"In alle dingen"

“ De Sociëteit is niet door mensen gesticht en het is niet door hen dat zij in stand gehouden kan worden en uit kan groeien, maar door de genade van de almachtige God en van onze Heer Jezus Christus. Daarom moet in Hem alleen de hoop gesteld worden dat Hij deze onderneming in stand wil houden en voort wil zetten, die Hij heeft willen beginnen met het oog op Zijn dienst en lof én de hulp aan de mensen .” Met deze zinnen begint Ignatius het laatste hoofdstuk van de door hem geschreven Constituties van de Sociëteit van Jezus, dat als titel draagt: “ Hoe het hele lichaam van de Sociëteit in stand gehouden kan worden en gezond uit kan groeien. In geloof, hoop en liefde weet ik dat wat geldt voor het broederschap waaraan ik mijn leven verbonden heb, ook geldt voor de ruimere Kerk in wiens dienst wij staan. Het maakt dat ik, niettegenstaande de opeenvolging van stormen en orkanen waarin onze Vlaamse Kerk zich bevindt, ten gronde vertrouwen heb dat dit alles uiteindelijk ten goede ...

Onlangs hield ik een voordracht over “ Bouwen aan de Kerk van morgen. Geloofsvorming voor en met jongeren vandaag ”. Ik gaf er een profielschets van jonge christenen vandaag en enkele aandachtspunten voor jongerenpastoraal. Graag deel ik in een aantal afleveringen mijn reflectie met u. 2. De jongere generaties hebben geen levensbeschouwelijk verleden . Ze slepen geen erfenis met zich mee, laat staan een trauma.  Tijdens een aperitief-gesprek vertelde een oudere dame me over de tijd dat ze « in kennis » was met haar man. « We waren heel braaf. En als we al eens iets stouter waren geweest, dan gingen we ‘s anderendaags biechten. Dat is nu gelukkig anders. Stel je voor, dat je vroeger eerst moest biechten vooraleer je mocht trouwen. » Aan het gesprek nam ook een studente deel, een belijdende christen. Haar spontane, licht verongelijkte, reactie was dat zij vast van plan was om ook het sacrament van de verzoening te vragen vóór haar huwelijk. Het Rijke Roomse Leven, levensbeschouwel...

In een interview met Erik Desmet in het parochieblad had Hugo Roeffaers sj het onlangs over de zin van het religieuze celibaat. Enkele uittreksels: Het evangelische celibaat – het bewust ongehuwd blijven en afzien van seksuele relaties – wortelt diep in de christelijke spiritualiteit. Dat wordt helaas niet altijd goed begrepen. Hugo Roeffaers, overste van de jezuïeten in Brugge, weet waarom: „We verliezen uit het oog dat iedere christen geroepen is evangelisch te leven. De traditie geeft dat leven vorm in drie evangelische wegen of geloften: zuiverheid, armoede en gehoorzaamheid. Die drie horen samen. Ook gehuwden zijn geroepen onthecht te leven, elkaar gehoor te geven en hun liefde zuiver te beleven, dat wil zeggen elkaar onvoorwaardelijk lief te hebben, ook al is de belofte van wederliefde eigen aan hun roeping”. … De jezuïet is zelf al vele jaren betrokken bij Marriage Encounter, dat gehuwden wil helpen gelukkige huwenden te worden. Hij geeft een duidelijke stelling ter ove...

In een van onze gemeenschappen stootte ik in een zitkamer op meer dan 60 jaargangen van het tijdschrift “ Jezuïeten ”, het tijdschrift voor de familie en vrienden van de jezuïeten. Ik heb een kwartiertje gebladerd in nummers van het begin van de jaren 50. Indrukwekkend. Een andere planeet! Een tijd van nog evidente christenheid, van het heel rijke Roomse Vlaamse katholieke leven dat wist en zeker was van zijn stuk. Ook een tijd van geborgenheid en sterke verbondenheid. Onherkenbaar en ondenkbaar vandaag. Ik kan niet zeggen dat ik dit mis. Ik heb het nooit gekend. We zijn nu wel in een ander extreem terechtgekomen. Niet alleen in de Kerk overigens. De persoonlijke vrijheid is exponentieel toegenomen. Er is veel ruimte gekomen voor creativiteit en tegelijkertijd is de traditie zo veraf komen te liggen dat ze terug aantrekkelijk is geworden. Gezag is een schaars goed geworden en de ene waarheid lijkt plaats geruimd te hebben voor een evident relativisme. De democratisering heeft vee...

