"In alle dingen"

De komende dagen breng ik door in ons bezinningscentrum in Malta, “Mount St Joseph”: de jaarlijkse bijeenkomst van de Europese SJ-webmasters. We zijn met 17 uit de 4 windstreken van Europa. Ook een Amerikaanse medebroeder, van Loyola Press is van de partij. De meeste deelnemers zijn jezuïeten. Maar er zijn ook 4 dames in het gezelschap en de Duitse webmaster is een huisvader. Bedoeling is om knowhow uit te wisselen. Ook krijgen we een aantal voordrachten en workshops. Paul Cambell sj beet de spits af en stelde ons de nieuwste productie van Loyola Press voor: www.ignatianspirituality.com : een ambitieuze website die heel ruime informatie en vorming wil aanbieden zowel voor de ingewijden als voor nieuwkomers. Online sinds ... vandaag.

Op 17 april 2009 vierde “ America ” zijn 100ste verjaardag. America is het weekblad van de Amerikaanse jezuïeten. Toen het in 1909 gelanceerd werd, was het het eerste Amerikaanse katholieke weekblad waar zo’n uiteenlopende onderwerpen als cultuur, economie, politiek en godsdienst aan bod konden komen. Het weekblad heeft een belangrijke rol gespeeld in talrijke belangrijke maatschappelijke debatten. Reeds lang vóór Martin Luther King kwam het op voor de burgerrechten. Het nam positie in tegen de anticommunistische campagne van MacCarthy. Thans gaat het in tegen sommige tendenzen binnen de Amerikaanse katholieke Kerk om zich al te vijandig op te stellen tegenover belangrijke delen en instanties binnen de Amerikaanse samenleving waardoor zij dreigt zich te isoleren. James Martin sj, 48 jaar en een van de redacteuren van het weekblad, vat het eigene van hun zending aldus samen : “Van een jezuïet wordt verwacht dat hij uitlegt aan de wereld hoe de Kerk in mekaar steekt en aan de Kerk hoe de...

Gisteren vierde de Kerk het feest van de heilige Petrus Canisius sj (1521-1597). Hij was de eerste Nederlandse jezuïet. En wat voor een! Canisius was de uitvinder van de catechismus: een litterair genre dat bijna 400 jaar dienst heeft bewezen. In de loop van de jaren 60 van de vorige eeuw is het snel in onbruik geraakt. Blijkbaar was het tot op de draad versleten. Toch stel ik me de vraag of we het kind niet met het badwater hebben weggegooid. Persoonlijke geloofservaring en –keuze zijn heel belangrijk. Ze hebben zelf iets constitutiefs binnen de christelijke geloofservaring. Maar er is ook een objectieve component die zich onder meer uit in objectieve kennisinhouden. Bij de jongere generaties is die objectieve kennis bijna helemaal verdwenen. Misschien kan de traditie ons ook hier opnieuw inspiratie aanreiken.

Gisterenavond hebben we de keuzeretraite afgerond met een korte dankviering. De tien retraitanten zijn terug naar huis. Zo dadelijk stap ik de Thalys in, huiswaarts. 10 jonge mensen hebben elk 10 dagen intens gebeden om klaarheid te krijgen over Gods verlangen voor hen. De Geestelijke Oefeningen van Ignatius hebben deze zoektocht structuur gegeven. Ze hebben doen groeien in vrijheid en ge”hoor”zaamheid. De enen zijn daardoor in openheid tot een keuze kunnen komen. Anderen hebben, soms na harde strijd, vastgesteld dat de inwendige vrijheid niet voldoende groot was om te kunnen komen tot een levenskeuze. Ook dit inzicht kan een kostbare gift zijn. In Frankrijk is het vrij gebruikelijk dat kandidaten voor het priesterschap of het religieuze leven zo’n keuzeretraite doen. In sommige seminaries wordt bovendien gevraagd dat de kandidaat-seminaristen de volledige 30-daagse Geestelijke Oefeningen doen. Vermits het gaat over een levensengagement, eigenlijk best wel verantwoord. Het christelijk ...

Gisteren werd in Parijs Alexis Doucet sj tot priester gewijd in de Sint-Ignatiuskerk door Msgr Olivier de Berranger. Samen met hem werden Guilhem, Erwan, Benoît, Tadious, Álvaro, Cristián, Xavier en Carlos tot diaken gewijd. In onderstaande video doet Alexis het verhaal van zijn roeping. Hij vertelt ook hoe hij, als avonturier, aankijkt tegen het priesterschap in de Sociëteit van Jezus.

