Pelgrimeren

Leven is pelgrimeren; steeds weer loslaten. Van de moederschoot tot de laatste ademstoot. Op zoek. Soms weet je waarheen. Vaak lijkt het een doolhof, doelloos en verloren.

Samen met anderen. Uiteindelijk alleen.

Alleen, voor God.

Reacties

Anoniem zei…
Dat pelgrimeren doet me steeds weer aan dit prachtige gedicht van Hesse denken:
Wie jede Blüte welkt und jede Jugend
Dem Alter weicht, blüht jede Lebensstufe,
Blüht jede Weisheit auch und jede Tugend
Zu ihrer Zeit und darf nicht ewig dauern.
Es muß das Herz bei jedem Lebensrufe
Bereit zum Abschied sein und Neubeginne,
Um sich in Tapferkeit und ohne Trauern
In andre, neue Bindungen zu geben.
Und jedem Anfang wohnt ein Zauber inne,
Der uns beschützt und der uns hilft, zu leben.

Wir sollen heiter Raum um Raum durchschreiten,
An keinem wie an einer Heimat hängen,
Der Weltgeist will nicht fesseln uns und engen,
Er will uns Stuf' um Stufe heben, weiten.
Kaum sind wir heimisch einem Lebenskreise
Und traulich eingewohnt, so droht Erschlaffen,
Nur wer bereit zu Aufbruch ist und Reise,
Mag lähmender Gewöhnung sich entraffen.

Es wird vielleicht auch noch die Todesstunde
Uns neuen Räumen jung entgegen senden,
Des Lebens Ruf an uns wird niemals enden...
Wohlan denn, Herz, nimm Abschied und gesunde!
Weet u of hier een Nederlandse vertaling van bestaat?

Dank,

Nikolaas
Anoniem zei…
Zoals ooit elke bloesem welkt en jeugd ooit zwicht voor ouderdom,
bloeit elke wijsheid, elke levensfase, tevens elke deugd bij tijd.
Maar niet voor eeuwig en altijd.
Wanneer het leven roept,
moet ieder hart bereid zijn tot vaarwel, een nieuw begin.
Om zich met dapperheid en zonder smart in andere nieuwe bindingen te geven.
In elk begin schuilt een betovering die ons beschermt en die ons helpt te leven.
Van plek naar plek zullen we lopen, welgezind,
aan niemand blijven hangen als aan een vaderland.
Geen wereldgeest die ons verengen mag of bindt.
Hij zal ons tree voor tree verheffen, want
amper zijn we aan een levenskring gewend en ingeburgerd, of verslapping is een feit.
Slechts wie kan weggaan en tot reizen is bereid,
ontkomt aan de verlamming die de sleur ons brengt.
Misschien stuurt ook ons stervensuur ons ooit, heel jong nog, nieuwe oorden tegemoet.
De oproep die het leven aan ons doet, sterft nooit.
Kom hart, neem afscheid en genees maar goed.
Met hartelijke dank voor deze mooie vertaling!

Meest gelezen

Het echte schandaal van het christendom - Bernard Sesboüé sj

Advent, een vreemde en wellicht confronterende uitnodiging - Een nieuwe serie van Nikolaas Sintobin sj (1/4)

Wat als het bidden echt "niet leuk" is?

Durf jij de Advent aan in jouw leven? - Aangrijpend en bevragend advents-videootje

Ook een haan kan overdrijven - wel heel bijzondere video

Wat Herman Van Rompuy ontdekte in mijn nieuwste boek: "Op het kompas van de vreugde"

"Zie, Ik begin iets nieuws" - Geef anderen de kans om deel te nemen aan onze adventsretraite