"In alle dingen"

Voorbije zomer vond in Frankrijk een ontmoeting plaats tussen pater Adolfo Nicolás sj, algemene overste van de Sociëteit van Jezus, en een 30-tal jezuïeten in opleiding uit heel Europa. Hij gaf volgende omschrijving van wat het betekent om jezuïet te zijn: Wat ons inspireert is het Evangelie en de Geest van Christus: als de Heer Jezus niet centraal staat in ons leven, dan verliest ons doen zijn bestaansreden. Hij leert ons om te staan aan de kant van de armen, van hen die uitgesloten worden uit onze wereld. Onze spiritualiteit ontspruit uit de Geestelijke Oefeningen van Sint-Ignatius en zij zijn de maat zelf van onze eigen maturiteit. In verbondenheid met de Kerk en geleid door haar onderricht, willen wij ons met al onze krachten toewijden aan de dienst, de onderscheiding en het onderzoekswerk. Onze beperkingen en, voor sommigen onder ons de oppervlakkigheid, ontmoedigen ons niet en doven onze passie om de Kerk te dienen niet uit. Maar, integendeel, ze brengen ons ertoe om met nog meer...

Deze dagen herdenken we de 50ste verjaardag van de verkiezing van Paus Johannes XXIII. Op 11 oktober 1962, dag van de opening van de Tweede Vaticaanse Concilie, was er een grote avondwake op het Sint Pietersplein. Onverwacht gaf “de goede Paus”, aan het einde, een “maanpraatje”. Hieronder vindt u de beelden en de tekst in Nederlandse vertaling. Dierbare zonen en dochters. Ik hoor jullie stemmen. De mijne is ook maar een stem, die zich voegt bij de stem van de hele wereld. Die hele wereld is hier vandaag vertegenwoordigd en je zou kunnen zeggen dat de maan zich naderbij spoedt om naar het schouwspel te kijken dat zelf de Sint Pietersbasiliek, gedurende zijn 4 eeuwen lange geschiedenis, nooit eerder heeft kunnen waarnemen. Mijn eigen persoon is van geen belang. Het is een broer die tot u spreekt, die een vader geworden is door de wil van onze Heer. En allen samen, vaderschap en broederschap en Gods genade, versterken de indrukken van deze avond. Het gaat steeds opnieuw over onze gevoelen...

Otto Messmer sj Victor Betancourt sj Op zaterdag 25 oktober is pater Victor Betancourt sj, uit Ecuador, die werkte in het Sint Thomas filosofisch, theologisch en historisch instituut vermoord in het jezuïetenhuis waar hij woonde. Twee dagen later, bij zijn terugkomst van een buitenlandse reis, werd pater Otto Messmer sj, overste van de Russische regio, eveneens vermoord op dezelfde plaats. Gearlarmeerd door het feit dat hij reeds verschillende dagen niets meer had gehoord van beide medebroeders, ging een jezuïet uit een andere gemeenschap poolshoogte nemen. Hij vond de beide dode lichamen, en contacteerde meteen de politie. Uit het politieonderzoek zal moeten blijken wat de oorzaak is van deze gewelddadige overlijdens. Otto Messmer sj, zoon van een heel katholieke familie van Duitse afkomst en een Russisch staatsburger, werd geboren op 14 juli 1961 in Karaganda, Kazakhstan. Hij trad binnen in de Sociëteit van Jezus op 1 september 1982 in Vilnius. Op 29 mei 1988 werd hij priester gewijd...

Tijdens een etentje ging het gesprek plotsklaps over “Facebook” en hoe belangrijk de sociale netwerksites wel geworden zijn, in het bijzonder bij jonge mensen. Mijn buurman vroeg me na enkele minuten discreet wat Facebook nu eigenlijk wel was. Hij had er nog nooit van gehoord. Zoals de meeste mensen, vermoed ik. Bij de jeugd zijn sites als Facebook en Netlog niet meer weg te denken. Een groot deel van hun communicatie verrichten zij langs deze weg. Zelf heb ik ook een profiel aangemaakt op beide websites. Niet zozeer om er veel gebruik van te maken. Wel als middel om iets of wat op de hoogte te blijven van de jongerencultuur. Een van de kenmerken van die subcultuur is dat ze razendsnel evolueert. Als je ze even loslaat, weet je niet meer waar het over gaat. Op zich geen drama. De subculturen van de oudere generaties evolueren langzamer en bieden ruimschoots de mogelijhheid om een zinvol en voldoeningschenkend leven te leiden. Maar de toekomst ligt wel bij de jeugd. En het is de verantw...

