Experiment

Vooraleer de Sociëteit van Jezus te stichten heeft Ignatius lange jaren gepelgrimeerd. Gedurende al die jaren heeft hij bedelend in zijn bestaan voorzien. Alles ontvangen van God. Alleen maar op Hem vertrouwen. Het was voor hem zo’n fundamentele ervaring dat hij voorgeschreven heeft dat de novicen allen ook een pelgrimsexperiment moeten doen.

Ziehier wat een novice schrijft over zijn pelgrimsexperiment van voorbije zomer.

Ik zou jullie graag willen vertellen over de wonderlijke ervaring die het voor mij geweest is om te ontdekken dat de armoede me rijk maakte. Het speelde zich af deze zomer. Als deel van onze noviciaatsvorming moesten we gedurende een maand “overleven” zonder geld of eten, werk zoekend op het platteland of al bedelend. We mochten niet zeggen dat we jezuïeten waren omdat we daar mogelijks voordeel hadden kunnen uit halen. De bedoeling was dat het een zo realistisch mogelijke ervaring zou worden van armoede en van vertrouwen in de Heer.

Zo gebeurde het dat we op een goede dag, enkel voorzien van onze eenvoudige rugzak, in een dorpje aankwamen, verloren in het hart van Murcia. We vroegen eerst in enkele bars of ze wat eten hadden voor ons. We werden overal wandelen gestuurd ofwel vroegen ze ons om later terug te komen. We besloten dan maar een plek te zoeken om te slapen en men raadde ons aan om naar het commissariaat te gaan opdat men ons daar een schuilplaats zou wijzen.

Intussen ging een van ons wat rondneuzen in een sociaal centrum en puur toevallig stootte hij daar op een viering van evangelische christenen. We luisterden naar hun gebeden, hun liederen … en aan het einde van de viering stelden we ons voor als katholieke studenten die onderdak en werk zochten. Een half uur later werden we onthaald in het huis van Luis en Maria, twee Ecuadoranen die de woning deelden met de zus van Luis. Ze boden ons gratis onderdak aan voor enkele dagen tot zolang als we werk zouden vinden. Na een week konden we beginnen werken in een coöperatieve van meloenen en konden we huur betalen voor de kamer. Door samen te leven met hen kwamen we er achter dat ze 12 uur per dag werkten, met nauwelijks vakantie. Ze spaarden alles wat ze konden om zoveel als mogelijk op te sturen naar hun kinderen in Ecuador. En niettegenstaande dat alles, putten ze zich uit in vrijgevigheid naar ons toe.

Tot op vandaag vragen we ons af hoe het mogelijk is dat een familie drie jongeren, die ze van haar noch van pluimen kent, gratis en voor niets gastvrijheid verleent. En dat terwijl die mensen maar net genoeg hebben om te overleven. Het was aangrijpend om te zien hoe hun houding naar andere mensen toe werd ingegeven door hun geloof in Jezus, en dat niettegenstaande de grote afstand en de verschillen in de manier van het beleven van hun geloof.

In zekere zin kunnen we zeggen dat de Heer gebruik maakte van hen om ons de grootsheid van de liefde en de vrijgevigheid te tonen. Als die mensen zó graag kunnen zien, dan moeten ook wij leren alles te geven daar waar we terechtkomen, ons hart te richten op wat belangrijk is, vertrouwen hebben in de Heer, onbaatzuchtig en vrijgevig zijn. Nu, verschillende maanden later, denk ik nog af en toe aan hen, en dan besef ik dat zij nog steeds even hard aan het werk zijn, met dezelfde vrijgevigheid … en dan krijg ik kracht om verder te gaan.