering. Niet één keer. Maar voortdurend. Een leven lang. Het Evangelie richt zich tot iedereen. Dit betekent, spijtig genoeg, niet dat iedereen ook in staat is om die Blijde Boodschap te horen, laat staan om ze te ontvangen in zijn/haar hart en van te leven. Wat we traditioneel de erfzonde noemen, heeft hier alles mee te maken. De ou...

Zin om ook de andere 6 dagen van de week te voelen dat je tot een ruimere geloofsgemeenschap behoort? Surf dan even naar “ Other 6 ”, een e-initiatief van onze Amerikaanse medebroeders en word lid van deze virtuele ignatiaanse "community". Je kan er delen adhv twee vraagjes: 1) Waar heb jij vandaag God kunnen vinden? 2) Waar zou je vandaag graag God kunnen vinden?

Een lezer van dit blog vraagt hoe te biechten en hoe je je daar het best op kan voorbereiden. Ik geef u hier wat goede raad van kardinaal Carlo Maria Martini sj, gewezen aartsbisschop van Milaan. De eerste tekst is in het Frans, de tweede tekst is in het Engels. Waar biechten? De komende dagen zullen in heel wat parochies biechtvieringen worden gehouden. De beschikbare tijd voor het biechtgesprek dreigt dan wel kort te zijn. U kunt zich ook richten tot priesters-religieuzen. Aan een aantal SJ-huizen is een publieke kapel verbonden waar op regelmatige tijdstippen het sacrament van de biecht wordt aangeboden. Ook in abdijen is dit doorgaans mogelijk.

In onderstaande korte maar krachtige video spreken 3 trappisten over de kern van het mysterie van de roeping. Het sterkste komt aan het einde: waarom gehoorzaamheid nog belangrijker is dan ascese.

Mijn jaarlijkse vergadersessie in Rome zit er weer op: drie dagen in ons huis van “San Saba” voor het Internationaal Ignatiaans Jeugdnetwerk. Overnachten deed ik in het Pauselijk Bijbelinstituut, een SJ-Universiteit in het hartje van het oude Rome. Lang vergaderen. Maar ook elke morgen en avond een mooie wandeling van de ene kant van de stad naar de andere en heel wat ontmoetingen en leuke gesprekjes: over de Kerk en de Sociëteit in Vietnam of de USA, over de begeleiding van bekeerlingen naar het christendom in een bepaald moslimland, over het vluchtelingenwerk in Afrika en Malta, of nog over de onderliggende tendenzen in het Romeinse beleid van de heiligverklaringen. Leuk ook om vast te stellen dat ik, na 20 jaar in de Sociëteit, medebroeders ken uit de hele wereld. Het is me deze keer op opgevallen dat er aan onze universiteiten hier meer en meer medebroeders uit het Verre Oosten opduiken onder de professoren. Bij de studenten was dit uiteraard al lange jaren het geval. De Katholie...

Genade van staat. Ooit van gehoord? Neen, het is geen relict van een overjaarse theologie. Ik geloof dat je die genade echt kan ontvangen. Geloof dat, wat mij betreft, bevestigd wordt door mijn concrete ervaring. Kort uitgelegd komt het hier op neer. Als je opgeroepen wordt door de (gelovige) gemeenschap tot een bepaalde dienst, dan mag je er op vertrouwen dat je de nodige kracht en inspiratie zal krijgen om die taak tot een goed einde te brengen. God geeft de mens de genade die nodig is om in te gaan op zijn uitnodigingen. Voorwaarde is dan wel dat het gaat over zending, uitnodiging of roeping. Ttz, niet zomaar de een of de andere knotsgekke uitdaging die je jezelf oplegt. Maar wel een dienstwerk aan de gemeenschap die je in kritische ge-hoor-zaamheid ontvangt en in vrijheid aanvaardt. Bedoeling is dan niet om jezelf te bewijzen. Maar wel om, in nederigheid, je beschikbare middelen in te zetten, ad majorem Dei gloriam. Het gegeven vertrouwen, op voorwaarde dat het kan gecombineerd wo...

De Kerk nodigt de gelovigen uit om in de aanloop naar het Paasfeest het sacrament van de verzoening te ontvangen. Een lezer van deze blog deelt met u zijn recente ervaring terzake. Misschien kan het u inspireren. “Ik ervaar een zachte vrede en een vreugde als een lentebries. De woorden van de absolutie zinderen nog na in mijn hart. (en ik die haast NIETS meer kan onthouden, herinner me deze woorden nog tekstueel...): “...God heeft de wereld met zich verzoend door de dood en verrijzenis van zijn Zoon...Hij schenke u door het dienstwerk van de Kerk VRIJSPRAAK en VREDE...” Het sacrament van de biecht is veel meer dan de belijdenis van mijn zonden. Ik ervaar het als een bijzondere Godsontmoeting. Het is een instrument van God's genade waarbij ik zijn vergevende liefde mag ontvangen en mijn ziel a.h.w.een nieuw doopkleed krijgt. Een liedje dat ik ooit van onze dochter hoorde toen ze van Lourdes terugkwam weerklinkt in mijn hoofd. Oh, Père, je suis ton enfant. J'ai mille preuves que...