Iedere christen is geroepen. Ook jij. Wil je weten waartoe jij geroepen wordt ? Doe dan snel deze test ! Je hebt de keuze tussen Nederlands en Engels .

Simone Veil is een vrouw die in de tweede helft van de 20ste eeuw een belangrijke plaats heeft ingenomen in de Franse politieke wereld. In haar onlangs verschenen autobiografie “Une vie” vertelt ze haar rijkgevulde leven. Ook de verschrikkelijke episode van WO II. De gewezen voorzitster van het Europees Parlement heeft namelijk het laatste oorlogsjaar doorgebracht in het concentratiekamp van Auschwitz. Als jong meisje van 16 jaar is zij, ingevolge haar Joodse afkomst, daar terechtgekomen, samen met haar moeder en zus. Na de terugkomst wilden vele gewezen bewoners van de concentratiekampen niet praten over hun ervaring. Zelfs niet met lotgenoten. In haar levensverhaal beschrijft Veil de zeldzame gesprekken die ze kort na de oorlog zelf voerde over haar kampervaring met buitenstaanders. Vaak had ze de indruk dat de mensen verkozen niet al te precies te weten wat er in de kampen gebeurd was. Meer nog, sommigen lieten doorschemeren dat de overlevenden meer dan waarschijnlijk schandelijke z...

20 jaar geleden besloot Hervé om voor het eerst in zijn leven gedurende 8 dagen “ Geestelijke Oefeningen ” te doen. Hij wilde zich, eindelijk, beslissen om te trouwen. Hervé was dan ook al 35 jaar oud. De retraite, in Colmar, werd inderdaad een keuzeretraite. Wel net iets anders dan voorzien. Immers, tijdens die week werd het Hervé duidelijk dat hij geroepen was om religieus te worden, en wel jezuïet. Enkele maanden later nam hij ontslag als kader in een groot bedrijf en begon aan het noviciaat. Gisteren heeft Hervé zijn laatste geloften uitgesproken in de Sociëteit van Jezus. Het is een lange vormingstijd geweest. In het bijzonder de studietijd was soms hard. Maar nooit heeft Hervé ook maar één seconde kunnen twijfelen aan zijn roeping. Zo sterk was de genade van zijn – het mag gezegd, heel bijzondere - roepingservaring geweest. Graag geef ik u het stukje van de slotzegen dat speciaal tot hem gericht was. “Hervé, Moge de almachtige Vader je geven dat je sterk staat in in het geloof, n...

Deze morgen zat ik aan het ontbijt met Johannes, een Oostenrijkse medebroeder. Hij vertelde over het Oostenrijkse systeem van financiering van de Katholieke Kerk: de Kirchenbeitrag. Het dateert uit de jaren dertig van de vorige eeuw. De katholieken moeten van rechtswege, willen ze lid blijven van de Kerk en gebruik kunnen maken van haar “diensten”, zelf jaarlijks het initiatief nemen om met een wettelijk voorgeschreven deel van hun inkomen “bij te dragen” in de kosten van de Kerk. Doen zij dit niet dan wordt na verloop van tijd een officiële procedure in gang gezet die ertoe kan leiden dat zij voortaan niet meer als lid van de Katholieke Kerk worden beschouwd. Concreet betekent dit dat zij dan niet meer kunnen huwen voor de Kerk, geen recht meer hebben op een uitvaart in de Kerk … In het traditionele Oostenrijk heeft dit systeem lange tijd goed gewerkt. Maar om voor de hand liggende redenen wordt het thans meer en meer als problematisch en contraproductief ervaren. Geen wonder. Het is ...

