"In alle dingen"

De klassieke strafleer stelt dat straffen drie functies hebben: 1) vergelding of wraak; 2) afschrikking van andere mogelijke delinquenten; 3) verbetering en resocialisatie van de dader. De drie zijn belangrijk en complementair. Indien de vergeldingsdimensie wordt verwaarloosd, dreigen de slachtoffers het recht in eigen handen te nemen. Het afschrikkend karakter spreekt voor zich. Het derde aspect is het meest problematische. Dat is altijd zo geweest. Maar vandaag lijkt de wraakfunctie in de lift te zitten ten nadele van de resocialisatie. Op korte termijn geeft dit weliswaar voldoening. Maar op langere termijn dreigt iedereen hierbij te verliezen. Met dank aan Pascal

Wat gaat er schuil in jouw diepste diep? Aan onverwachte dingen. Vooral aan mooie dingen. Weet je het eigenlijk zelf wel?

Kent u de Zonnegroet? Ik heb de voorbije dagen kennisgemaakt met deze Japanse (lichamelijke) meditatietechniek. Meer nog, ik heb meegewerkt met een specialist om het te verwerken tot een meditatieoefening voor jongeren. Uw vermoeden is juist. De Zonnegroet heeft rechtstreeks niets te maken met het christendom. Toch stel ik vast dat ik er met enthousiasme heb aan meegewerkt. Meer nog, dat ik zelf ook deugd heb gehad aan het doen van die oefening die uitnodigt tot meer bewustzijn, zowel lichamelijk als mentaal. Heb ik dan als jezuët geen andere prioriteiten? Zou het niet beter zijn mocht ik me meer toeleggen op het aanpassen van christelijke meditatietechnieken voor jonge mensen? Uiteraard doe ik ook dat laatste. Maar bij mij is de laatste jaren het inzicht gegroeid dat het niet het een of het ander is. Hét eerste “probleem” in deze van onze cultuur is dat zij de “innerlijkheid” van de mens niet ontwikkelt. De meeste Westerse mensen weten gewoon niet dat zij een bewustzij...

Onderstaande beelden werden geschoten in  1993 in Papoea Nieuw Guinea. Ze tonen de eerste ontmoeting tussen een Westerse expeditie, olv de Belg Dutilleux, en een stam, de Toulambi, die nog leven/leefden in het stenen tijdperk. Antropologen zullen hier waarschijnlijk tal van wetenschappelijk relevante info uit kunnen puren. Voor mij, als eenvoudige waarnemer,  is het gewoon indrukwekkend om zien hoe deze mensen gelijken op ons: nieuwsgierigheid, angst, vreugde, tederheid, argwaan en vertrouwen. De culturele kloof is indrukwekkend. Maar meer nog de menselijkheid die we ontegensprekelijk gemeen hebben met deze “wilden”.    

Is dit “verhaal” pure absurditeit? Op het eerste zicht wel. Maar misschien zegt het ook wel iets over het mysterie van de causaliteit. Over hoe schijnbaar onbelangrijke gebeurtenissen wel degelijk een impact hebben. Over hoe factoren die onderling geen verband lijken te hebben dat onrechtstreeks wel hebben. De ons omringende werkelijkheid is complex. Complexer dan ze lijkt. Wij ook.

Ik geef nogal wat vorming aan jonge mensen: weekends, avondconferenties, bezinningen ... Vaak ga ik daar héél laagdrempelig te werk. De kunst lijkt me om te vertrekken vanuit de context en de vragen van de jongeren, zoals die zijn. Tegelijkertijd is het mijn verlangen, en eigenlijk ook  van heel wat jongeren, om ook vérder te gaan. Om iets aan te reiken van de christelijke traditie, zoals die is. Een kwetsbaar evenwicht. Enkele maanden geleden gaf ik, samen met een medebroeder, zo'n tweedaagse aan studenten. Onlangs kreeg ik hiervan onderstaande terugblik. Ja, ik denk dat we volgend jaar terug die tweedaagse zullen geven ... De volgende meditatie die we deden was er eentje met een tekst van Jacob. Het verhaal in het kort: Jakob vertrekt van zijn thuisland weg van de verziekte relatie met zijn broer en wil na lange tijd teruggaan. Onderweg vecht Jakob met God, overwint hem, maar loopt een verwonding op aan zijn heup. Hij is dus gewonnen, maar zal altijd een manke heup houde...

