"In alle dingen"

Het lijkt zo voor de hand liggend. Met de beste bedoelingen suggereert het kind echter iets wat geen uitkomst biedt. De oplossing is net het tegenovergestelde. Bij opvoeding   gebeurt dit wel vaker. Ook in andere zorgrelaties. Herken je dit? Hoe ga je daarmee om?

Voo “Liefke” schreef ik een overweging over “Acceptatie”. Hier enkele uittreksels. (4/8) Vaak denken we, als het gaat over acceptatie, in de eerste plaats aan negatieve, pijnlijke ervaringen. Ik denk echter dat de eerste uitdaging bestaat in het accepteren van het goede in je leven. Dit is niet zo vanzelfsprekend als het kan lijken.  Het goede dat ons overkomt dient zich vaak anders aan dan we gewenst hadden. Je hebt weliswaar een goede levenspartner gevonden, maar je grote jeugdliefde met wie je zo graag oud geworden was is je ontglipt. Of nog, lange jaren stond het voor jou vast dat je toekomst lag in de muziek. Uiteindelijk is het de zorgsector geworden. Eigenlijk doe je het dolgraag. Ben je bereid om de concrete vorm die het goede in je leven heeft gekregen naar waarde te schatten en te accepteren? Of geef je toe aan de bekoring van de spijt en ga je je wentelen in “wat als”-scenario’s?  Het goede en mooie in je leven erkennen zoals het is, niet zoals je he...

Dit is redelijkerwijze niet mogelijk. Toch gebeurt het. Ook in mijn leven. Ook in jouw leven. Puur toeval. Best mogelijk. Mij maken soortgelijke ervaringen dankbaar. Jou ook? Tot wie richt zich dan die dankbaarheid?

Voor “Liefke” schreef ik een overweging over “Acceptatie”. Hier enkele uittreksels. (3/8) Acceptatie is geen lijdzame capitulatie. Wel een actieve houding die het mogelijk maakt dat je leert leven met wie en wat je bent. Zo vermijd je dat je eindeloos energie verliest door te vechten tegen de bierkaai.  Accepteren als actieve houding gaat verder dan passief ergens eelt over te laten over groeien. Op zich kan dit weliswaar de pijn verlichten. Die eeltlaag belet echter niet dat die problematische punten uit je leven onderhuids verder blijven werken,   soms zelfs gaan zweren. Eens ondergesneeuwd is de kans reëel dat je je ze niet langer bewust herinnert. Dit kan de indruk geven dat je er dan minder last van hebt.  De keerzijde van de medaille is echter dat je er niet meer bij kan om ermee aan de slag te gaan. Toch blijven ze vaak energie vreten en kunnen ze de kwaliteit van je leven flink bezwaren.  Acceptatie laat toe dat   je je werkelijkheid stee...

  In het kader van haar nieuwe boek kwam Mirjam van der Vegt me interviewen over hoe gewoontevorming en nederigheid kunnen helpen in het uitbouwen van rust in je leven. Meer info over het boek van Mirjam vind je hier:  www.dekrachtvanrust.nl

Voor “Liefke” schreef ik een overweging over “Acceptatie”. Hier enkele uittreksels. (2/8) Wat betekent accepteren eigenlijk, letterlijk? De herkomst van dit woord is interessant. Het komt van twee Latijnse woorden: ad en capere . Ad is een voorzetsel. Het betekent naar ; het geeft een richting en een beweging aan. Capere is een werkwoord. Het wil zoveel zeggen als grijpen , pakken , nemen . Zo beschouwd is ac - cipere behoorlijk actief: een handeling die een keuze inhoudt en die een persoonlijke inspanning vraagt. Carl Gustav Jung, een van de grondleggers van de moderne psychologie, schrijft ergens: ‘Men verandert slechts datgene wat men aanvaardt’. Aanvaarden, anders gezegd, kan een weg zijn naar meer realisme en groei. Aanvaarden om te leven met die aspecten van je werkelijkheid die je misschien anders gewild had, maar die nu eenmaal zijn zoals ze zijn, en die zo zullen blijven.  Het aanvaarden van wie of wat jij en je omgeving zijn kan nodig zijn om te vermijden ...

Ik geloof in wonderen. Ook in duiveluitdrijving. De ervaring leert evenwel dat het zo’n marginaal fenomeen is, dat het niet zinvol is er al te veel aandacht aan te besteden. Het gewone leven maakt 99,99% van onze werkelijkheid uit. Reden te over om je daarop te concentreren en daar op zoek te gaan naar de zin van het leven.  Het buitengewone, hoe aantrekkelijk ook, is ten gronde weinig relevant.

Voor “Liefke” schreef ik een overweging over “Acceptatie”. Hier enkele uittreksels. (1/8) Tomas Kiss is een Hongaarse joodse jongen van 14 jaar. In 1944 wordt hij naar Auschwitz gedeporteerd. Hij is een van de weinigen uit zijn familie die het overleeft. Met vallen en opstaan bouwt hij nadien een mooi leven uit. Over zijn verleden praat hij nooit. Ook niet met zijn vrouw of zijn vader, de enige andere uit het gezin die levend terug is gekomen. Hij weigert dit bewust wegens ondraaglijk. Kiss wordt uiteindelijk een beroemdheid in de Parijse modewereld. Een eigen modehuis lanceren lukt echter niet. Daarvoor is hij te angstig. Die angst neemt alsmaar toe. Net als de nachtmerries over de nare herinneringen uit de concentratiekampen. Aan het einde van zijn lange leven gaat hij in op het verzoek van een ver familielid, de schrijfster Véronique Mougin, om zijn levensverhaal te vertellen (Où passe l’aiguille, 2018). Na vele jaren is Tomas Kiss nu toch in staat om het in de ogen te ki...