In een leesgroep van Het verhaal van de pelgrim (autobiografisch geschrift van Ignatius van Loyola) zei iemand hoe moeilijk het kan zijn om je te bekeren en je roeping te volgen. Dit ontlokte bij een ander de bedenking: “Waar je God ervaren hebt, daar bekeer je je zonder inspanning.” Je bekeren doe je niet op je eentje. Het is geen wilsbeslissing. Het is iets wat je gegeven wordt. Wat van de mens gevraagd wordt is om te geloven, ttz om te vertrouwen in God, ttz om zich toe te vertrouwen en over te geven aan Hem, om toe te laten dat Hij aan het roer komt te staan. Ignatius, ervaringsdeskundige bij uitstek, vat het aldus samen: “Slechts heel weinig mensen beseffen wat God met hen zou kunnen doen indien ze zich aan Hem toevertrouwden en zich door Zijn genade lieten kneden.”

Soeur Emmanuelle is gisteren begraven. Naar het einde toe van haar 99 jaar lange leven sprak zij heel open over de naderende dood. Ik heb geen schrik voor de dood. De dood zou de mooiste dag uit het leven moeten zijn. … Wat een vreugde om naar die laatste ontmoeting toe te mogen gaan. … Mijn hoop is Pasen, ’t is te zeggen dat de calvarie, de doodstrijd in Gethsemane, al het lijden van Christus tot iets leiden. … Ja ik geloof in de eeuwigheid, ik geloof in de verrijzenis van het lichaam die nu hier op aarde begint. De dood is een heel grote zegen. Indien God de dood heeft toegestaan, dan is omdat uit deze schrikwekkende beproeving iets goed naar voor komt. De mens wordt uitgezuiverd door de dood. En zo stappen we naar de eeuwigheid waar er enkel nog maar liefde is. Want de liefde is sterker dan alles, de liefde is sterker dan de dood”

Deze week herdenkt de Kerk de Canadese martelaren : Jean de Brebeuf, Noel Chabanel, Antoine Daniel, Charles Garnier, Rene Goupil, Isaac Jogues, Jean de Lalande, en Gabriel Lalemant. Het gaat over een groepje jezuïeten dat in het midden van de 17de eeuw begonnen was met de evangelisering van de Huronen. Ze zijn op gruwelijke wijze om het leven gebracht door de Irokezen, de aartsvijanden van de Huronen. Jarenlang hebben deze mannen in onmogelijke omstandigheden geleefd en gewerkt. Met een aan zekerheid grenzend vermoeden zagen ze hun marteldood naderen. Niettegenstaande de angst en de voortdurende vernederingen getuigen hun brieven van een danig intens geloofsleven dat zij in het diepste van hun hart rust en vreugde kenden. Onderstaande tekst uit 1634 beschrijft Paul Lejeune sj de soms verschrikkelijke honger die de jezuïeten leden als ze in de winter samen met de Indianen op trektocht waren. Zin voor humor is hem niet vreemd. Laat me nu ook iets zeggen over het eten. Zij zouten hun soe...

Kan er dan toch iets veranderen. In Frankrijk geeft Sarkozy die indruk. Hij heeft het aangedurfd om de allerheiligste traditionele scheiding van Kerk en staat in Frankrijk in vraag te stellen. Hij heeft ook sleutelposten in zijn regering toevertrouwd aan socialisten. Du jamais vu. Krijgen we iets analoog in de USA? Het leek erop dat zwarten a priori uitgesloten waren van de macht, en wel omwille van hun huidskleur. Het leek erop dat alleen trouwe supporters van de grote belangengroepen een greep konden doen naar het presidentsschap. Het leek erop dat de president, als puntje bij paaltje kwam, niet anders kon doen dan de vertrouwde politiek verder te zetten. Met Obama lijkt iets anders zich aan te kondigen. Ongetwijfeld heeft de man de beste commumicatie- en imagespecialisten ingehuurd. Maar hier is mogelijks meer aan de hand. De man weet perfect het verlangen naar verandering te incarneren. Zeker als je hem plaats naast het “grijze” en al te vertrouwde gelaat en discours van McCain. To...

In de nacht van zondag op maandag is « Sœur Emmanuelle » overleden. De « voddenraapster van Caïro » is overleden op 99-jarige leeftijd. Op haar 63ste begon zij aan een nieuw leven. Klik hier voor een mooie reportage-interview met deze indrukwekkende vrouw. Klik hier voor het laatste interview met haar, vorige woensdag. Klik hier voor een aangrijpende potpourri van haar krasse uitspraken.

