"In alle dingen"

Met deze eenvoudige tekenfilm sluit ik dit jaar van «  In alle dingen  » af.   Het is een uitnodiging om terug te blikken. Op het mooie van het voorbije jaar, vooral. Maar ook op wat minder vlot verliep en op wat pijn deed. Ik wens u toe dankbaar te mogen zijn voor wat achter u ligt, en vertrouwvol het nieuwe jaar te mogen ingaan. Zelf ga ik deze avond de stilte in, tot en met 9 januari. In gebed op zoek naar de aanwezigheid en nabijheid van de levende Heer. Luisteren en zijn. Zo maar. Op mijn blog staan in tussentijd wel enkele bijdragen geprogrammeerd. <p><span style='font-family: "Calibri","sans-serif"; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;' lang="EN-US">en></p>

Romantisch, zegt u? Idyllisch? Het is waar dat we de geboorte van Jezus vlot identificeren met engelenhaar, warme kleuren, geborgenheid, vrede, onschuld en andere ons dierbare symbolen en waarden. Daar zijn veel goede redenen voor.   Maar de lezingen van het kerstoctaaf brengen ons snel terug met de beide voeten op de grond. Vandaag, amper drie dagen na Kerst,   vieren we reeds de onnozele kinderen. Een gruwelijk feest. Zoals dat van alle martelaren trouwens. Neen, het christendom is geen vluchtweg uit de hardheid van het bestaan. De openbaring van Jezus geeft net betekenis aan de realiteit waarin wij leven. Aan de liefde en aan de schoonheid. Maar ook, en wel tegelijkertijd, aan het lijden. Tussen de kribbe en het kruis loopt er één ononderbroken lijn. Kijk maar naar onderstaande video. Met dank aan Gabriele

Met wie deel jij Kerst vandaag? Zalig Kerstfeest!

Op zich is er niets tegen zo’n publiciteit. Het is mooi en goed gemaakt, lief, lijkt onschuldig. Tussen de lijnen door staat echter de boodschap geschreven dat kern van het kerstfeest te maken heeft met een drankje dat je kan kopen. Iedereen weet dat dit nonsens is. Probleem is echter dat je deze onzin niet eenmaal, maar doorlopend te horen en te zien krijgt. Voor coca cola net zo goed als voor andere consumptieartikelen. Vaak op zo’n subtiele wijze dat het ongemerkt binnenkomt en je gedrags- en verwachtingspatroon onbewust gaat beïnvloeden. Brainwashing, heet dit. Alles voor de Mammon. Zelfs het meest heilige. Het paradoxale, bevrijdende en hoopgevende is dat het net in die wereld is , met al zijn dubbelzinnigheden, dat onze God geboren wil worden.

Zou Jezus zò gecommuniceerd hebben met zijn leerlingen? Als er ooit een relationeel mens is geweest, dan was Hij het. Het antwoord ligt dan ook voor de hand. Jezus zou zeker gebruikt gemaakt hebben van de sociale media. Drempelverlagend en breed toegankelijk als ze zijn brengen Facebook, Twitter en soortgelijke mensen daadwerkelijk dichter bij elkaar. Ik merk het zelf dagelijks “aan den lijve”. Jezus ging echter verder. Sociale media zijn reëel maar ook virtueel. Ze hebben structureel iets vrijblijvend. De gebruikers weten dit. It’s part of the deal. De communio waar Jezus voor staat is evenwel niet vrijblijvend. In het laatste avondmaal communiceert Jezus zichzelf.   Onherroepelijk. Helemaal. Definitief. Vérder en meer dan woorden kunnen doen, laat staan digitale boodschappen. Facebook kan een smaakgevende voorschotel   zijn. Het hoofdgerecht dat de menselijke communicatie te bieden heeft   is van een ander kaliber.

  “ Hoe hoger je de lat legt, hoe makkelijker je eronder kan .” Zo klinkt een geliefkoosde uitspraak van een bejaarde medebroeder die lange jaren in het opvoedingswerk stond. Klinkt net iets anders dan een onverbiddelijke   en exclusief prestatiegerichte interpretatie van Ignatius’ uitnodiging om de lat voldoende hoog te leggen. Als je op een gezonde wijze eisend bent voor jezelf, dan wordt het ook mogelijk om mild om te gaan met je eigen beperkingen en falen.   En ook met die van een ander.