  Kort voordat Joe Biden werd beëdigd als 46e president van de Verenigde Staten, sprak jezuïet Leo O'Donovan sj,  een oude vriend en mentor van president Biden, dit gebed uit. Genadige en barmhartige God, in deze gezegende tijd komen we voor u in nood, ja op onze knieën. Maar we komen nog meer met hoop, en met onze ogen opnieuw gericht op het perspectief van een sterkere eenheid in ons land - een eenheid van al onze burgers om het algemeen welzijn te bevorderen en de zegeningen van de vrijheid voor onszelf en ons nageslacht veilig te stellen. Wij zijn een volk van vele rassen, geloofsovertuigingen en kleuren, nationale achtergronden, culturen en stijlen, nu veel talrijker en in een land dat veel uitgestrekter is dan toen Aartsbisschop John Carroll zijn gebed voor de inhuldiging van George Washington schreef 232 jaar geleden. Aartsbisschop Carroll bad dat U, o Schepper van Alles, de president van deze Verenigde Staten zou bijstaan met uw Geest van 'heilige raad en stand...

Barmhartigheid blijkt in mijn gebed een steeds weerkerend thema te zijn. Maar wat is barmhartigheid eigenlijk? Wat betekent het als wij zeggen dat God barmhartig is? Hoe word ik opgeroepen barmhartig te zijn? Ik denk dat er twee woorden zijn die Gods barmhartigheid omschrijven: vergevensgezindheid en omvormng. Vergevensgezindheid: God is een vergevende God. Gods liefde voor ons is onvoorwaardelijk, en dit is de diepste reden waarom we vergiffenis krijgen. Wat wij ook gedaan hebben of hoelang wij ook op een fout spoor zaten, God zal ons altijd opnieuw met liefdevolle, open armen verwelkomen. Als wij spijt hebben over onze zonden en onze zondigheid erkennen, dan komen wij telkens weer bij God terecht. En zodoende werken wij eigenlijk aan een beslissing om een radicale omkeer in ons doen en laten mogelijk te maken. Omvorming: Gods vergevensgezindheid en liefde voor ons zijn er niet alleen maar om ons een warm en geruststellend gevoel en een blanco blad te bezorgen. God nodigt on...

Doen wat niet mag. Ravotten. Kwajongensstreken. Mekaar opjutten. Lekker samen.. Het hoort niet.   Het mag niet. Je weet het maar al te best. Zo plezant … Ook oudere mensen zijn mensen, gewone mensen. Gelukkig maar.

Graag deel ik met u onderstaande mijmering van  Brian Grogan sj. Een oudere jezuïet op zijn sterfbed voelde zich heel ongerust en angstig. Zijn vrienden trachtten hem gerust te stellen en hem ervan te overtuigen dat God een God is van barmhartigheid en van vergeving. Niets hielp. Tenslotte  fluisterde hij: “Van God heb ik geen schrik, maar van Ignatius.” Voor het Tweede Vaticaans Concilie werd Ignatius dikwijls karikaturaal voorgesteld als een harde militair die de nadruk op regels legde en van zijn volgelingen blinde gehoorzaamheid eiste. Maar nieuw onderzoek laat hem kennen als een heel beminnelijk man. Vóór zijn bekering, een jaar of dertig oud, hield hij erg van zijn feodale heer, maar ook van een geheimzinnige, belangrijke dame. Over haar kon hij eindeloos dagdromen. Toen hij de Christus van het Nieuwe Testament leerde kennen, werd hij opnieuw verliefd. Die liefde veranderde de vijfendertig levensjaren die hem nog restten. Hij werd ook verliefd op het hele v...

Paus Franciscus getuigt over zijn persoonlijke ervaring van twijfel "Wie van ons, van ons allen, heeft zich niet ooit onveilig of verloren gevoeld, of twijfel ervaren op het pad van het geloof? We hebben dit allemaal meegemaakt. Ik ook. Dit maakt deel uit van het pad van het geloof, van ons levenspad. We hoeven hier dan ook niet verwonderd om te zijn. We zijn nu eenmaal menselijke wezens, gekenmerkt door kwetsbaarheid en beperkingen. We zijn allen kwetsbaar , we hebben allemaal beperkingen. Je hoeft dus niet bang te zijn. We worden er met zijn allen mee geconfronteerd. Ook in die moeilijke ogenblikken is het belangrijk om te vertrouwen op de hulp van God, doorheen vertrouwvol gebed en, tegelijkertijd, is het belangrijk de moed op te brengen en de nederigheid om onszelf toe te vertrouwen aan anderen en om hulp te vragen. Om te vragen om een hand."

De verleider kan er zoet en zacht en mooi uitzien. Verleidelijk, met andere woorden. Uiteindelijk herken je hem/haar aan de staart, en dus aan de nasmaak.  Die is bitter …

Laat de verrezen Jezus binnen in je leven – verwelkom Hem als een vriend, met vertrouwen: Hij is leven.  Als je Hem tot nog toe op een afstand hebt gehouden, zet nu een stap naar voren. Hij zal je met open armen ontvangen.  Als je onverschillig was, neem een risico; je zal niet ontgoocheld worden.  Als Hem volgen moeilijk lijkt te zijn, wees niet bang. Vertrouw Hem, wees zeker dat Hij dichtbij jou is, met jou is en Hij zal je de vrede schenken waarnaar je uitkeek en de kracht te leven zoals Hij dat van jou verlangde. Franciscus