Is er leven voor de dood?

Gisterenavond beëindigden we een studiesessie over de link tussen ignatiaanse spiritualiteit en pedagogie. 5 medebroeders, uit Frankrijk, Italië en België namen eraan deel. Heel verschillende contexten. Eenzelfde inspiratie. Drie dagen van samen uitwisselen, bestuderen van de Geestelijke Oefeningen, uitwerken van concrete vormingsinstrumenten, en ook, gelukkig maar, van rustig samen vieren en eten.

Xavier is net 50 jaar. Na heel wat jaren atheïst te zijn geweest, maakte hij een bekering door en werd jezuïet. Hij omschreef de uitdaging waar hij zich in zijn vormingswerk voor voelde staan op ietwat uitdagende wijze: de vraag voor veel tijdsgenoten is niet “Is er leven na de dood?” maar wel “Is er leven vóór de dood?”. Of brutaler uitgedrukt, met de woorden van Sartre: “Waarom blijven leven, eerder dan zelfmoord te plegen?”

Positief uitgedrukt, had Xavier het over de urgentie om mensen te doen ervaren dat het leven meer is dan de onmiddellijk waarneembare werkelijkheid. Er is ook het niveau van de innerlijkheid, of je nu gelovig bent of niet. Een diepere laag in de menselijke ervaring waar je een rijkdom, een kracht en een vreugde kan ervaren die van een andere orde zijn dan wat aan de bovenkant te rapen valt. Neen, niet in kick-ervaringen. Wel in je gewone dagdagelijkse leven. Het echte leven.