Hoe hoog leg je de lat?  Verkies je rustig toe te kijken, en laat je het aan de anderen over om   het erop te wagen? Blijf je liever binnen je kleine vertrouwde wereldje, of ga je voor de creatieve mogelijkheden van het onbekende? Onderstaande video toont het op z’n hondjes. Maar het geldt net zo goed voor u en voor mij.

Te hoog gegrepen? Kan zijn. Toch maar goed dat er ook zo’n mensen zijn. Al was het maar om onze soms al te evidente evidenties te bevragen. Luis Espinal sj was een Spaanse jezuïet die zich inzette voor gerechtigheid in Bolivië. Hij werd vermoord in 1980. Onderstaande tekst komt uit zijn pen. “ Je leven verliezen betekent je inzetten voor anderen, ook al geven zij je niets in de plaats. Het betekent een gunst verlenen zonder wedergunst. Je leven verliezen betekent het er op wagen, ook al is mislukking de waarschijnlijke uitkomst – en het zo aan boord leggen dat je niet overmatig voorzichtig bent. Het betekent bruggen achter je opblazen als je buur daarbij gebaat is. Je leven verliezen gaat best niet gepaard met hoogdravende of dramatische gebaren. Je leven geef je in alle eenvoud, zonder omhaal – zoals een waterval, zoals een moeder zorg draagt voor haar kind, zoals het nederige zweet of de zaaier van zaad. Leid ons, Heer, en zendt ons uit om het onmogelijke te doe...

“Brieven uit de hel” (Screwtape letters) is misschien wel het meest bekende boek van C.S. Lewis. Het is een correspondentie tussen twee duivels over hun “geestelijke begeleiding” van een “patiënt”. Lewis geeft er blijk van scherpzinnig inzicht in de menselijke geest en in de kern van de christelijke geloofservaring. In het volgend citaat staat de “Vijand” uiteraard voor God. Duivel Schroefstrik geeft er een beproefd recept. “De Vijand schiep de vreugden: al ons onderzoek heeft ons tot nog toe niet in staat gesteld er ook maar één uit te vinden. Al wat wij kunnen doen is de mensen er toe brengen van de genietingen, die onze Vijand geschapen heeft, te genieten op een ogenblik of op een manier of in een mate, die Hij heeft verboden. Vandaar dat we altijd weer proberen de mens weg te trekken van de natuurlijke vorm van elke vreugde in de richting van het onnatuurlijke, waar de geur van de Schepper de vreugde niet doorwaait, waar niets te genieten valt. Het recept is: een alt...

Weg uit het warme nest. Het onbekende aandurven. Het licht doorgeven. Op risico van eigen leven. Advent. Hij komt. Steeds weer.

Het is gevaarlijk om iedereen langs hetzelfde pad te willen leiden; nog   slechter, om anderen te vergelijken met jezelf. Ignatius

Wat betekent het jezelf te ontplooien? Wat is een geslaagd leven? Onderstaand verhaal gaat in tegen wat onze cultuur ons terzake aanzegt. Maar wat zegt je hart bij het kijken naar dit filmpje? </iframe</span></p></body>

Onderstaand “dubbelportret” van de jongere en de oudere priesters vond ik op de blog van een jonge Franse priester. Zoals voor elke veralgemening geldt dat bepaalde kentrekken uitvergroot zijn. Bovendien is de scheidingslijn tussen beide generaties niet impermeabel. Tocht vind ik het geheel vrij herkenbaar. Ook voor de ruimere christengemeenschap. Een Romeins boordje heeft hij nooit gedragen. Hij is net zoals wij, zo nabij. Latijn laat hem koud. Maar hij kent de Bijbel goed en wil ons er ook mee vertrouwd maken. Je voelt je op je gemak bij hem. Je kan goed met hem praten, je hart luchten. Hij zou alles weggeven. De liefde van zijn Heer, van zijn Jezus, straalt uit zijn ogen. Zachtjes nodigt hij uit om Hem te leren kennen. Zijn gebed is discreet. Zijn woorden kiest hij zorgvuldig. Zijn homilieën zijn doorwrocht. Iedereen ziet hem graag, ook “linkse rakkers” of ongelovigen. Hij durft wel eens opvliegend zijn. Soms neemt hij een loopje met de liturgische voorschriften. Maar zij...

Liefde kan uitnodigen om in de  huid van de ander te kruipen. Ouders weten dit maar al te goed. Soms moet je hiervoor op je tanden bijten. Soms gaat het vanzelf.

