Uitmuntendheid (2)

Dit is de tweede bijdrage uit een reeks van 3 waarin ik kort en bondig iets probeer uiteen te zetten over de ignatiaanse uitmuntendheid (magis). Telkens geïllustreerd met een korte – soms verrassende - video.

De ignatiaanse uitmuntendheid is functie van het diepere persoonlijke verlangen.

Ignatiaanse uitmuntendheid kan geen alibi zijn voor voluntarisme, hoogmoed of kuddegeest. Het is niet zomaar een aansporing om lukraak, je eigen uitdagingen uit te gaan kiezen, als in een supermarkt. Nog minder is het een vrijbrief om mee te gaan in de trends en de consumptiedwang die ons op een min of meer geraffineerde manier worden opgedrongen door de publiciteit of door allerhande maatschappelijke tendensen.

Het magis wordt pas ignatiaans in de mate dat het zich meer en meer kan enten op het diepere persoonlijke verlangen dat leeft en spreekt in het hart van elkeen.

De ignatiaanse uitmuntendheidsidee wil jongeren helpen om hun diepere verlangen op het spoort komen. Je leven uitbouwen in functie van dit diepere verlangen is dus meer dan een eenmalig gebeuren. Het gaat over een doorlopend en dynamisch gegeven. Het is een manier van in het leven staan die maakt dat je steeds verlangt verder te groeien en te verfijnen. Niet vanuit een krampachtige wilsinspanning. Maar wel omdat je iets in het diepste van jezelf op een spoor bent gekomen dat je daartoe drijft en dat je steeds de nodige kracht geeft. Wie immers voldoende dicht bij dat diepere verlangen kan komen, die boort meteen een bijna onbeperkte energiebron aan.

Het verleggen van grenzen, het uit-steken is hier geen doel op zich. Leven vanuit je diepere verlangen zal daar soms wel toe leiden. Maar, omgekeerd, zal de aldus ontdekte vrijheid en vreugde ook kunnen helpen om sommige grenzen en beperkingen net te aanvaarden. Delen