Wat is jouw heilig plekje?

Het dagelijkse rooster van Susan maakt me duizelig, of jaloers … wat een energie! Moeder van drie kinderen – tussen de acht en dertien jaar oud – is zij taxichauffeur, studiebegeleidster, kok, verpleegster, hoofd huishouding en afwasser. De man van Susan pendelt van en naar zijn werk, gaat vroeg weg en komt laat thuis, waarbij hij gedragen wordt door het getij van het snelwegverkeer. Susan is ook vrijwilligster - op de plaatselijke school en bij haar kerk, en zij is nauw betrokken bij een lokale tuinclub.

Ik vraag haar naar haar heilige plek, haar gewijde ruimte. Ze geeft me een droefgeestige blik en zegt: “Dat zou ik wel willen.” En dan voegt ze eraan toe: “Ooit zal ik tijd hebben. Dat is het goede nieuws. Ik moet nu gewoon door deze jaren heen zien te komen.” Ik geloof haar en ik weet wat het betekent om te wachten op betere tijden om plannen voor een heilige plek te kunnen maken. Ik vraag haar wat ze doet als ze een kort moment heeft van “Susan time”. Haar antwoord komt onmiddellijk: “Een cappuccino in het ontbijthoekje naast onze keuken met uitzicht op de plaats waar het vogelvoer hangt. Ik begin met het maken van lijstjes, maar op sommige dagen staar ik gewoon voor me uit of maak ik doodles. Ik hou ervan om de vogels die ik zie te doodlen of te schetsen. Het stelt eigenlijk niets voor.”

Wij geven ons zelf niet de toestemming om onze heilige plek op te eisen of om deze te omarmen of te benoemen, ongeacht hoe klein of lichtzinnig ze kunnen lijken. Je heilige plek is waar je heengaat om je leven te koesteren. Het is waar je oefent in aanwezig te zijn. En het kan goed zijn dat deze plek vlakbij is waar je nu bent.

Terry Hershey