Onderstaand “dubbelportret” van de jongere en de oudere priesters vond ik op de blog van een jonge Franse priester. Zoals voor elke veralgemening geldt dat bepaalde kentrekken uitvergroot zijn. Bovendien is de scheidingslijn tussen beide generaties niet impermeabel. Toch vind ik het geheel vrij herkenbaar. Ook voor de ruimere christengemeenschap. Hij heeft een mooie karakterkop. Zijn clergypak past hem als gegoten. Hij is knap, sterk en heeft een aanstekelijke glimlach. Een priester. Een echte. Een militant gelovige katholiek. Zijn blik weerspiegelt iets van de grootheid van de Kerk. Hij draagt heiligheid om zich heen zoals een sjerp om de hals. Hij lijkt wel vergroeid met het gebed, zoals een bril aansluit om de oren: het brevier, het lectionarium, het missaal … De jonge meisjes kijken vol bewondering naar hem. Hij komt met fierheid op voor zijn celibaat. Hij houdt van de concilies. Maar niet alleen van het laatste, ook en vooral van de eerste. Hij kiest voor strikte gehoo...

Zo ongeduldig. En niet om zélf te krijgen! Nog even wachten en we mogen gedenken dat Hij die een en al gave is zich helemaal aan ons geeft. Als kind nog wel.

Walter Ceyssens sj Ik kom uit een heel normaal, katholiek gezin. Mijn verhouding tot de Kerk en geloof heeft in de loop van die tijd wel enkele schommelingen gekend. Ik vermoed dat het rond mijn 17 e moet geweest zijn dat ik me geleidelijk aan, maar nogal bewust, van het geloof heb afgekeerd. Aan de K.U. Leuven ging ik Taal- en Letterkunde Latijn en Grieks studeren. De periode na de Leuvense jaren heeft me evenwel flink door elkaar geschud. Bij mijn terugkeer thuis kwam ik echt in een zwart gat terecht, maar gelukkig kon ik oude vriendschappen oprakelen, en een doel stellen in het leven: een goede leerkracht worden. In die tijd was er slechts een zijden draadje dat me nog verbond de Kerk: voor de lieve vrede thuis, ging ik tweemaal jaarlijks naar de mis, met Kerst en Pasen. Tijdens de nachtmis van Kerst 2000 hield de pastoor van onze parochie zo'n vurige homilie, dat ik het gevoel had dat ik moést weten wat deze mens bezielde. Enkele maanden daarvoor had ik een folde...

Er is voor iedereen een plekje op deze wereld. Iedereen kan en mag zijn steentje bijdragen. Soms wat onverwacht. So what? Ook dat mag en is goed.

"Om je leven te veranderen   volstaat het niet te veranderen van omgeving. Wie onvolmaakt is zal dit blijven waar hij ook vertoeft, zolang hij zichzelf   niet helemaal heeft losgelaten." Ignatius

Een gebruikelijke vraag bij een sollicitatiegesprek is: “Wat zijn uw zwakke kantjes?” Het even gebruikelijke antwoord is: “Soms neem ik teveel hooi op mijn vork,” “Ik wil het te goed doen” of iets in die aard. Dit hoort er nu eenmaal bij. Jij probeert je zo goed als mogelijk te verkopen en de interviewer probeert achter de façade te kijken. Je stelt een zwak punt zo voor dat het eerder een troef lijkt. Al te zeer je best doen is een zwak punt, zij het misschien op een andere manier dan je wel denkt. Ik ken massa’s mensen die “te veel hooi op hun vork nemen”. Ze engageren zich in projecten die hen niet liggen. Ze werken op hun eentje terwijl ze beter in team zouden werken. Ze mikken te hoog en vallen behoorlijk diep. Eigenlijk gaat het hier over problematische karaktertrekken: hoogmoed, controledrang, drang naar bevestiging? Allemaal heel menselijk. Maar onlangs leerde ik iets van een basketbal coach   over “het al te goed willen doen”. Hij deed zijn beklag over spelers d...

