Vrij


De voorbije weken ben ik op de weekdagen regelmatig voorgegaan in een klein dorpje in “la France profonde”. Een piekfijn verzorgd kerkje, indrukwekkend klokkengelui, een koster die alles tot in de puntjes verzorgde.

Heerlijke vieringen. De mensen baden intens mee, formuleerden voorbeden, kwamen ingetogen ter communie en vroegen meteen of we aan het einde van de viering nog een mariagebed konden bidden. De parochianen waren maar wat blij dat ze gedurende verschillende dagen elke morgen eucharistie konden vieren. In het gewone jaar is er hier maar één eucharistieviering per week, op vrijdagavond.

Gemiddeld waren er 4 gelovigen. Gemiddelde leeftijd, ver boven de 70. Een verhaal dat, althans in deze vorm, naar zijn einde toegaat. Toch was er geen greintje droefheid of ontmoediging. Er was vooral hartelijkheid, vreugde en dankbaarheid. Er werd gebeden voor roepingen en voor heropbloei. Elk van de aanwezigen was geëngageerd in catechese of armenzorg. Het was goed. Het was echt.

Christenen zijn mensen van geloof en vertrouwen. Christenen zijn vrije mensen.

Reacties

Meest gelezen

Verstrooiingen tijdens het gebed: drie tips van Mark Rotsaert sj

Is gelukkig zijn vooral een kwestie van willen? - vertrouwen (5/6)

Wat je van een bedrieger kan leren - Homilie van Nikolaas Sintobin sj

Spreek vanuit jezelf - Luistervriendelijk spreken (2/5)

Hoe je het meest kan genieten van een gebakje - Wijsheid van Anthony de Mello sj

Geloof jij in engelen? - De mening van Nikolaas Sintobin sj

Is bidden enkel voor vrome boontjes? - Een antwoord van Nikolaas Sintobin sj

Luistervriendelijk spreken (1/5) - een nieuwe serie van Nikolaas Sintobin sj

Gehoorzaamheid als voorwaarde voor een gelukkig leven - vertrouwen (6/6)