In de traditie van de Kerk staan de martelaren zo mogelijk nog hoger aangeschreven dan de heiligen. Het martelaarschap verwijst op bijna aanstootgevende wijze naar een kernaspect van het christelijk geloof. Neen, ik heb het niet over mensen die « in naam van God » zich op gewelddadige wijze beroven van hun leven en van dat van vele andere mensen. Wel over mannen en vrouwen wiens geloof in Christus zo groot is dat niets hen kan weerhouden om volstrekt vreedzaam te « getuigen » van dit geloof. Tegenover het geweld dat zij hierdoor moeten ondergaan plaatsen zij verdraagzaamheid en liefde. Zelfs tegenover hun beulen. Niet ingevolge doorheen een wilsinspanning. Maar wel vanuit een liefdesband met Christus, die zij voor niets willen opgeven. Meer dan over een keuze gaat het over een « niet anders kunnen ».

“Zelf heb ik schoolgelopen in een uiterst strikte meisjesschool. We moesten in rijen staan en kregen breiles. Maar in de jaren 70 is alles razendsnel veranderd. De schoolreglementen werden afgeschaft. De enige regel die overbleef was “wij respecteren elkaar”. Resultaat was een schoolcultuur waar enkel leerlingen die van huis uit een sterke structuur hadden meegekregen, voordeel konden halen uit ons systeem. Bedoeld als democratisch en egalitair was het een elitair systeem geworden. Nu is het de overheid zelf die aan de scholen vraagt om opnieuw schoolreglementen uit te werken. ” Dit en nog meer vertelde Dorthe me bij het ontbijt. Zij is algemeen directrice van ons college on Kopenhagen. Geen makkelijke job. Ik vertelde haar over Ignatius van Loyola. Men zegt over hem dat zijn lievelingswoord was “aanpassen”. Maar hij heeft wel een groot deel van zijn tijd als Algemene Overste besteed aan het schrijven van “Constituties”, ttz het inwendig reglement van de jezuïeten. Zonder regels, zonde...

Amal is een vrouw van rond de 50. Zij werkt als onderdirectrice in ons college van Beirut. Zij is gehuwd en moeder van 2 jongvolwassen zonen. Beiden wonen in het buitenland. Het is bepaald niet zeker dat zij nog ooit terugkomen. Dé droom van alle jonge mensen in Libanon is om het land te verlaten. En wie kan, die doet het. In het bijzonder de christenen. “Sinds de laatste oorlog met Israël leef ik alsmaar in angst. Er is altijd gevaar. Die voortdurende angst voor mijn leven en voor dat van mijn dierbaren weegt. Ik heb geen vertrouwen meer in de mensen van mijn land. Maar ik vertrouw wel op God. Ik haal kracht uit mijn gebed. Ik weet dat God zorgt voor mij en voor mijn gezin.” “Nu ja, vervolgde Amal, iedereen heeft wel ergens schrik voor. Dat zal bij jullie ook wel zo zijn.” Goede vraag. Wat maakt mij angstig? En belangrijker nog, in wie of in wat heb ik vertrouwen?

“Elements of the rapidly changing society”. Dat was de titel van de conferentie van filosoof en antropoloog Jan Koenot sj, deze dagen in Porto. Na afloop was er gelegenheid tot vragen stellen. Verschillende toehoorders lieten blijken dat zij de analyse te pessimistisch vonden. De spreker wist deze bedenkingen heel fijntjes te counteren. “Inderdaad, het is een risico voor de filosoof om door zijn scherpe analyses van wat er gebeurt in de mensenwerkelijkheid pessimist te worden. In het bijzonder omdat het zijn taak is om de werking van het kwaad en de leugen te ontmaskeren. Dit is altijd zo geweest.” Men zegt soms dat de duivel zijn grootste overwinning behaalt als hij kan doen geloven dat hij niet bestaat. We hebben het vaak moeilijk om de werkelijkheid en het raffinement van het kwaad echt toe te laten in ons bewustzijn. Nochtans is het, in het bijzonder voor opvoeders, onze taak om jonge mensen te helpen onderscheiden waar en wanneer zij gemanipuleerd worden, vaak op bijna onzichtbar...

