I like it



In Antwerpen – waar ik tot voor kort woonde - ging ik op zondag vaak naar de viering in de kathedraal. In Leuven heb ik de voorbije weken in twee verschillende kerken eucharistie gevierd. Het publiek is er gelijkaardig: heel wat bejaarden, een kleinere groep mensen van middelbare leeftijd, en hier en daar een jongere of een gezin met kinderen.

Weinig verrassend als vaststelling.

Er zijn twee andere gelijkenissen die me relevanter lijken.

Het valt me op dat de gelovigen doorgaans de liederen echt meezingen. Zacht en discreet, maar goed hoorbaar. Als een muzikale wolk die in de kerk hangt. Zingen is twee maal bidden, zei Augustinus. Dat doet deugd. Het creëert verbondenheid.  I like it.

Wat me tevens opvalt is de intensiteit van de vredewens. Neen, het komt helemaal niet over als een verplichte oefening die de mensen node ondergaan. Wel zie je brede glimlachen verschijnen op de lippen, handen die welgemeend worden geschud en mensen die zich verplaatsen om mekaar de vrede van Christus toe te wensen. Jong én oud. Om ter hartelijkst. I like it.

Reacties

Meest gelezen

Verstrooiingen tijdens het gebed: drie tips van Mark Rotsaert sj

Is gelukkig zijn vooral een kwestie van willen? - vertrouwen (5/6)

Wat je van een bedrieger kan leren - Homilie van Nikolaas Sintobin sj

Spreek vanuit jezelf - Luistervriendelijk spreken (2/5)

Hoe je het meest kan genieten van een gebakje - Wijsheid van Anthony de Mello sj

Geloof jij in engelen? - De mening van Nikolaas Sintobin sj

Is bidden enkel voor vrome boontjes? - Een antwoord van Nikolaas Sintobin sj

Luistervriendelijk spreken (1/5) - een nieuwe serie van Nikolaas Sintobin sj

Gehoorzaamheid als voorwaarde voor een gelukkig leven - vertrouwen (6/6)