Theo van Drunen sj Ik heb altijd een tamelijk brede interesse gehad. Daarom ging ik milieukunde studeren. Hoe de natuur in elkaar zit, en hoe mensen omgaan met de wereld waarin ze wonen, dat fascineerde me. Ik was in die tijd ook betrokken bij de studentenkerk. Dat was belangrijk voor me, omdat daarin een heel andere dimensie van de wereld aan de orde kwam: die van het christelijk geloof en de “opdracht” die dat voor de mens inhoudt. Dat ging een steeds grotere rol spelen. Maar dat wil niet zeggen dat ik de wetenschap voor religie verruilde: dat zijn voor mij geen concurrenten van elkaar! Zoals alle jezuïeten heb ik eerst twee jaar een interne opleiding, het noviciaat, gedaan. Nu heb ik mijn theologiestudie afgerond en ben als priester werkzaam in het Ignatiushuis in Amsterdam. Priester worden, betekent dat je gezien wordt als representant van de kerk. Dat is niet gemakkelijk in deze tijd, waarin veel mensen van de kerk vervreemd zijn. Toch leer je in de theologie w...

Toch wel. Ik heb ook enkele postkaarten gekregen. En natuurlijk ook wat telefoontjes. Maar het merendeel van de verjaardagswensen kreeg ik de voorbije dagen via de nieuwe media: email, twitter, facebook en skype. De inhoud is anders. De impact is anders. Het zijn ook andere mensen die op die wijze wensen sturen. Velen zouden het zonder die sociale media niet gedaan zouden hebben. Maar het is wel. Er ontstaat een nieuw sociaal netwerk, over de generaties en landsgrenzen heen. Oppervlakkigheid troef? Lijkt me een beetje kort door de bocht. Ik beschouw het gewoon als anders en nieuw. De mens is relatie. Niet elke relatie is humaniserend. Sociale media zijn niet a priori een meerwaarde. Dit geldt trouwens voor elke vorm van relatie.   Wat een potentieel, wat een uitdaging om hier authentiek creatief mee om te gaan.

Hieronder vindt u een even korte als sterke beschouwing over de kern van Advent   door Doug Leonhardt sj, van onze universiteit in Marquette (USA).

Durven we het aan om de heilige ratio zo af en toe, eventjes, tussen haakjes te zetten? Soms worden onmogelijke dingen dan mogelijk. Ja, ook volwassenen kunnen leren van kinderen.

Richard Sprengers sj Als leraar en schoolpastor in Kopenhagen ben ik dus in een ander land terechtgekomen. Dat is wel eens lastig, je blijft toch op afstand, hè? Je krijgt nooit diezelfde achtergrond. Maar het heeft zo z’n voordeel: je staat wat vrijer ook. Het is waar dat veel jonge mensen openstaan voor andere culturen en graag een jaar weg zijn om ergens te werken of te helpen. Mij trok dat internationale altijd al. Ik heb een aantal jaar bij de marine gewerkt. Varen op een onderzeeboot. Het verschil tussen de marine en de jezuïeten? Hier zit meer vrijheid en verantwoordelijkheid in. Dit past meer bij mezelf. Het is geen uitgestippeld pad. Bij je “zending”, de taak die je krijgt, wordt goed rekening gehouden met je capaciteiten en verlangens. Anderzijds is het duidelijk geen “vrijheid-blijheid”: je moet wel een bepaalde verantwoordelijkheid kunnen dragen! Wat ik door mijn verblijf in verschillende landen, ook tijdens mijn opleiding, heb leren zien is: de probleme...

"Het is niet in de eerste plaats hij die moet gehoorzamen maar wel hij die bevelen geeft die voorzichtig moet zijn." Ignatius

Dagelijks bidden honderden mensen in de Lage Landen met " Gewijde Ruimte ", de ignatiaanse gebedswebsite. Speciaal voor deze Advent biedt Gewijde Ruimte u een adventsretraite aan: een aantal bijzondere adventsmeditaties; helemaal uitgewerkt, met diverse suggesties, om te doen aan uw eigen ritme, waar en wanneer het u het beste past. Goede Advent!