Mensen die in hun eentje op straat grote betogen afsteken. Vroeger dacht je: “ocharme”. Nu weet je dat er, meestal toch, hier of daar een GSM-microfoontje verborgen hangt. Gisteren wandelde ik voorbij een keurig koppel toeristen. Jong gepensioneerden die Spaans spraken. De man had een microfoontje voor de mond. Toen hij zijn vrouw aansprak kon ik doorheen het versterkingssysteem alles horen. Een licht artificiële maar goed verstaanbare en mooie stem. Neen. Geen GSM-toestanden. Wel, veronderstel ik, een man bij wie het strottenhoofd of de stembanden waren uitgeschakeld en die gebruik maakte van een kunstmatige stem. Heerlijk toch!

Het is geen geheim. Geloof staat bij (de grote meerderheid van) jonge mensen niet bovenaan op het lijstje van de geliefkoosde gespreksonderwerpen. Godsdienstsociologen zeggen dat geloof terug in is, ook bij jongeren. Maar de schroom, de onwetendheid, de woordarmoede, de achterdocht (soms) …. zijn groot. Tijdens een sessie met jongeren kon ik dit weer vaststellen. Maar ook iets anders. Mijn terugblik op de sessie maakte me ervan bewust dat ik ook meerdere open deuren en vensters had gezien. 1. Bij de koffie vertelde ik een jonge vrouw over het leven van een grote heilige. Ze luisterde gefascineerd en aan het einde van de sessie kwam ze me vertellen hoezeer ze geraakt was door dat heiligenleven. 2. Met een positieve wetenschapper ging ik een gesprek aan over geloof en wetenschap. Ik aarzelde hierbij niet om over mijn persoonlijke (geloofs)beleving en keuzes te vertellen en ook zijn verhaal te beluisteren. De jonge man bestempelde zichzelf als atheïstisch. In ons gesprek kwam het tot een ...

In het voorbije bezinningsWE met studenten werd ik zelf het meest getroffen door het getuigenis van drie jongeren op zondagmorgen. Op eenvoudige en authentieke wijze vertelden ze hoe hun geloof in concrete beslissingen en evoluties in hun leven een rol speelt. De studenten – velen randkerkelijk - luisterden ademloos. Na afloop was er een lang applaus. De christelijke boodschap liep als een rode draad doorheen de verschillende inleidingen die gegeven zijn geworden tijdens deze dagen. Maar het zijn deze jonge getuigen die op de meest expliciete wijze hun geloof hebben ter sprake gebracht. Alsof zij, meer dan de volwassenen, het recht hebben en krijgen om onbevangen te spreken over het Evangelie. Beslist, de toekomst ligt bij de jeugd.

Dit WE is er het jaarlijks bezinnigsWE van de studenten van het Dondeynehuis in Leuven. Met zo'n 60 studenten, begeleiders, werken we rond het thema "Durf te leven". De evangelielezing van deze vastenzondag kan niet beter uitkomen: de parabel van de verloren zoon. Hier vindt u mijn homilie van vandaag. Wat is een goed leven? Wat is geluk? Moet je je houden aan de regels, en zo, ja, in welke mate? Wat is liefde? Hoe kan je weten of je goed bezig bent? Dat zijn enkele van de vragen die doorheen dit verhaal geweven zijn. Veel meer dan zo maar een vertelsel over flink of stout. Het is de moeite om even stil te staan bij deze lezing uit het Evangelie volgens Lucas dat vandaag in alle kerken van de wereld wordt beluisterd. Het gaat hier immers over veel meer dan over een verloren zoon. Er zijn drie personages: een vader met zijn twee zonen. Ik stel voor dat we ze alle drie even een bezoek gaan brengen om van hen te leren over het thema van ons WE: “Wees niet bang, durf.” Jongst...

