Waarom Franciscus fascineert
Het leek me
een wet van Meden en Perzen geworden. Alles wat met christendom, Kerk en a
fortiori Paus en Vaticaan te maken heeft wordt a priori op argwaan om niet te
zeggen vijandigheid onthaald door de massamedia. Uitzonderingen niet te na
gesproken. Of nog, de evangelische waarden en de zin voor transcendentie zijn
onverenigbaar met onze cultuur van consumptie en onmiddelijke bevrediging van
de behoeften en dus met onze tijdsgeest.
De blijvende
– om niet te zeggen steeds sterker wordende – aantrekkingskracht die Paus
Franciscus op diezelfde media en publieke opinie uitoefent doet mij deze evidentie in vraag stellen. Nochtans
is zijn discours uitgesproken evangelisch en vermijdt hij bepaald niet de
referentie aan God of Jezus.
Franciscus
is een communicatief genie. Dat was JP II overigens ook, zij het op een andere
manier. Er lijkt me echter meer aan de hand. Zelf zie ik twee verklaringen voor
de fascinatie die Franciscus oproept.
1. De waarden waar Franciscus voor staat (nederigheid,
soberheid, solidariteit, eenvoud, respect, engagement …) zijn waarden waarnaar onze
tijdgenoten smachten, hoezeer ze ook ingaan tegen de tijdsgeest.
2. De wijze waarop de “bisschop van Rome” ze
aanreikt is geenzins belerend of dwingend. Welintegendeel. Hij leeft ze gewoon voor. En dat sinds lange
jaren. Woord en daad vallen samen bij deze man. Net zoals bij Jezus.
Reacties
Je mijmeringen zijn waardevol voor vele mensen, ook voor mezelf, maar een personencultus past niet in mijn beleving van christelijke waarden. Ik heb respect voor vele "grote" mensen, maar vooral voor degenen die het minst "in de belangstelling" willen staan.
hoogachtend,
Kristine
Kristine Verachtert
We moeten toch allemaal proberen net als Jezus te zijn?
Wat is er mis mee als dat lukt??
Lut
Het gaat om zijn spiritualiteit, zijn woorden, zijn daden, zijn tekens.
Het gaat om Christus die hij vertegenwoordigt, en om de mensen (vooral de zwakken, de eenvoudigen, de kwetsbaren, de gekwetsten) die hij in zijn hart draagt.
Het is juist goed dat we voorbeelden en voortrekkers hebben die ons inspireren, die moed geven, die zaken durven aanpakken en omkeren, die tonen wat nu juist de boodschap is van Christus, en de identiteit als christen, en als kerk.
En het is heerlijk dat zo'n inspirerende persoon werd verkozen tot de grote leider van onze katholieke wereldkerk. En dat hij, niet alleen vanuit zijn functie, maar vooral omwille van zijn hele persoon en manier van zijn, met gezag spreekt en aanspreekt. In deze tijd hebben wij zelfs grote nood aan zulke leraars en leiders.
Als wij naar zulke leiders niet mogen verwijzen, wordt de kerk en ons geloof arm. Zulke leiders mogen gezien worden. Niet om henzelf, maar om wie en wat ze vertegenwoordigen, en wat ze aan onze wereld te zeggen hebben.
Magda L
Iemand gaf commentaar toen hij tijdens de wereldjongerendagen een bezoek bracht aan de sloppenwijken. Deze persoon vertelde dat de paus er niet binnenkwam als een hoogwaardigheidsbekleder maar als armen met de armen, op gelijke voet en met gemeende interesse. De mensen voelden zich echt op hun gemak tijdens de gesprekken die ze konden voeren met hem. Dat maakt hem juist tot wie hij is. Je voelt de echtheid die van hem uitgaat. Vooral ook als je de kans hebt om zijn preek in het huis Santa Marta te beluisteren. Daar kan hij spreken vanuit zijn hart, zonder beperking van een voorgeschreven tekst of beperking van tijd zoals tijdens het Angelusgebed op zondag.
Hopelijk kan hij nog velen inspireren.
Mieke DB