Waarom stervende jezuïeten (toch) geen schrik hoeven te hebben voor Ignatius van Loyola

Graag deel ik met u onderstaande mijmering van Brian Grogan sj.

Een oudere jezuïet op zijn sterfbed voelde zich heel ongerust en angstig. Zijn vrienden trachtten hem gerust te stellen en hem ervan te overtuigen dat God een God is van barmhartigheid en van vergeving. Niets hielp. Tenslotte  fluisterde hij: “Van God heb ik geen schrik, maar van Ignatius.”

Voor het Tweede Vaticaans Concilie werd Ignatius dikwijls karikaturaal voorgesteld als een harde militair die de nadruk op regels legde en van zijn volgelingen blinde gehoorzaamheid eiste. Maar nieuw onderzoek laat hem kennen als een heel beminnelijk man. Vóór zijn bekering, een jaar of dertig oud, hield hij erg van zijn feodale heer, maar ook van een geheimzinnige, belangrijke dame. Over haar kon hij eindeloos dagdromen. Toen hij de Christus van het Nieuwe Testament leerde kennen, werd hij opnieuw verliefd. Die liefde veranderde de vijfendertig levensjaren die hem nog restten. Hij werd ook verliefd op het hele volk Gods, en het doel van zijn leven werd, eenvoudig gezegd, 'Anderen helpen'. Zelfs maar één mens kunnen helpen bezorgde hem vreugde. Veel van zijn tijd besteedde hij aan geestelijke gesprekken onder vier ogen. Hij was als een dienaar die mensen troost en verlichting bracht,

“Wat moet ik voor Christus doen?”, dit was zijn eeuwige vraag, Als een van de grote mystici van onze Kerk, zag hij God als de grote minnaar die ons alles schenkt.  Vervuld van liefde en dankbaarheid stelde Ignatius zich ter beschikking van God. Hij geloofde dat God zich  rechtstreeks met ieder van ons persoonlijk inlaat, en dat wij dus  'God kunnen vinden in alle dingen'.

Er werd gezegd dat 'niemand van hem bedroefd wegging. Onze stervende jezuïet had van hem niets te vrezen.