In Porto (Portugal) vindt deze dagen het Congres plaats van de directeurs van de Europese jezuïetencolleges. 160 deelnemers uit 21 landen en gasten uit Afrika, Noord- en Zuidamerika. Het thema is “Ignatian leadership in an ever changing world”. Gisteren, tijdens de eerste gesprekken, werd duidelijk hoe belangrijk dit thema wel was. “Wat is leadership? Gaat het over techniekjes of recepten, alles beheersen, creatief zijn, intuïtie, … ?” We zullen specialisten aan het woord horen. Mij lijkt alvast het woord “onderscheiden” heel belangrijk. De voelhorens uitsteken om gewaar te worden, in mensen en dingen, doorheen alles wat er gebeurt, in welke richting de Geest waait. En vaak is die richting onverwacht.

Theresia van Avila, de grote Theresia, leefde in de 16de eeuw. Vrouwen hadden het toen niet onder de markt. Niet in de ruimere samenleving. Niet in de Kerk. Van hen werd niet verwacht dat ze konden of zouden nadenken. Laat staan dat ze leermeester voor anderen zouden zijn. Als je even naar de palmares kijkt van Theresia dan blijkt die meer dan gevuld. Ze heeft de Karmel, een van de grote religieuze tradities in de Kerk, grondig hervormd. Reeds tijdens haar leven werd ze erkend als vooraanstaande geestelijke leidsvrouw en schrijfster. Later werd zij officieel uitgeroepen tot kerklerares. Ze werd meerdere malen aangeklaagd voor de inquisitie. Telkens werd ze vrijgesproken. Theresia heeft zeker geen makkelijk leven gehad. Maar, hoezeer de Kerk toen – en nu – kind was van haar tijd, het is een feit dat ze de verdienste van deze merkwaardige vrouw heeft weten te onderkennen. Op de Kerk kan en mag kritiek gegeven worden. Maar het is mogelijks nog belangrijker te zien dat zij ten gronde voldo...

De opleiding van een jezuïet duurt lang. Pas na 15 tot 20 jaar, of nog later, komt het laatste jaar van de vorming, het tertiaat . Eerst na deze derde « proeftijd » die een klein jaar duurt kan de jezuïet definitief en volledig geïncorporeerd worden in de Orde. Wereldwijd zijn er een 30-tal plaatsen waar je dat « derde jaar » kan doen. Sinds enkele jaren is een nieuw tertiaat van start gegaan in Dublin. Klik hier voor een korte biografie van elk van de 11 tertiarissen van Dublin. Een heel internationaal en bont gezelschap.

Te klein, niet de moeite waard, te ambitieus, niet realistisch, te zwak, onmogelijk, te hoog … Allemaal waar, en toch verkeerd. Het leven kruipt waar het niet gaan kan.

We wisten het al. Of toch niet ? Hoe belangrijk de computer ook is, de mens blijft onvervangbaar. Een groot deel van de bank- en beurscrisis is te wijten aan het feit dat vele koop- en verkoopbeslissingen « blind » genomen worden door computerprogramma’s die niet in staat zijn de uitzonderlijke situatie van een crisis in te calculeren binnen hun « objectieve » parameters. Het resultaat is een wereldwijd cascade-effect dat als een stuurloze tsunami alles wegspoelt. Geen mens die nog een vinger in de pap te brokken heeft. Informatisering en globalisering hebben hier hun grenzen bereikt en overschreden. Enkel een wereldwijde en doelgerichte tussenkomst van verantwoordelijke mensen kan verandering brengen in deze dictatuur van materieel determinisme.

De voorbije dagen gaf ik een uiteenzetting over het leven en de spiritualiteit van Ignatius van Loyola aan studenten. Als leidraad gebruikte ik daarbij zijn autobiografisch geschrift, “ Het verhaal van de pelgrim ”. Tijdens de terugblik bleek dat verschillenden van die jonge mensen echt sympathie hadden opgevat voor Ignatius. Drie elementen kwamen terug in hun commentaren. Ten eerste, het feit dat er 20 jaar voorbij gegaan zijn tussen zijn bekering en de stichting van de SJ. Ignatius is steeds een (onderscheidende) zoeker geweest en gebleven. Ten tweede, de nederigheid en menselijkheid van Ignatius. Hij verbergt zijn stommiteiten niet. Niet die van vóór zijn bekering, en nog veel minder die van ná zijn bekering. In alle eenvoud vertelt hij er over en toont hij hoe eruit geleerd heeft. Ten derde, de optimistische mensvisie van Ignatius: zijn geloof en vertrouwen in de mogelijkheden van elke mens. Eerst was ik wat verwonderd om die spontane sympathie. Maar nu ik erover nadenk vind ik het...