Enkele dagen geleden mocht ik aanzitten aan het feestmaal van de 55 ste verjaardag van Rudy. Rudy is een “jongen” die een mentale beperking heeft en daarnaast ook psychiatrisch patiënt is. Lange jaren heeft hij in een instelling gewoond. Sinds 15 jaar woont Rudy begeleid zelfstandig in een rijhuis, samen met 4 andere “jongens”. Een zegen voor hem. Temeer daar hij het heel goed kan vinden met Pascale,  de dame die deze 5 heren van middelbare leeftijd begeleidt. Toen ik student was en nog thuis woonde, ging ik Rudy wekelijks bezoeken op de grote afdeling waar hij verbleef, samen met een 40-tal andere mannen. De laatste 20 jaar zijn de bezoeken uiteraard minder talrijk. Af en toe een kort telefoontje – Rudy is nl bijzonder snel uitgepraat. En als ik in de buurt kom, spring ik eens binnen. Veel ander bezoek krijgt Rudy niet. Benevens mij heeft hij nog twee – oudere – vriendinnen. En daarmee is de kous af. Een kinderhand is evenwel snel gevuld. Zo ook die van Rudy. Ru...

"Dit kunnen we niet voor onszelf houden." Een cursus in christen  zijn  en steeds meer worden.  Onderstaande beelden spreken voor zich.

Waarom zou je nu in godshemelsnaam naar de mis gaan?

Het is een bevriende doctor in de theologie die me deze cartoon opstuurde. Zoals het een goede cartoon betaamt, is hij lekker eenzijdig en daardoor grappig. Hij doet de theologen onrecht aan door de droogheid van hun intellectueel onderzoek al te exclusief in het licht en aan de kaak te stellen. Immers, de rede, de logos, is, in het bijzonder in de katholieke theologische traditie, een rijk en onmisbaar middel gebleken om dichter bij God te kunnen komen. Tegelijkertijd idealiseert de prent het kinderlijk geloof. De ervaring leert immers dat naïviteit meer dan eens geen betrouwbaar of voldoende kompas is om het ware geloof van het bijgeloof of de dwaling te onderscheiden. Zoals steeds, ligt de waarheid in het midden. Beide zijn nodig: hart én verstand, rede én eenvoud, persoonlijke kritische reflectie én overgave. En toch is het een goede cartoon.

Religieuze geloften duren een leven lang. Tot aan het einde van het leven van een jezuïet zijn de "evangelische raden" voor hem een uitnodiging om de Heer meer van nabij te kunnen volgen. Met het ouder worden, kan de concrete invulling ervan andere vormen aannemen. Getuige hiervan onderstaande aangrijpende tekst over de betekenis van de geloften van zuiverheid in de oude dag. Heel zijn leven zal een jezuïet zijn tijd en talenten over moeten hebben voor anderen zonder dat hij aan een beloning denkt. Hij bouwt niet zijn eigen zaak of zijn eigen carrière op omdat hij geen eigen thuis of gezin sticht. Zijn maagdelijkheid heeft hem ook armer gemaakt. Zijn maagdelijkheidgelofte zal hem op het einde van zijn leven een armoede bezorgen die zijn vroegere opvoeding en talenten niet mogelijk hadden gemaakt. Nu behoren al die dingen tot het verleden; zij werden uitgedeeld aan de anderen. Uiteindelijk is hij arm geworden als Christus, die “ofschoon Hij rijk was, toch arm werd om o...

Met ingang van gisteren zit de ignatiaanse gebedswebsite " Gewijde Ruimte "" in heel nieuwe kleren. Het is nog maar het begin van een ingrijpende restyling van deze internationale jezuïetenwebsite die dagelijks in 20 verschillende talen een nieuwe bijbelmeditatie aanbiedt. Het is de bedoeling dat u over afzienbare tijd de look van de pagina's helemaal zult kunnen aanpassen aan uw persoonlijk smaak (lettertype, achtergrondkleur ...). Ook zal u, desgewenst, achtergrondmuziek kunnen aanklikken. Sinds gisteren is er ook een Facebook-pagina aangemaakt voor Gewijde Ruimte. Aarzel niet om ze te "liken"! Nog enkele cijfers: dagelijks brengen gemiddeld een kleine 300 mensen een bezoek aan Gewijde Ruimte. Op maandbasis zijn er gemiddeld om en bij de 2000 unieke bezoekers, dwz 2000 verschillende mensen die naar de website toe komen. Er mogen er gerust nog wat bijkomen. Aarzelt u dus niet om, als u dat wenst, om wat reclame te maken voor Gewijde Ruimte .

(Zelf)Vertrouwen is niet iets dat je hebt. Je krijgt het. Dit geldt ook voor een wereldberoemde pianiste die bij het begin van een concert merkt dat ze de verkeerde partituur heeft meegenomen.     Met dank aan Willy

In onderstaande video vertelt Erik Vanleeuw, directeur van Donedeynehuis en Lerkeveld, de ignatiaanse studentenhuizen van Leuven/Heverlee, over jongerencultuur en hoe beide studentenhuizen inspelen op de uitdagingen die deze stelt. Het goede nieuws is dat dit interview overvloedig bewijst dat beide intiatieven heel rijk zijn. Het minder goede nieuws is dat ze allebei reeds volzet zijn voor volgend jaar.