De keuzeretraite hier in Clamart loopt stilletjes naar haar einde. Nog 2 dagen van gebed en stilte. Vandaag, op het feest van Marcus de evangelist, is het terug mijn beurt om de homilie te houden. De lezingen zijn 1P 5, 5b-14 en Mc 16, 15-25 Nous venons d’entendre la fin de l’Evangile selon Saint Marc. Ce sont les dernières paroles du Christ Ressuscité avant de monter au ciel. La mission que donne le Christ aux onze n’est pas des moindres : « Allez dans le monde entier. Proclamez la Bonne Nouvelle à toute la création. » Avec 30% de chrétiens en ce jour dans le monde, nous pourrions penser que cet envoi par le Christ a été entendu. Est-ce suffisant ? Est-ce beaucoup ? Est-ce peu ou trop peu ? Heureusement le Christ ne donne pas de chiffres, ni d’objectifs à atteindre à la fin de je ne sais quelle échéance. Il nous envoie, tout simplement. Il semble nous proposer un contrat à durée indéterminée. Ce qui, notons-le, ne semble pas a priori incompatible avec une réelle urgence. En effet, no...

Onze Franse medebroeders hebben onlangs op hun website een mooie muzikale animatie gepost die de Sociëteit van Jezus voorstelt in haar verschillende facetten.

Geestelijke Oefeningen doe je in stilte en met zo weinig mogelijk afleiding. Ignatius suggereert wel bepaalde lectuur. Heiligenlevens of hun equivalent maken hier deel van uit. Deze dagen wordt hier in “Manrèse” tijdens de middagmaaltijd een biografie voorgelezen van Takashi Nagai (+ 1951). Nagai was een Japanse legerarts. Hij wordt de Japanse Ghandi genoemd. Van Shintoïstische oorsprong, is hij in Nagasaki katholiek geworden. Hij was het christendom op het spoor gekomen door de lectuur van “Les pensées” van Pascal. Als student was hij in Nagasaki bewust op zoek gegaan naar een katholieke familie om daar een kamer te huren en zo het christendom beter te leren kennen. Hij kwam terecht in een familie die rechtstreeks afstamde van de Japanners die in de 17de eeuw door de jezuïeten bekeerd waren tot het christendom. Het aanvankelijke succes van die missie (rond de 400.000 Japanse christenen) werd gevolgd door een uitzonderlijk harde en systematische vervolging. Meer dan 250 jaar lang heb...

Reeds vijf dagen verblijf ik nu in ons bezinningscentrum net buiten Parijs. “Manresa” zou niet beter gelegen kunnen zijn. Het ligt net aan de rand van de grootstad. De metro is op wandelafstand. En de tuin geeft uit op bossen die doorlopen tot in Versailles. Aan de ene kant een panoramisch zicht op de grootstad. Aan de andere kant het stille woud. Het kan niet beter voor een jezuïtisch bezinningscentrum. De keuzeretraite die ik hier begeleid zit aan de helft van het parcours. Het gaat er intens aan toe. Spannend voor de jonge mensen die voor een levenskeuze staan. Spannend ook voor de begeleiders. Intussen zijn er ook 13 jonge mannen bijgekomen. Zij volgen een propedeutisch jaar, voorbereiding op het seminarie van Parijs. Van hun programma maken deel uit de 30-daagse Geestelijke Oefeningen. Voor het overige zijn er ook nog een 15-tal andere mensen die Geestelijke Oefeningen “à la carte” doen: tussen de 3 en de 5 dagen. Samen een 9-tal begeleiders voor een 40-tal retraitanten. Alles in...

Het is intussen duidelijk geworden dat communiceren niet de eerste prioriteit is van Paus Benedictus. Of preciezer, communicatie zoals die thans begrepen wordt in de massamedia: oneliners, fotogenieke houdingen, visuele verleidingstechnieken, zeggen wat mensen willen horen … Is dit een kwestie van onvermogen, van onwetendheid … of is het tot op zekere hoogte een bewuste keuze? Benedictus weet dat hij in een traditie staat van meer dan 2000 jaar. Hij weet dat de complexiteit en de subtiliteit van de christelijke boodschap zich niet laten vatten in zinnetjes van 5 woorden. Hij weet dat de meeste media niet op zoek zijn naar “de waarheid”. Wel naar wat de kijk- of leescijfers meteen doet omhooggaan. Mogelijks weigert hij bewust toe te geven aan de korte-termijn-logica van de wetten van de hedendaagse communicatie. Mogelijks geeft hij er bewust de voorkeur aan om in zijn glasheldere en intellectueel en spiritueel uitzonderlijk sterke homilieën en toespraken het Woord van God en de katholie...