Pater Peter Gumpel sj, postulator voor de zaligspreking van Pius XII, verdedigt in een gesprek met de Duitse krant ‘Die Welt’ de oorlogspaus en noemt het gevaarlijk diens handelingen te beoordelen vanuit hedendaagse criteria en zonder historisch besef. Pius XII, geboren als Eugenio Pacelli, overleed op 9 oktober 1958, net vijftig jaar geleden. Benedictus XVI herdacht hem vandaag tijdens een eucharistie in Rome, in aanwezigheid van de synodevaders. Daar sprak hij de hoop uit op een ‘voorspoedig vervolg’ voor Pius’ zaligverklaring. Hij prees Pius XII, omdat deze al gauw het gevaar van het nationaal-socialisme, met zijn antisemitische en antikatholieke wortels, had onderkend. Benedictus wees er ook op dat Pius zijn strijd tegen de jodenvervolging in stilte en in het geheim voerde, “omdat hij ervan overtuigd was dat enkel zo een zo groot mogelijk aantal joden kon worden gered.” Sommigen schrijven naar aanleiding van deze herdenking dat het Vaticaan de oorlogspaus wil rehabiliteren, maar Gu...

Tijdens een voordracht had een medebroeder het over « God, iets of Iemand ? ». Vanuit verschillende menswetenschappen legde hij haarfijn uit hoe in de nieuwe religiositeit het godsbegrip op de keper beschouwd vrij arm, utilitair en ik-gericht is. Dit in tegenstelling tot het christelijke godsbegrip waar God ervaren wordt als een persoon die zelf het initiatief neemt om naar de mens toe te komen ; in het bijzonder door hem aan te spreken. In het slotgesprek bleek dat de uiteenzetting op nogal wat weerstand was gestoten. De meeste zoniet alle aanwezigen waren van christelijke origine. Maar uit de reacties werd duidelijk dat meerderen zich dichter bij de « iets-kant » dan bij de « iemand-kant » situeerden. En het ging niet enkel over jonge mensen. De christelijke openbaring stelt de persoonlijke godsontmoeting centraal. De kleine mens is « capax Dei », bekwaam om God te ontvangen en te ontmoeten. Dit is bijna ondenkbaar, om niet te zeggen aanstootgevend en bedreigend.

Even tijd voor een heerlijke, korte video waarin 12 Amerikaanse jezuïeten, jong en oud, vertellen waarom ze gelukkig zijn als jezuïet. Klik eerst hier en vervolgens onderaan links op het driehoekje in het televisieschermpje dat verschijnt.

Even wat nieuws over de Synode over het Woord van God. In het Engels

“ Ieder die tot Mij komt, naar mijn woorden luistert en er naar handelt, ik zal u duidelijk maken op wie hij gelijkt. Hij gelijkt op de man die bij het bouwen van zijn huis diep had gegraven en het fundament had gelegd op de rotsgrond. Toen de stortvloed kwam, beukte de storm op dat huis, maar had niet de kracht om het te doen wankelen, omdat het zo goed gebouwd was. Wie luistert maar niet doet, gelijkt op de man die zijn huis op de grond bouwde zonder fundering; de storm beukte erop en ogenblikkelijk stortte het in en de verwoesting van het huis was volledig .” (Lc 6) Inspelend op de beurscrisis begon Benedictus, bij de opening van de Synode over het Woord van God eergisteren, te improviseren. Hij verwees naar bovenstaande tekst en gaf als commentaar: “ We zijn getuige van de ineenstorting van de grote banken: geld verwijnt, verandert in niets. Al die dingen die de indruk geven de echte realiteit te zijn waarop we kunnen rekenen, blijken realiteit van tweede orde te zijn. Wie zijn lev...