Onlangs hield ik een voordracht over “ Bouwen aan de Kerk van morgen. Geloofsvorming voor en met jongeren vandaag ”. Ik gaf er een profielschets van jonge christenen vandaag en enkele aandachtspunten voor jongerenpastoraal. Graag deel ik in een aantal afleveringen mijn reflectie met u. I. Profielschets van jonge christenen Ik zie geen significant verschil tussen jonge christenen en hun doorsnee generatiegenoten. Ze lijken mij een volledig gelijkaardig profiel te hebben, onderhevig te zijn aan dezelfde maatschappelijk, culturele en religieuze tendensen. Jonge christenen zijn kinderen van hun tijd, voor 100%. Een 10-tal kentrekken van de jongeren, in de mate dat deze relevant kunnen zijn voor ons onderwerp: 1. De jongere generaties zijn niet ideologisch . Ze lijken me zelf wars van ideologie. Er is geen van te voren vastliggend a priori betrouwbaar programma. Niet op politiek vlak, ook niet op religieus vlak. Hierin verschillen ze nogal van de generatie van hun ouders of groot...

Een jezuïet reed ‘s avonds laat naar huis en botste tegen een voorligger. De andere bestuurder bleek een franciscaan te zijn. “Het is mijn fout”, zei elk van beiden, zoals je mocht verwachten van goede religieuzen. Bezorgd als hij was voor de ander zei de jezuïet “Je ziet er echt niet goed uit. Een goede borrel zou je zeker deugd doen.” Hij haalde een flesje met cognac tevoorschijn. De franciscaan nam een flinke slok en zei: “Dankjewel, ik voel me een stuk beter worden.” De jezuïet antwoordde: “Je ziet er nog steeds benard uit. Neem nog een slok.” Waarop de franciscaan meteen het flesje terug aan zijn mond zette. Na die tweede borrel keek de franciscaan de jezuïet aan en zei : “Je ziet er ook maar belabberd uit. Drink ook iets!”. Waarop de jezuïet antwoordde: “Dat zal ik zeker doen. Maar ik verkies te wachten tot de politie langsgekomen is.” Delen

Voorbije zaterdag heeft de bijeenkomst van " Actie Scherpenheuvel " plaatsgevonden. 1200 mensen kwamen er samen om priesters en religieuzen te danken voor al het goede dat zij doen/gedaan hebben. In de nasleep van de misbruikschandalen en veralgemeningen die ermee gepaard gaan was het de bedoeling om een forum aan te bieden waar mensen concrete getuigenissen konden brengen. Er werden aangrijpende verhalen verteld. Ook het volgende was goed om gehoord te worden: " In een niet evidente periode van mijn leven mocht ik bij de jezuïetengemeenschap in Brugge thuiskomen, vond ik raad en goedheid in een klimaat van hartelijke vriendschap en te midden van zeer stichtende voorbeelden. Aan hen allen lof en dank ."  Petra, Brugge Delen

“ Niets is zo praktisch als God ontmoeten ”. Uw kennis van het Portugees zal waarschijnlijk niet veel beter zijn dan die van mij. De beelden van de Braziliaanse jezuïeten over het leven en werken in de Sociëteit van Jezus spreken evenwel voor zich. Delen

Jade en Benoît zijn een Libanese en een Franse SJ in opleiding. Ze verblijven in de Parijse gemeenchap waar ik de voorbije dagen te gast was. Samen met twee professionele acteurs en een eveneens professionele vrouwelijke regisseur zijn ze een toneelstuk over Ignatius aan het inoefenen, geschreven door een Franse medebroeder. Ik had het voorrecht de eerste doorlopende uitvoering van het eerste bedrijf te mogen zien. Het is een verrassende transpositie van het bekeringsverhaal van Ignatius naar de huidige context. Vooraf had ik een babbel met de jonge regisseur. Op haar regietafeltje lagen, benevens het tekstboek, een Nieuw Testament, het “Verhaal van de pelgrim” en “De Geestelijke Oefeningen”. Ze vertelde me dat ze sinds meer dan 10 jaar thuis was in de ignatiaanse spiritualiteit. Ze voelde zich als een vis in het water met dit stuk. “ Ik houd veel van Ignatius. Ik heb de indruk hem door en door te kennen .” Wil je iemand echt kennen, dan moet je van hem/haar houden. Delen

