Geloof in verrijzenis is geen romantiek (2/5)
liefde sterker dan de dood (2/5)
Nu, liefde loopt niet zomaar over
in eeuwigheid. Dat is romantiek. Werkelijke liefde botst altijd ergens tegen de
dood aan. Mensen hebben dat ervaren. Ook Gods liefde, die Hij ons betuigde in zijn Zoon,
botste in Hem tegen de dood aan. De dood van het kruis. Het kruis, als symbool,
wijst er juist op dat het, op de eerste plaats, in elke werkelijke liefde gaat
om een stuk innerlijke dood, en niet zozeer om een fysieke dood.
Het is de dood van de
ontgoocheling, van de ontmoediging, van de afwijzing, de verlatenheid, de
vereenzaming. Dat gevoel dat men, met zijn zoeken naar echte liefde, met zijn
pogingen om het zo goed mogelijk te doen, in de illusie geleefd heeft, en nu
helemaal op zichzelf terugvalt. "En wij die gehoopt hadden..." zeggen
de twee die naar Emmaüs trokken. (zie ook Jes. 49). Ook Jezus voelde zich
verlaten met zijn ‘liefdedroom’, en als verstoten uit de liefde van de Vader.
Hoeveel koppels botsen niet aan tegen die ontnuchterende vaststelling :
"Wij die gedroomd hadden... Wij die het ideale koppel gingen zijn... Het
is nu één en al verstarring... of we voelen het er zo naartoe lopen. "Iedereen
loopt vroeg of laat ergens vast, strand op een dood punt. Deze ervaring drukt
een eigen stempel op die van het herleven, van de 'verrijzenis', waarvan wij
blijven hopen dat zij mag komen, zij houdt ze realistisch, zoals ook het proces
dat er toe leidt.
Een anonieme jezuïet
Reacties
Ik voel me "na vele lange jaren" ontgoocheld in het instituut kerk!
Het is een instituut waar je voor iedereen ( behalve voor God ) jaren onzichtbaar in kunt vertoeven. Zonder dat iemand je aanspreekt, zelf de priester niet.
Als je dan een gesprek vraagt bij een priester, dan moet je weer een hele hoop drempels over, want een gesprek vragen met een priesters is ook een hele opgave! Je kunt dus maanden, zelfs jaren onzichtbaar aanwezig zijn, zonder dat iemand je aanspreekt. En ik ben een heel sociaal persoon, dus ik neem zelf het initiatief en spreek mensen aan. Maar, uiteindelijk blijf ik op muren bonken, en krijg ik weinig of geen gehoor. In mijn ogen is er veel dood in de kerk, en niet alleen het gebouw, maar ook de mensen die daar in vertoeven. Ik hoop dat op Pinksteren dan ook "De Heilige Geest" serieus zal waaien in de kerken waar de dood lang geleden zijn intrede heeft gedaan. Zodat de mensen en priesters en deze kerkgemeenschappen mogen verrijzen tot een bron van nieuw en vruchtbaar leven.
één geheel ! Alles ineens plaats gevonden in de mensen van toen! MAAR in het lang en breed beschreven....de BOOdschap is er niet minder WAAR om !
sorry en dank