Deze morgen hebben we in de ochtendwijding “de Psalm van de schepping” gezongen. “ Mon Dieu, tu es grand, tu es beau .” Dit sloot mooi aan bij het thema van de dag: leren zien hoe God doorlopend scheppend aanwezig is en vragen om daarbij vreugde en dankbaarheid te ervaren. Ik heb vandaag alvast mijn deel gehad. Deze middag was de zon voor het eerst sinds enkele dagen van de partij. De tulpen stonden op hun mooist. Mijn fotoapparaatje heeft me toegelaten om te ontdekken dat die bloemen nog mooier zijn dan ik dacht. Laus Deo.

Sinds enkele dagen veblijf ik in “ Villa Manrèse ”, ons bezinningscentrum, een beetje buiten Parijs. Samen met Arnaud, een medebroeder-jaargenoot, en Christine, een zuster van een ignatiaanse congregatie die in hetzelfde jaar als wij beiden is ingetreden, begeleiden we hier een keuzeretraite: 9 volle dagen, met een avond en een ochtend ervoor en erna. Er zijn 10 deelnemers. De jongste is 20. De oudste 38. Meer dan 10 is niet mogelijk, gezien de intense begeleiding die wordt aangeboden (2 individuele begeleidingsgesprekken per persoon per dag). Samen met de 4 dagelijkse persoonlijke meditaties, ochtendwijding, eucharistie, en een tot twee gezamelijke vormingsmomenten per dag, maakt dit een meer dan gevuld programma. Het is heel intens. Voor de jongeren én voor de begeleiders. Sommigen zullen waarschijnlijk komen tot een “élection”: keuze voor het priesterschap, religieus leven of huwelijk. Meer in het bijzonder, doorheen de dynamiek van de Geestelijke Oefeningen die hen wordt aangeboden...

Vandaag wordt in Venetië Antonio diaken gewijd in de Sociëteit van Jezus. Weldra zal hij de eerste 100% Turkse priester zijn in de geschiedenis van de Sociëteit van Jezus. Antonio is een bekeerling uit de Islam. Hij leerde het christendom kennen toen zijn stervende moeder verzorgd werd door zusters. Met veel problemen heeft hij zijn doopnaam en zijn nieuwe geloofsovertuiging op zijn officiële identiteitsgegevens kunnen laten aanbrengen. Het is niet zeker dat hij ooit als jezuïet in zijn land van oorsprong aan de slag zal kunnen gaan. Bij zijn doopsel werd hij verworpen door zijn vader die hem voortaan als dood beschouwt. Deze hertrouwde met een jong meisje om zo snel mogelijk een nieuwe zoon te hebben, die hij dezelfde naam zou geven als zijn eerste zoon. “Proficiat”, Antonio. “Moge het vruchten dragen”, voor jou zelf en voor de hele Kerk!

Deze 7 medebroeders ontvangen weldra de priesterwijding, na 10 jaar vorming. Kort en krachtig vertelt elkeen wat jezuïet zijn voor hem betekent.

Voetjes op de grond. "Een Franciscaan, een Dominicaan, een Benedictijn en een Jezuïet bevinden zich samen in een kamer. Ze zijn hun brevier aan het lezen en omdat het reeds donker is, werd het licht ontstoken. Plots valt dat licht uit. De Benedictijn gaat ongestoord verder: hij kent de teksten van het brevier immers vanbuiten. De Franciscaan, daarentegen, zingt een hymne aan het licht, terwijl de Dominicaan een hellepreek houdt. Plots gaat het licht weer aan … de Jezuïet komt de kamer binnen – hij was blijkbaar even weg geweest, maar dat had niemand gemerkt –, en gaat gewoon verder met het lezen van zijn brevier. De anderen verbazen zich: ‘waar kom je vandaan’? De Jezuïet antwoordt: ‘ik ben gewoon even de zekering gaan herstellen en nu kunnen we verder brevieren’."

Ooit, 2000 jaar geleden. Vandaag. Het mysterie van de liefde tussen vader en zoon. Een leven, gegeven voor velen. Nieuw leven. (Kijk in het bijzonder naar de jonge, drugsverslaafde vrouw.)