Leo De Weerdt sj Ik heb een opleiding als accountant. Maar ik kies niet voor het klassieke verwachtingspatroon van carrière, relatie, comfort. Voor mij gaat het erom dat je erachter komt wat je ten diepste verlangt, leren luisteren naar je “innerlijke stem”. Jezuïet zijn betekent voor mij: me inzetten voor armen, voor gebroken mensen - zoals Jezus dat ook deed. Dat beantwoordt aan het verlangen dat ik in mezelf heb ontdekt. Waarom dat zo is, daar heb ik geen verklaring voor. Zo ben ik dan uiteindelijk in de gevangenis terechtgekomen! Want ik had dit verlangen te kennen gegeven en toen kwam de vraag, voor mij toch nog onverwacht, of ik als gevangenispastor wilde gaan werken. De meeste gedetineerden spreken me aan als “pastoor”, maar al vlug ben je hun kameraad, of een vaderfiguur, aan wie ze hun zorgen kwijt kunnen. Ze lijden sterk onder gevoelens van machteloosheid, eenzaamheid en onzekerheid in verband met hun toekomst. Hun opsluiting brengt vaak een existenti...

Vandaag viert de Kerk het feest van de heilige Jan Berchmans sj. Deze Vlaamse jongen uit Diest stierf in 1621 in Rome. Hij was jezuïet in opleiding en amper 22 jaar. Als je wat grasduint in zijn korte leven dan lijkt er bitter weinig te vertellen over deze patroonheilige van de schoolgaande jeugd en de studenten. Hij lijkt wel een grijze muis. In zekere zin is hij dat ook. Precies daarin ligt zijn verdienste en zijn betekenis voor vandaag. Enkele citaten van Jan komen steeds terug: “Non multa sed multum” (= niet véél maar zéér) en “het gewone buitengewoon”. Zich inspirerend aan Ignatius van Loyola was het de ervaring van Jan Berchmans dat je God kan liefhebben en dienen in alle dingen . Niet enkel bij de topervaringen, de kicks. Ook en vooral in de banaliteit van het gewone dagelijkse leven. Het echte leven. De innerlijke bewogenheid van waaruit je leeft kan van elk moment van de dag een godsontmoeting maken.

Bart van Emmerik sj Geloften - het is iets dat je moet léven. Na vijftien jaar denk ik: wat wist ik er in het begin van? Geen barst! Maar toch had ik er een intuïtie van dat het goed was! Wat voor mij een waarborg was, was dat er jezuïeten waren die hele gelukkige, vervulde, bewogen, normale mensen waren - die mensen ook graag zagen. Dat was voor mij een teken: hé, dat is dus mogelijk... Als jezuïet leef ik, zoals alle religieuzen, vanuit de geloften van celibaat, armoede en gehoorzaamheid. Er zijn dus drie geloften, maar het gaat toch over één zelfde grondhouding! Het zijn geen geloften van zuurpruimerij, zo van “ik zie van allerlei leuke dingen af”. Ik ben ooit begonnen aan een economische opleiding, maar dat was het duidelijk niet. Ik was op zoek naar vervulling. Ik vroeg me af: wat wil ik nou met mijn leven? Wat vervult me, maakt me gelukkig? Ongehuwd leven, celibaat, is een manier om van mensen te houden, je met ze te verbinden - niet van het áfzien daarvan....

De Canadese filosoof-theoloog Bernard Lonergan sj (1904-1984) formuleerde vijf handvatten voor een authentiek leven. 1. Wees alert (‘be attentive’) 2. Wees wijs (‘be intelligent’) 3. Wees redelijk (‘be reasonable’) 4. Wees verantwoordelijk (‘be responsible’) 5. Doe het van harte (‘be in love’)

Tjeerd Jansen sj vertelt. Ik ben niet van katholieke huize en niet gelovig opgevoed. Uiteindelijk ben ik jezuïet geworden, maar er is wel een hele weg voor nodig geweest om me zover te brengen. Op de middelbare school ben ik heel erg bezig geweest met de vraag wat ik met mijn gelovige gevoelens aan moest. Want dát er iets is, daar was ik wel van overtuigd. Maar wat ik er mee moest, dat wist ik niet. Na de middelbare school heb ik een paar jaar geschiedenis gestudeerd en gewerkt op een ministerie. In de tussentijd was ik in de politiek actief - een uitweg voor mijn idealisme! Die jaren zijn een tijd van zoeken geworden, omdat ik eigenlijk niet goed wist wat ik met mijn leven aan moest en, ondanks veel goede ervaringen, het gevoel had op een dood spoor te zitten. In die tijd is het idee om religieus te worden boven komen drijven. Niet in een klooster, want dat leek niets voor mij, maar midden in de wereld. Langzaamaan is mijn beslissing gegroeid om in te treden bij de...

Waarvoor dient een stethoskoop? Ook al werkt hij op een onverwachte frekwentie, toch is het beter hem te gebruiken waar hij eigenlijk voor dient. Wat zou dit bij jou geven? (Kijken tot het einde!)

