Conall
Conall O'Cuinn is een Ierse medebroeder. Hij is even creatief als gedreven. In onderstaande video, door hemzelf geproduceerd, probeert hij beter te begrijpen hoe God recht kan schrijven op onze kromme wegen. Ook binnen de zo gehavende Ierse Kerk. Delen
Reacties
Ik voelde me zo voldaan , kreeg zoveel terug.
Nu is er alleen maar leegte, en pijn; alle lijkt stukgeslagen.
Ik geloof niet meer in de mensen die ik altijd vertrouwde
De energie, de liefde, de vreugde, de vrede is weg
Ik blijf bedroefd, ontgoocheld en eenzaam achter.
Wat moet ik doen?
Waartoe ben ik (nog) geroepen?
Sta me toe om een heel algemene bedenking te formuleren.
Het is belangrijk om die droefheid ernstig te nemen. Zoals uit de video van Conall blijkt, zijn er ook tal van redenen om droef te zijn. Nu, of vroeger. Dat merk je trouwens ook in de Schrift, waar het ontstaan van de Kerk wordt beschreven. Het maakt niet alleen deel van het leven van individuele gelovigen, ook van de ruimere Kerk. En dit door de eeuwen heen.
De "bekoring" hier is om bij de pakken te blijven zitten; om bij de droefheid te blijven en dan dreig je erin vast te lopen.
Droefheid, en zeker het soort droefheid dat u beschrijft - meen ik te mogen zeggen - komt evenwel doorgaans niet van God. Eerder van diegene die Ignatius noemt "de vijand van de menselijke natuur". Het verlamt, verbreekt de relatie en de verbondenheid, trekt weg van het leven.
Het is dan beter om, in de mate van het mogelijke, niet te luisteren naar die negatieve stem en om te proberen weer aansluiting te vinden bij die verbondenheid die u, naar u eigen schrijven, zoveel vreugde heeft bezorgd. Gebed en sacramenten zijn hier belangrijk: het opnieuw sterken van uw verbondenheid met de Levende Heer.
Het lijkt me ook goed om weten dat afwisseling van "troost" en "troosteloosheid" op zich helemaal niet vreemd zijn. En dat na troosteloosheid er gewoonlijk terug troost komt. Ook al is het soms moeilijk om zich dit voor te stellen als men in troosteloosheid verkeert.
In broederlijke verbondenheid!
Nikolaas