Afgoden als de vrije markt, de onbeperkte groei en de deregulatie zijn de voorbije weken van hun voetstuk gevallen. Hoe groot de schade is, weten we nog niet. Ik vind het pijnlijk. Maar ik voel geen spijt. Een leugen is doorprikt. De liberale havikken hullen zich in oorverdovende stilte. Iedereen is maar wat blij dat de overheden wereldwijd massaal willen en kunnen tussenkomen. Weldra zal men beginnen rekeningen te vereffenen. Er zullen vele koppen rollen. Nu reeds is duidelijk dat voor heel wat gewone mensen het uiteindelijke prijskaartje dramatisch hoog zal zijn. In het spanningsveld tussen persoonlijk winstbejag en het belang van de gemeenschap, tussen ongebreidelde vrijheid en regulering zal een meer dan behoorlijke correctie moeten worden aangebracht. Het is goed veel vertrouwen te geven aan het individu. Liever meer dan minder. Maar zonder een minimum van gemeenschappelijke waarden en normen, dreigt dit vertrouwen snel te verworden tot een vrijkaart voor chaos.

De voorbije week namen 180 experten deel aan de 7de internationale conferentie over christelijke Arabische studies in het Spaanse Granada. Pater Samir Khalil Samir sj, directeur van het studie- en documentatiecentrum voor het Arabisch christendom van de Sint-Jozefuniversiteit in Beirut hield er een opgemerkte voordracht. “De wijze waarop Europa afstand neemt van zijn christelijke wortels is schokkend voor de christenen uit het Nabije en Midden Oosten. Zij zijn verwonderd dat Europa zo verwijderd lijkt van zijn geloof.” Pater Samir legde uit dat de invulling van scheiding tussen Kerk en staat in het Oosten heel verschillend is van die in het Westen. Het westerse secularisme streeft ernaar om elke uitdrukking van christelijk geloof te weren uit de publieke domein en het te verbannen naar de strikt persoonlijke levenssfeer. In het Oosten, daarentegen, bestaat er zoiets als een positieve scheiding van Kerk en staat die ernaar streeft om onderscheid te maken tussen politiek en godsdienst, z...

Amerikaanse christelijke kinderen dragen nogal eens een armbandje met daarop het letterwoord « WWJD » - what would Jesus do ?/wat zou Jezus doen ? Het is een speelse maar efficiënte wijze om hen te helpen bij het maken van de dagdagelijkse keuzes en beslissingen : « Hoe zou Jezus handelen, mocht Hij zich in mijn plaats bevinden ? » Helemaal niet kinderachtig. En ook best zinvol voor volwassenen.

God vinden in alle dingen. Ook, en in het bijzonder, in de gevangenis. In onderstaande video hoort en ziet u medebroeder Leo De Weerdt sj, gevangenisaalmoezenier in Brugge. De beelden en het interview zijn gemaakt door een student in het kader van zijn eindwerk. Het beeld is donker en de montage is stuntelig. Maar de woorden van Leo zijn des te sterker.”

Ik ben oud genoeg om er als kind nog van gehoord te hebben. De engelen. Sindsdien leken ze bijna verdwenen. Maar de voorbije jaren zijn ze terug van weggeweest. En niet alleen voor kinderen of arme zielen. Engel komt van het Griekse woord « angelos », boodschapper. De traditie van de engelen staat voor de ervaring dat God naar mensen toekomt ; ruimer dat Hij om hen bekommerd is en zorg draagt voor hen. In de theologie spreken we over voorzienigheid en genade. Dure woorden. Ontoegankelijk voor velen. Zeker, de cultus van de engelen kan ontsporen. Maar de engelen hebben als « voordeel » dat ze Gods liefdevolle aandacht voor de mens op een eenvoudige wijze zichtbaar en tastbaar kunnen maken. In het bijzonder de Engelbewaarders die we gisteren herdachten.

Er zijn zonder je op te dringen ; aanbieden en los kunnen laten ; afgewezen worden en toch steeds bereid zijn om terug te komen ; zo maar geven, alles wat je hebt, kan en bent. Met eindeloos veel geduld. Zoals een pottenbakker. Een mooi, woordenloos sprookje over opvoeden en inwijden in het wonder van het leven.