Ik was bijna verveeld. Fien bleef de gastenkamer maar verder in orde maken: het bed zo mooi dekken als mogelijk, een fles water op het nachtkastje met een glas ernaast, uitleg over de wekker, de radio en de verwarming, nog een extra hoofdkussen … Toen ik haar zei dat ik onder de indruk was van haar goede zorgen, zei mijn petekindje, in wiens gezin ik te gast was, met een brede glimlach: “Jij hebt me daarnet een mooi cadeau gegeven. Dan is het toch normaal dat ik ook iets voor jou doe.” Inderdaad. Eigenlijk is dit normaal. Als je dankbaar bent, bewust en blij om alles wat je gekregen hebt en krijgt, dan is het een normale reactie om ook zelf iets te willen terug geven en -doen. Het kind had dit juist aangevoeld en verwoord. Dit is ook een basisdynamiek van het gelovige leven: de dankbaarheid om het geschenk van het leven maakt vreugdevol. Er ontstaat een tegenbeweging die maakt dat je wil gaan gelijken op die goedheid en schoonheid. Op jouw beurt wil je iets van de ontvangen genade ter...

Er zijn grote culturele verschillen tussen de USA en Europa. Zoveel is duidelijk. Ook op het gebied van geloofscultuur. Toch kan je Amerikanen er bezwaarlijk van verdenken naïef of wereldvreemd te zijn. Onderstaande video is genaamd “Holy boldness” (heilige onbeschaamdheid). Je moet het maar doen. Hij maakt deel uit van een geheel van een 80-tal korte video’s waarin de jezuïeten van Wisconsin (USA) vertellen over de meest uiteenlopende aspecten van het religieuze leven in de SJ: gebed, onderscheiding, plezier maken, jezuïet én ingenieur zijn, al of niet verkering hebben vooraleer in te treden, relatie met Jezus, zuiverheid …

Een augustijn, een franciscaan en een jezuïet sterven en gaan naar de hemel. Jezus vraagt aan elk van de drie: “mocht je terug kunnen keren, wat zou je anders doen?” De augustijn denkt even na en zegt dan: “Er is zoveel zonde in de wereld. Mocht ik terugkeren, dan zou ik proberen om de mensen te doen stoppen met zondigen.” Ook de dominicaan denkt na en zegt: “Er is zoveel armoede in de wereld. Mocht ik terugkeren, dan zou ik de mensen ervan willen overtuigen om hun welvaart te delen met de armen.” De jezuïet kijkt naar Jezus en antwoordt meteen: “Mocht ik terugkeren, ik zou een andere huisarts nemen.”

Onlangs begeleidde ik de bezinning van een groep laatstejaars. 17 jongens en meisjes, samen met hun klassenleraar. Een open en hechte groep. We waren drie dagen te gast bij de trappisten van Westmalle. Een intens programma. Afwisselend input, persoonlijk werk, uitwisseling en, uiteraard, meerdere keren per dag terugblikken, in verschillende vormen. Elke dag namen we deel aan één gebedsdienst van de monniken. Thema’s als “wie ben ik”, onderscheiding en keuze zijn klassiekers in dergelijke dagen. Ik probeer ook steeds wat aan te reiken van de christelijke geloofservaring. De context van een abdij is hier een voordeel. De gebedsdiensten intrigeren. Verschillende leerlingen vroegen me hoe het kwam dat er tijdens “de mis” (bedoeld werden de completen, de laatste gebedstijd van de dag) “geen hostie werd uitgereikt”. Het zingen van het Salve Regina, in het schemerdonker, gericht naar het beeld van Maria, was de topper. Ook de sobere schoonheid van de recent heringerichte kapel werd gesmaakt. ...

De vasten is een tijd van bekering. Bekering tot God. Uitnodiging om Hem ten volle Schepper te laten zijn en om toe te laten dat al zijn schepselen duurzaam delen in zijn schoonheid. Zijn wij bereid om in te gaan op deze dringende oproep? Voor onszelf, voor onze kinderen, kleinkinderen, achterkleinderen … Of kiezen we er, wetens willens, voor om alles nu zélf op te peuzelen?

Een studente exacte wetenschappen toonde me haar polsrozenkrans. Ze had onlangs toevallig het rozenkransgebed ontdekt. Soms vond ze het wat saai en monotoon. Maar het was vooral rustgevend en verdiepend. En, je kan het bidden wanneer je maar wil, legde ze uit. Een ander meisje vertelde dat ze probeerde ’s morgens wat vroeger op te staan om even te kunnen bidden. Eigenlijk vond ze dit niet leuk, vermits ze eerder een nachtraaf was. Maar, zo stelde ze vast, het helpt wel. “Ascese” heet dit. Het is goed te zien hoe fris en onbevangen jonge christenen omgaan met de grote traditie van de Katholieke Kerk. Ze hebben een nieuwsgierigheid en een openheid die de oudere generaties soms kippenvel doen krijgen. Waar hun ouders en vooral grootouders vaak onaangename herinneringen hebben aan een vastgeroeste en opgelegde traditie, lijkt het dat de aankomende generatie die eerder benadert als een opnieuw te ontdekken schatkamer. Boeiend.