Enkele meisjes gaan ’s morgens vroeg, met een cano, het water op. Het is koud en vochtig. Ze zullen het hun leven lang onthouden. Schoonheid schuilt in de meest onverwachte plaatsen en ogenblikken.

In Antwerpen – waar ik tot voor kort woonde - ging ik op zondag vaak naar de viering in de kathedraal. In Leuven heb ik de voorbije weken in twee verschillende kerken eucharistie gevierd. Het publiek is er gelijkaardig: heel wat bejaarden, een kleinere groep mensen van middelbare leeftijd, en hier en daar een jongere of een gezin met kinderen. Weinig verrassend als vaststelling. Er zijn twee andere gelijkenissen die me relevanter lijken. Het valt me op dat de gelovigen doorgaans de liederen echt meezingen. Zacht en discreet, maar goed hoorbaar. Als een muzikale wolk die in de kerk hangt. Zingen is twee maal bidden, zei Augustinus. Dat doet deugd. Het creëert verbondenheid.   I like it. Wat me tevens opvalt is de intensiteit van de vredewens. Neen, het komt helemaal niet over als een verplichte oefening die de mensen node ondergaan. Wel zie je brede glimlachen verschijnen op de lippen, handen die welgemeend worden geschud en mensen die zich verplaatsen om mekaar de...

In een groepsgesprek probeerden we het begrip dankbaarheid te omschrijven. Iemand stelde dat danken alles te maken heeft met genieten. De hieropvolgende uitwisseling leverde interessante inzichten op. ð   Het lijkt waarschijnlijk dat de dankbare mens ook iemand is die kan genieten. Omgekeerd is wie geniet niet noodzakelijk dankbaar. ð   Genieten zegt in de eerste plaats iets over een persoonlijke ervaring van de betrokken persoon en vooronderstelt niets over de al of niet betrokkenheid van die persoon op de wereld en de mensen buiten hem. ð   Danken, daarentegen, is per essentie een relationeel gebeuren. Je dankt niet jezelf. Je dankt een ander. Danken is erkennen dat je iets goed te beurt is gevallen, en dat niet jij aan de oorsprong ligt van dat gebeuren. Dankbaarheid is letterlijk een religieuze (verbindende) houding.

Een reisverhaal met een tragisch einde. Een ander perspectief op wat ook leven is.

Een wat vermoeide, starende blik; een slank, aantrekkelijk lichaam, verhuld onder zo weinig kleren als mogelijk; alleen of samen met anderen, maar zonder tederheid; je moet ze niets wijsmaken. Ze ogen mooi; maar eenzaam en leeg. Niet ten gevolge van deze of gene bijzonder tragische gebeurtenis. Neen, het lijkt wel een claim. Of zou er ook iets van angst schuil gaan achter die gezichten van jonge mannequins, mannen zowel als vrouwen, die je aankijken, waar je ook komt. Waarnaar verwijst de schijnbare onkwetsbaarheid en ongenaakbaarheid die ze uitstralen? “Pak me maar, maar me geven doe ik niet.” lijken ze te denken. Er gaat een wat bevreemdende aantrekkingskracht van hen uit. Herkent de jeugd zich in die modellen ? Het komt alvast niet overeen met het beeld dat ik me vorm van jonge mensen. En ook weer wel. Ik kan onder de indruk zijn van hun levensvreugde, hun vermogen om samen plezier te maken en voor mekaar op te komen. Maar de snelheid waarmee de ups gevolgd kunnen worden door soms...

Bepaalde verlangens, hoe gerechtigd ze ook lijken, kunnen blijkbaar niet vervuld worden. Ook daar kan je mee leven. Met dank aan Klaartje

Toen ik onlangs communie uitreikte diende er zich een klein meisje aan; ik schat dat ze 8 of 9 jaar oud was. Heel geconcentreerd reikte ze haar handen uit Bij het ontvangen van de hostie zei ze, duidelijk hoorbaar, “ danku ”. Meteen herpakte ze zich. Er verscheen een brede glimlach op haar lippen en alsof ze betrapt was zei ze: “ oh, pardon, amen !”. Er is uiteraard niets op tegen om te danken als je een geconsacreerde hostie in je handen krijgt. Daar zijn zelfs veel goede redenen toe. Maar antwoorden met “ amen , net nadat de priester “ lichaam van Christus “ gezegd heeft,   is nog iets anders. Amen betekent letterlijk: “ Ja, het is waar ”. Het is de christen die belijdt dat hij gelooft dat in dat stukje brood de Verrezen Heer op een heel bijzondere wijze zelf aanwezig is.