Leven - verder leven - is loslaten; in vertrouwen. Delen

Gisterenvoormiddag hebben we (sessie met medebroeders in Parijs) gewerkt rond « innerlijkheid ». De ervaring leert dat nogal wat (jonge) mensen moeilijk tot een diepere geestelijke ervaring komen, omdat ze geen of nauwelijks toegang hebben tot hun innerlijkheid (intériorité). Met innerlijkheid (aanwezigheid, bewustzijn …) wordt die innerlijke “ruimte” bedoeld waar je iets/iemand kunt ervaren, anders dan jezelf; mogelijks doorheen je affectiviteit, emoties, psyche of lichamelijkheid, maar tegelijk onderscheiden van die bemiddelingen. Ervaringen van innerlijkheid kunnen zijn diepe verwondering, vervulling, zinvolheid, je persoonlijk aangesproken/uitgenodigd weten, verbondenheid, verlatenheid … Velen staat niet in contact met met hun eigen innerlijkheid om de goede reden dat het hen nooit geleerd is, dat ze niet weten dat er zulk een zijnsniveau bestaat. God spreekt tot de mens op het niveau van die innerlijkheid. Als je evenwel té snel tot een religieuze ervaring wil komen, ttz, zon...

Deze dagen neem ik deel aan een minisessie in Parijs met medebroeders die in het onderwijs werken. Bedoeling is concrete werkinstrumenten op punt te stellen om vorming te geven op het raakpunt tussen spiritualiteit en pedagogie. Bij het avondmaal gisteren zat ik aan tafel met een Congolees, een Libanees en een Fransman. Het gesprek ging onder meer over een toneelstuk dat op dit ogenblik in huis wordt ingestudeerd. Het gaat over de innerlijke weg van Ignatius, vertaald naar de huidige context. Concreet, het begint en eindigt in Afghanistan … Mogelijks zal ik een dezer dagen enkele scènes kunnen zien. Wat me evenwel het meest is bijgebleven van de voorbije dag is een bedenking die die Jean-Paul, de overste van het huis formuleerde, toen ik hem vertelde dat mijn vader net gestorven was. Hij zei me zoiets als: “ Je vader is nu geboren in de hemel toe, maar jij wordt nu definitief geboren op aarde .” Dit ligt in de lijn van wat verschillende medebroeders me de voorbije dagen zeiden...

Onze goede oude Ignatius heeft me de voorbije tijd echt geholpen bij het omgaan met de pijn en het verdriet om het overlijden van mijn vader. Twee tips in het bijzonder. 1. Ignatius was uitzonderlijk begaan met de zieken in zijn gemeenschap. De beste zorgen waren nauwelijks voldoende. Maar eens een medebroeder overleden was, wilde hij niet dat er veel gerouwd werd. Hoe kan je immers verdrietig zijn omdat iemand voortaan bij God is, maw, in veel beter gezelschap en in veel betere omstandigheden vertoeft dan hij ook gekend heeft op aarde … Een beetje kort door de bocht? Mogelijk. Zelf heb ik deze “tip” van Ignatius vooral ontvangen als een uitnodiging om mijn geloof in de verrijzenis iets meer au sérieux te nemen. 2. Bovenal nodigt Ignatius uit om dankbaar te zijn. De beste wijze om niet te verdrinken in je verdriet is het goede en het mooie dat je ontvangen hebt van de overledene of dat je met en voor hem/haar hebt kunnen doen te gedenken en er voor te danken. Delen

Ten paradijze geleiden je de engelen; mogen de martelaren je bij je komst begroeten en je leiden tot in de hemelse stad Jeruzalem. Moge het koor der engelen je ontvangen en moge je met Lazarus, de arme van weleer, voor altijd rusten in vrede. Delen

“ Is Jezus dan een skelet ?” Mijn jongste nichtje (6 jaar) leerde op school dat het lichaam van dode mensen die begraven worden verandert in een skelet. Opa zal dus weldra een skelet worden. En vermits Opa nu bij Jezus woont, was haar logische vraag of Jezus ook een skelet is. Kinderen hebben een onklopbare logica. Maar het mysterie van de verrijzenis gaat verder dan de logica. Ook al kan je proberen er een rationeel discours over te ontwikkelen, het is radicaal een geloofskwestie. Het vraagt overgave en vertrouwen. Iiets waar kinderen ook goed in zijn. Maar ook aan volwassenen kan dit gegeven worden. Maar goed ook. Wat een hoop, wat een kracht, wat een vreugde. Delen