DE VERRIJZENIS VAN CHRISTUS ONZE HEER. ZIJN EERSTE VERSCHIJNING Hij verscheen aan de Maagd Maria. In de Schrift wordt dit wel niet gezegd, maar men beschouwt het als verondersteld, want zij zegt wel dat Hij aan zoveel anderen verschenen is. De Schrift veronderstelt immers dat wij verstand hebben, zoals er geschreven staat: "Zijn ook jullie zonder verstand?"( G.O. nr 299) In de Geestelijke Oefeningen van Ignatius is de eerste verrijzenismeditatie die van de verschijning van de Verrezen Heer aan zijn Moeder. Deze middeleeuwse traditie heeft geen rechtstreekse bijbelse fundering. Maar voor Ignatius was het vanzelfsprekend dat Jezus als eerste verscheen aan Maria, de Moeder van God. Maria. Moeder van de Kerk. Moeder van alle christenen. De Heer is waarlijk opgestaan! Kunnen we dat geloven? Willen we dat geloven? Vragen we om dat te mogen geloven?

Hier vindt u de homilie die ik de voorbije nacht heb uitgesproken in de paaswake, aan het einde van de viering van het paastriduüm in de Oude Abdij in Drongen. De voorbije dagen is hier veel gebeurd in de Oude Abdij. De kinderen hadden een eigen programma met Pieter. Ze hebben veel geravot. Maar ze hebben ook in de neogotische kapel geluisterd naar het passieverhaal. En daarnet hebben we de mooie tekeningen kunnen bewonderen die ze gemaakt hebben. De jongeren, met Pascal, hebben een ander parcours afgelegd. In de vriendschap met mekaar. Maar ook in luisteren en kijken naar de anderen. We zijn benieuwd om straks het resultaat te zien. En de volwassenen? Ja, wat hebben die eigenlijk gedaan? Die hebben 3 volle dagen vakantie gekregen. Vakantie: vacare, vacare Deo: vrij worden, ietsje pietsje meer vrij worden, om open te komen voor God. Om van Hem te leren. Eigenlijk zoals het volk Israël. In de lezingen van daarnet hebben we iets gehoord van de leerweg van het Joodse volk. Neen. Geen 3 da...

.

Medebroeder Fons Swinnen sj heeft een sterke mijmering geschreven over het Paastriduüm dat vandaag begint. Graag een mooie Witte Donderdag toegewenst, feest van de instelling van eucharistie, feest van de priesters. Gebeurt het in drie dagen? "De schoolpoorten sluiten. De natuur explodeert. Wonderlijk hoe het straatbeeld verandert door die enkele uren zon en die paar graadjes meer. Gisteren zag ik op straat studenten picknicken tussen de geparkeerde auto’s. Vandaag hebben z’er zelfs zetels bijgehaald. ‘De lente is in ‘t land’. En Pasen? André Comte-Sponville, overtuigd atheïst én oprechte bewonderaar van Jezus en het evangelie, schrijft in ‘De geest van het atheïsme’ dat hij zich van de christenen slechts gescheiden voelt door de laatste drie dagen. “De drie dagen die, volgens de overlevering, van Goede Vrijdag tot Pasen lopen.” Hij geeft toe dat die drie dagen redelijk essentieel zijn voor de gelovigen. Maar, vraagt hij zich af: 'Zou het redelijk zijn meer belang te hechten a...

Ik heb al mijn filofie- en theologiestudies als jezuïet aan onze universiteit in Parijs gedaan: “Les facultés jésuites du Centre Sèvres”, in het oude hart van de stad Parijs. Ik houd er een buitengewoon goede herinnering aan. Jezuïeten uit de hele wereld komen er studeren, samen met andere religieuzen en een grote groep leken. Onderstaande video over het Centre Sèvres doet iets proeven van de bijzondere sfeer aldaar. In het bijzonder ook van de unieke pedagogie, geïnspireerd aan de beste ignatiaanse traditie.

In zijn toespraak voor het Turkse parlement heeft President Obama gisteren de hand uitgereikt naar de Islam. Hij zei dat de VS nooit in oorlog zouden kunnen verkeren met de Islam. En ook dat de relatie van de VS met de moslimwereld niet bepaald mag worden door Al Qaeda. Eerder op de dag heeft Obama een krans gelegd op het graf van Atatürk. Hij vernoemde als grootste verdienste van Atatürk het feit dat hij de grondlegger is van de seculiere democratie in Turkije. Het is dansen op een slappe koord. Succes is niet gegarandeerd. Dat is zeker. Maar ook dat het land een bijzondere rol spelen in het opbouwen van een wederzijds respect en vertrouwen tussen het christelijke Westen en de Islam. Vraag is wel of Turkije een seculiere staat zal blijven. Godsdienstvrijheid bestaat er op dit ogenblik enkel maar op papier. Wederkerigheid en gelijkwaardigheid inzake religieuze rechten van christenen zijn in moslimlanden, op zijn zachtst gezegd, problematisch. En toch heeft Obama gelijk als hij de hand ...

