Mark, een Nederlandse novice-jezuïet vertelt over een bedelstage
Mark, een Nederlandse novice, blikt openhartig terug op de noviciaatservaring waar hij het meest tegen opzag: het pelgrims- of bedelexperiment.
Een andere uitdaging die ik erg moeilijk vond was het dagelijkse bedelen
voor eten en onderdak. Dit was nooit gemakkelijk, het voelde zelfs
onnatuurlijk. Onnatuurlijk omdat ik ervan houd om voor mijzelf te zorgen en
onafhankelijk te zijn van anderen. Om afhankelijk te zijn van mensen die ik
nooit had ontmoet noch waarschijnlijk weer zal ontmoeten voelde erg vreemd. En
dit is zacht uitgedrukt. Bij iemand aanbellen voelde alsof ik mijzelf te veel
opdrong aan anderen. Geweigerd worden is dan ook niet erg goed voor het
zelfvertrouwen. Toch was een weigering uitzonderlijk. Tijdens onze reis hebben
we veel buitengewoon vriendelijke mensen ontmoet die ons genoeg te eten gaven.
Elke keer wanneer zij dit deden, voelde het verblijdend, simpelweg goed. Het
was goede stof voor reflectie. Want zou ik een stinkende, ongeschoren
vreemdeling in mijn huis laten, die zelfs de taal niet spreekt? Ik denk dat er een uitnodiging ligt in het ontvangen
van gastvrijheid om gastvrijheid te tonen wanneer dat nodig is.
De beste
ervaring van gastvrijheid was in een Iqualada. Na een dagtocht te hebben
gelopen kwamen we hier aan. Igualaga is een stadje van ongeveer 40.000
inwoners. We wisten uit ervaring dat het moeilijker was om eten te vinden in
een stad dan in een dorp. Dus gingen we naar het stadhuis waar ze ons
doorverwezen naar een Albergue. Bij de Albergue vroegen ze ons om 10 euro p.p.
voor een nacht. Dit hadden we niet en dus was er geen mogelijkheid om daar te
verblijven. Vervolgens we werden daarom doorverwezen naar een nabijgelegen
klooster. Maar helaas, zelfs bij het klooster werden we geweigerd. Kort nadat
we het klooster verlaten hadden kwamen twee oude dames naar ons toe en vroegen
wie we waren en wat we deden.
Nadat we kort met hen gesproken hadden, nodigde een van de dames ons bij
haar thuis uit voor een maaltijd, maar ook bood ze ons een plek om te slapen ze
bood zelfs aan ons kleren te wassen en te strijken. De volgende morgen toen we
wilden vertrekken werden we eerst getrakteerd op een ontbijtje en kregen we
vervolgens ook nog een lunchpakket mee. Een vreemd gevoel van gêne overvalt mij
wanneer ik zoveel gastvrijheid en vriendelijkheid ontvang. Want wederom, zou ik
hetzelfde gedaan hebben? Tot aan het eind bleef dit lastig, het werd er niet
gemakkelijker op. Ik geloof werkelijk dat we werden geleid door Gods voorzienigheid.
Naarmate de dagen vorderden groeide ik meer en meer in vertrouwen op God dat
Hij voor ons zal zorgen.
Mark Logtenberg nsj
Reacties