Twee tips van Jezus voor een goed leven - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor deze zondag

Hieronder vind je mijn homilie voor deze zondag.

Wijsh. 18, 6-9 Ps. 33 Hebr. 11, 1-2. 8-19 Lc. 12, 32-48 of 35-40

 

De laatste jaren van zijn leven kampte Ignatius van Loyola met een slechte gezondheid. Toen hij zijn autobiografie dicteerde was begin de zestig, erg oud voor die tijd. Zijn gezondheid was behoorlijk verzwakt. In de inleiding van dat levensverhaal schrijft zijn secretaris het volgende:

 

Vader Ignatius was er in die tijd slecht aan toe. Nu is hij helemaal niet gewend zichzelf al was het maar één dag van leven in het vooruitzicht te stellen. Integendeel, want als iemand zegt dat hij dit of dat binnen veertien dagen of binnen een week zal doen, zegt onze Vader. Ignatius altijd alsof hij ontsteld is: ‘Wat? Denk je nog zo lang te leven?’

 

Je zou deze bedenking van Ignatius kunnen lezen als een cynische opmerking. Ten onrechte. Ignatius was optimistisch en vertrouwvol. Hij wist hoe wankel zijn gezondheid was. Hij kon snel en onverwacht sterven. Tegelijk wilde hij voluit leven en elke minuut benutten.

 

Voor Ignatius is het duidelijk dat er maar één moment echt bestaat: het nu-moment. Hij beseft goed dat er twee valstrikken zijn waarmee wij worden geconfronteerd. Die heten verleden en toekomst.

 

Vele mensen leven in het verleden. Verdriet, heimwee, boosheid of andere ervaringen maken dat ze het verleden niet kunnen loslaten. Ze gaan er steeds weer naartoe. De prijs die ze betalen kan hoog zijn. Het verleden is voorbij. Het is dood. Als je er te vaak terug heengaat, dan kan je vergeten te leven in het heden, de enige tijd die echt bestaat.

 

Andere mensen leven vooral in de toekomst. Het echte leven, zo denken zij, is niet nu, wel later: als ik volwassen zal zijn, ná mijn studies, als ik die nieuwe job zal hebben, als de kinderen het huis uit zijn, als ik gepensioneerd zal zijn. Voor ze het weten is hun leven voorbij, al wachtend op een toekomst die er per definitie nog niet is.

 

Het enige, echte leven is nú.

 

In de evangelielezing gaat Jezus dieper in op de redenen waarom het nu-moment zo belangrijk is. Hij vraagt ons voortdurend klaar te staan. Niet wachten, niet uitstellen, wel waakzaam zijn. Ik zou twee redenen hiervoor willen noemen. Beide raken aan de fundamenten van het christelijk geloof.

 

Ten eerste is er het feit dat de komst van Jezus voor de mensheid alles heeft veranderd. Wij christenen geloven dat Jezus dé Weg, dé Waarheid en hét Leven is. Hij is de voltooiing van de openbaring, Gods volledige en definitieve antwoord op al onze vragen. We hoeven nergens meer op te wachten. Uitstel is enkel maar verlies van kostbare tijd. Het Evangelie geeft ons alles in handen. Aan ons om er nú, meteen mee aan de slag te gaan.

 

De tweede reden gaat over de belofte van de terugkomst van Jezus die weerklinkt in de Evangelielezing. Er is veel nagedacht over wat dit precies betekent. Het antwoord is niet zo duidelijk.

 

We weten dat met de Hemelvaart van Jezus zijn fysieke aanwezigheid in onze wereld gestopt is. God heeft ons echter zijn Geest gezonden. God blijft dus bij ons, en komt steeds weer terug. Naar ieder van ons. Op elk moment. Meer dan ooit tevoren.

 

De ervaring leert dat we de komst en betrokkenheid van de levende Heer op ons leven soms op bijzondere wijze kunnen voelen. Dit kan in de sacramenten. Het kan ook los daarvan, als we bidden, wandelen in de natuur, luisteren naar muziek, tijdens een gesprek. Het uit zich vaak in gevoelens van vreugde, vertrouwen, hoop, liefde. Soms sterk, vaak discreet. Het zijn aanduidingen die de Heer zelf geeft. Ze wijzen de weg waarop Hij ons hier en nu uitnodigt om intenser te leven. Het is belangrijk aandacht te geven aan die gevoelens. Ze laten ons toe te onderscheiden wat belangrijk is.

 

De Heer komt niet één keer terug. Hij komt voortdurend terug. Reden om voortdurend waakzaam te zijn, elk ogenblik van de dag, om te kunnen horen wat Hij ons zegt.