Rome is een heerlijke stad. Ruimte, kleuren, geuren, architectuur, kunst, hartelijke mensen en nog veel meer. Ik kom graag in deze stad. Slechts een ding weegt me hier. Er liggen teveel omver gevallen stenen. Vaak met bordjes die uitleggen wat je je erbij moet voorstellen. Mijn verbeeldingsvermogen is echter doorgaans niet voldoende groot om me bij de meeste van die ruines iets te kunnen voorstellen. Het gewicht van het verleden is hier wel erg zwaar. Het kan iets verlammend hebben. Al die uitgestrekte oppervlaktes die veroordeeld lijken om getuige te zijn van een definitief voorbij verleden. Ik houd van traditie. Ik geloof in de kracht van traditie. Traditie is doorgeven van de ene generatie naar de andere. Traditie is communiceren in creatieve trouw. Traditie is leven. En leven groeit.

Vandaag bestaat deze blog precies één jaar. Enkele jaren geleden reeds hield ik een blog bij. Aanleiding was een langdurig verblijf in Chili . Tijdens de bijeenkomst van de SJ-webmasters in Barcelona, op 4 april 2008, besloot ik er opnieuw aan te beginnen. “In alle dingen. Mijmeringen van een jezuïet” werd boven de doopvont gehouden. Sindsdien heeft uw blogger precies 357 bijdragen gepost op deze blog. 3500 verschillende bezoekers uit 70 landen surften minstens één maal langs. De hoofdbrok komt uiteraard uit België, met een voorzichtig groeiende Nederlandse aanwezigheid. Het aantal bezoekers stijgt, zij het langzaam. Ik schat dat er thans gemiddeld 150 verschillende lezers op weekbasis deze blog volgen. Er is nog heel wat groeimogelijkheid! Op deze eerste verjaardag richt ik graag een dubbel verzoek tot u, beste lezer. 1. Uw terugblik, bedenkingen, suggesties … aangaande deze blog interesseren me ten zeerste. 2. Deze blog is bedoeld als instrument om de ignatiaanse spiritualiteit in ...

Gisteren wat het 5 jaar geleden dat Johannes Paulus II overleed. Een vloedgolf van emoties overspoelde de wereld. Ook de wereldpers. JP II was een geboren communicator en acteur. Tot zijn laatste snik. Van Benedictus wordt niet hetzelfde gezegd. Wel iets anders. “Naar Johannes Paulus II kwam men kijken. Naar Benedictus XVI komt men om te luisteren.” Onderstaande video geeft u alvast heel wat mooie beelden van JP II, van het begin tot het einde van zijn pontificaat.

Mijn werkkamer bevindt zich op nauwelijks enkele meters van de kerktoren van Drongen. In die toren zijn er sinds enige tijd twee nieuwe bewoners. Ik heb ze nog maar enkele malen in levende lijve gezien. Ze laten wel dagelijks van zich horen: een schriel en droog geluid. Slechtvalken zijn geen nachtegalen. Ze behoren tot de grootste valken. Ze kunnen meer dan 300 km per uur snel vliegen en vangen hun prooi in volle vlucht. Te oordelen naar de “stoffelijke resten” voornamelijk duiven. Op het paadje naar onze voordeur vinden we bijna dagelijks ribbenkastjes, poten of koppen. En een overvloed aan pluimen. Wat me telkens opvalt is hoe die valken hun prooi tot op het bot afkluiven. Er gaat geen grammetje eetbare materie verloren. Verspilling staat niet op het menu van deze roofvogel die jaarlijks honderden schadelijke duiven opruimt. In de jaren 60 werd de slechtvalk met uitsterven bedreigd. Nu is hij volop aan het terugkomen in onze contreien. Dit te weten, en ook nog te kunnen horen en zi...

Onlangs heb ik mee de eucharistie gevierd in de huiskapel van ons huis in Leeson Street, Dublin. Tegenover het altaar hangt een reproductie van een Caravaggio genaamd “De gevangenname van Christus”. Tot voor 10 jaar hing op diezelfde plaats het authentieke schilderij. 80-jaar lang had niemand in de mot dat het over zo’n unieke kunstschat ging. Thans hangt het schilderij in de National Gallery van Dublin waar het een van dé grote attracties is. De Ierse jezuïeten zouden het schilderij voor vele miljoenen euro's kunnen verkopen. Geld dat ze best zouden kunnen gebruiken. Ze hebben ervoor gekozen om het doek voor onbepaalde tijd uit te lenen aan het museum. Maar goed ook. Schoonheid vraagt om gedeeld te worden. Schoonheid is gratuit.