Het is een gezegde dat ik leerde uit de mond van mijn grootmoeder. Ik vond het mooi. Sinds enige dagen heeft het nieuwe diepgang gekregen voor mij. “ Oud worden is een zegen. Oud worden is ook een kruis. Maar een kruis is ook een zegen .” Delen

Pie Jesu, qui tollis peccata mundi, dona eis requiem. Goede Jezus, die de zonden van de wereld draagt, geef hen rust. Delen

“ Waken bij een stervende heeft iets spannend én iets rustig. Net als bij de Advent .” Een medebroeder maakte die bedenking bij het ontbijt, gisteren. Het was voorzien dat ik de voorbije nacht bij mijn vader zou waken. Ik keek er naar uit. Maar in de loop van de namiddag is vader stilletjes overleden, omringd door vrouw en kinderen. Er is nu een andere rust. Een van verlossing en “het is volbracht”. Ook de spanning is anders. En ook weer niet. Pijn én dankbaarheid, hoop én verdriet, liefde én gemis, eeuwigheid én vergankelijkheid. Is dit niet de spanning van het kruis? Delen

Antony de Mello was een Indisch jezuïet die zijn hele leven gezocht heeft naar bruggen tussen het christendom en het hindoeïsme. Van hem komt dit mooie wijsheidsverhaal. Een man had huwelijksproblemen. Hij ging op zoek naar goede raad en een wijze man zei hem: “Je moet leren luisteren naar je vrouw.” De man volgde deze raad getrouw op. Na een maand keerde hij terug naar zijn leermeester om hem te zeggen dat hij geleerd had te luisteren naar elk woord dat zijn vrouw sprak. De wijze man zei met een glimlach: “Ga nu naar huis en luister naar elk woord dat ze niet zegt.” Delen

Gisteren hebben we mijn vader de ziekenzalving toegediend. Vreugde en pijn door mekaar. Maar vooral dankbaarheid. Graag deel ik met u de evangelietekst die we beluisterden en enkele woorden van toelichting. "In die tijd sprak Jezus: Kom allen naar Mij toe die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken. Neem mijn juk op uw schouders en leert van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart, en gij zult rust vinden voor uw ziel. Want mijn juk is zacht en mijn last is licht." (Mt 11) Jezus vergelijkt de vrucht van zijn aanwezigheid met een juk. Dit kan vreemd klinken. Spontaan associëren wij immers een juk met een onaangename, opgelegde last die verknechtend werkt. We vergeten dan dat in de Bijbelse wereld een juk altijd door twee dieren wordt getorst. De buffels beseffen dit niet. Maar het juk deelt de last, en maakt ze lichter. De een helpt de ander. Er is steun, verbondenheid en nabijheid. Het is dit geloof dat de Kerk uitdrukt in...

Eergisteren kreeg ik telefoontjes van een overgelukkige moeder en vader. Hun kindje was net geboren. Een kerngezond meisje. Vandaag heb ik een groot deel van de dag doorgebracht aan het ziek/sterfbed van mijn vader. Heel intens. Pijnlijk en verscheurend. Maar ook zo mooi en helend. De Heer geeft, de Heer neemt. Ook als de Heer neemt, dan geeft Hij. De Heer zij geprezen. Delen

Pedro Walpole sj is jezuïet en milieuwetenschapper. In onderstaande bijdrage staat hij stil bij de vraag waarom sommige jezuïeten wetenschapper zijn. “ Een mens is in staat om diep en duurzaam ontzag te ervaren maar ook angst. De onmetelijkheid hiervan kan alle zin geven of te niet doen. Deze ervaring kan je overkomen als je ’s nachts de uitgestrektheid van een dal ziet of als je, gehurkt, in een klein kamertje ergens verloren bent. Wetenschap is de sleutel die de magie ontsluit. Wetenschap is weten dat er een antwoord is, een uitleg voor elk patroon of onregelmatigheid die ik kan waarnemen; of het nu gaat over wiskundige golven of over een rivierbedding, lang geleden of vandaag, over de complexiteit of uniciteit van de hele biodiversiteit die hier bestaat. Deze kennis van de natuur is op pijnlijke manier verbonden met en vloeit over in onze menselijke persoon en maatschappelijke verhoudingen; van overweldigende natuurrampen over dodelijke ziektes tot de strijd voor een duurzaam s...