I like it
In Antwerpen –
waar ik tot voor kort woonde - ging ik op zondag vaak naar de viering in de
kathedraal. In Leuven heb ik de voorbije weken in twee verschillende kerken
eucharistie gevierd. Het publiek is er gelijkaardig: heel wat bejaarden, een
kleinere groep mensen van middelbare leeftijd, en hier en daar een jongere of
een gezin met kinderen.
Weinig
verrassend als vaststelling.
Er zijn twee
andere gelijkenissen die me relevanter lijken.
Het valt me op
dat de gelovigen doorgaans de liederen echt meezingen. Zacht en discreet, maar
goed hoorbaar. Als een muzikale wolk die in de kerk hangt. Zingen is twee maal
bidden, zei Augustinus. Dat doet deugd. Het creëert verbondenheid. I like it.
Wat me tevens
opvalt is de intensiteit van de vredewens. Neen, het komt helemaal niet over
als een verplichte oefening die de mensen node ondergaan. Wel zie je brede
glimlachen verschijnen op de lippen, handen die welgemeend worden geschud en
mensen die zich verplaatsen om mekaar de vrede van Christus toe te wensen. Jong
én oud. Om ter hartelijkst. I like it.
Reacties