4 jaar geleden was ik in Chili, en wel in Concepción, de grote stad vlak bij het epicentrum van de recente aardbeving in Chili. Ik woonde er in de gemeenschap van Jules Stragier sj, een Vlaming die daar al lange jaren verblijft. Onderstaand getuigenis - net binnengekomen - van Jules is goed nieuws bij slecht nieuws. Leeswijzer : * Hogar de Cristo: = grote NGO gerund door de SJ * Techo para Cristo: VZW-bedrijf voor de bouw van goedkope sociale woningen * Infocap: volwassenenonderwijs Samen met mijn confraters was ik op retraite in Santiago de nacht van de aardbeving, zaterdag nacht 27 februari. Dit is de derde die ik mee maak, maar de ergste. Gisteren maandag zijn we terug aangekomen in Concepción: bijna "epicentrum" van de aardbeving. (Epicentrum is "Cobquecura" een 80 km ten noorden van Concepción aan de kust waar de tsunami golven hun oorsprong vinden en zich verbreiden naar het zuiden, noorden en naar het westen tot aan de Aziatische en Australische kust!!!). Er ...

Charles Delhez sj, een Waalse medebroeder, nam onlangs een interview af van pater Adolfo Nicolás sj, Algemene Overste van de SJ, nalv het jaar van de priester. Graag laat ik u meeluisteren naar het antwoord op twee vragen. Het lijkt me ook relevant voor niet-jezuïeten. Vraag : « Hebben de jezuïeten een eigen manier om priester te zijn ? Immers, doorgaans werken zijn niet in parochies en houden ze zich vooral bezig met profane bezigheden. » Antwoord : « Indien je je leven volledig wijdt aan het dichter bij God brengen van mensen, zoals Jezus dat heeft gedaan, dan kan je dit beschouwen als zijnde 100% een priesterlijk leven, of hier nu een parochie aan verbonden is of niet. Datgene wat maakt dat het priesterlijk is, is de gerichtheid van het hart, de manier van omgaan met anderen, de geest van verzoening die vrede wil stichten. De heilige Ignatius zou zeggen dat er niets is dat volledig profaan is. De jezuïet die een priesterhart heeft kan aan zijn onderzoek, onderwijs of aan het gemee...

Aan een recente voordracht van medebroeder Marc Desmet sj houd ik een even eenvoudige als bruikbare tip over. Hij maakte het onderscheid tussen resultaat en effect. Een initiatief, gesprek … kan mislukken. Het resultaat lijkt nihil te zijn. De doelstellingen zijn niet bereikt. Ipv van vervulling is er pijn en verdriet. Maar, je kan erachter komen dat op iets langere termijn de effecten eigenlijk best wel positief zijn: nieuwe inzichten zijn gegroeid, je hebt iets belangrijks bijgeleerd dat je voordien niet wist, je bent, noodgedwongen, een andere weg ingeslagen die veel meer mogelijkheden blijkt te bieden … Die effecten kunnen positief blijken, gewoon los van je wil of wijze van omgaan met dit gegeven. Het kan ook zijn dat ze positief zijn/worden omdat het jou gegeven wordt om op constructieve wijze actief om te gaan met die mislukking. Je kan maw op zo’n wijze omgaan met iets “negatiefs” dat het mogelijk wordt dat je ook langs die weg verder groeit in het leven en het beminnen. Je z...

Voorbije zondag ben ik gewoontegetrouw mijn demente vader gaan bezoeken in de instelling waar hij verblijft. Vader is steeds aangenaam verwonderd dat ik weet dat hij daar is en dat ik hem kom bezoeken. Ook al verblijft hij er al geruime tijd, hij meent dat hij nog maar net aangekomen is op die plaats en dat hij over een half uurtje terug naar huis gaat. Ik heb elke keer gebakjes bij die hij met smaak en dankbaarheid verorbert. Druk is onze conversatie niet. We genieten van mekaars aanwezigheid. Ik toon hem familiefoto’s en stel hem wat vragen, steeds dezelfde. Vooral over het verleden. Dat kent hij nog als zijn broekzak. Voor het heden is zijn geheugen helemaal weg. 1 minuut na mijn vertrek is elke bewuste herinnering aan onze ontmoeting verdwenen. Baat het dat ik mijn vader ga bezoeken? Heeft het nut? Geen enkel. Toch ben ik blij dat ik elke week even tijd met hem mag doorbrengen. Liefde heeft geen nut. Dankbaarheid heeft geen meerwaarde. Liefde en dankbaarheid zijn zinvol op zich.