In een recente brief aan zijn medebroeders wereldwijd omschrijft Adolfo Nicolás sj, algemene overste van de Sociëteit van Jezus, onze identiteit in drie korte puntjes. 1. De identiteit van de jezuïet is geworteld in Jezus Christus: we weten wie we zijn door te kijken naar Hem. 2. De identiteit van de jezuïet is relationeel: we ontdekken onze identiteit niet op ons eentje maar in verbondendenheid met de Heer en met anderen. 3. De identiteit van de jezuïet wordt gekenmerkt door beschikbaarheid voor de universele zending van de Kerk. Voor jezuïeten wordt die gesymboliseerd door de bijzondere gelofte van gehoorzaamheid aan de Paus. Het derde puntje is zeker typisch, zij het niet exclusief, voor jezuïeten. De twee eerste lijken me gewoon eigen aan het christelijke leven.  

Vallen doen we allemaal wel eens. Soms vaker dan ons lief is. Vraag is of we de moed hebben, vragen of krijgen om terug op te staan. Dit geldt voor bedrijven. Dit geldt voor mensen.

Aan de overkant van een brede laan zag ik een oude man wiens pet door de wind werd opgeschept, de straat op vloog en onder de wielen van een 10-tonner terechtkwam. Of neen, toch niet. De chauffeur stopte, sprong uit de cabine, raapte de pet op en reikte ze aan de oude man. Wandelen is goed. Voor de lichamelijke conditie. Maar ook voor het hart.

Gisteren is een nieuwe blog online gegaan: “ Wijselijk onwetend. Jonge jezuïeten op weg met God .”   Het is een groepsblog van Nederlandstalige jezuïeten in opleiding. “Het wil een uitnodiging zijn aan alle lezers om mee op stap te gaan met ons en om te speuren naar Gods aanwezigheid in je leven. Trek je wandelschoenen aan en haal je pelgrimsstaf boven en leg al je zware lasten af. Het leven is een pelgrimstocht op weg naar de bestemming die voor alle mensen gelijk is: God.” Graag heet ik deze “broederblog” van harte welkom!

Knotsgek? Of heel herkenbaar … ? Je er – al of niet - van bewust worden dat je steeds hetzelfde scenario afdraait in je leven. Dat je je geïnstalleerd hebt in ondermaatse middelmatigheid. Mag het eens iets anders zijn? Misschien heeft God wel meer in petto voor jou …

Nathalie Salazar woont in Brussel. Zij werkt voor de Jesuit Refugee Service. In onderstaande video vertelt ze welke plaats haar christelijk geloof, meer in het bijzonder de ignatiaanse spiritualiteit inneemt in haar dagdagelijkse leven.

Wat de Chouraquivertaling is voor het Frans, is de NaardenseBijbel voor het Nederlands. Het is een vertaling die zo nauw als mogelijk wil aansluiten bij de oorspronkelijke bronteksten. Gezien het zo grote verschil tussen onze taal en het Hebreeuws, is het meer dan boeiend om van nabij deze vertaling te lezen. Ik geef u het eerste vers van het boek Genesis in de klassieke Willebrordvertaling en in de vertaling van Naardense Bijbel. Je herkent de woorden. Maar het betekenisverschil is groot. Oordeel zelf. “ I n het begin schiep God de hemel en de aarde . “(Willebrord-vertaling)   “ Sinds het begin is God schepper van de hemelen en de aarde .” (Naardense Bijbel)

’t Hoeft niet altijd serieus te zijn.    “ Gij zult niet oordelen ”. Geldt ook voor mercedessen en beton.

Gilles Mongeau sj, een jonge jezuïet uit Toronto, legt uit wat het voor hem betekent om jezuïet te zijn: geloftenleven, gemeenschapsleven, het sacrament van de biecht, zijn werk als theoloog ...

Cocooning.   Je terugtrekken in je veilige droomwereld. Erger nog. Nooit de navelstreng doorgeknipt hebben. Bekoring die opsluit. Zoals elke bekoring. Wat houdt jou tegen om de echte wereld binnen te gaan? Get out!   /